Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός
Ο τίτλος του παραπάνω βιβλίου του εκλεκτού μύστη και πολυγραφότατου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη, από τον Άγιον Νικόλαον Λασιθίου, είναι η αρχή της ευχής του Οσίου Πατρός ημών Εφραίμ του Σύρου (εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου), η οποία, όπως σημειώνει ο χαρισματικός συγγραφέας, «είναι η καρδιά της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ως αδιάλειπτη τροφή και κίνηση της ψυχής προς μετάνοια, ικεσία προς οικείωση των θεοφιλών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, κίνητρο αναγέννησης και αρραβώνας της Βασιλείας του Θεού».
Πράγματι, μέσα σ’ αυτή την ευχή, την οποίαν θα πρέπει είτε στην Εκκλησία, είτε στην προσευχή μας στο σπίτι, να την λέμε καθημερινά, εμπεριέχεται όλη η αγωνία για την σωτηρία του ανθρώπου και η άγια συμβίωσίς του με τον συνάνθρωπό του. Εμείς την βλέπομε πάντοτε επίκαιρη, πάντοτε απαραίτητη, πάντοτε ψυχωφελή.
Πριν προχωρήσω, παρ’ όλο που με δυσκολεύει ο χώρος, θα ήθελα να την καταχωρήσω ως έχει, κάτι που κάνει και ο πολύτιμος συγγραφέας π. Ευάγγελος: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας ;;;;;;. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαίμοι τω σω δούλω. Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Πολύ μεγαλείο, άρωμα αγιασμένης ψυχής «τον άσαρκο Άγγελο, που πήρε κορμί από το χώμα της Συρίας, τον Εφραίμ τον άμωμο, τον πράο, τον συντριμμένο, που θρηνούσε μερονυχτίς για τις αμαρτίες του» (Φώτης Κόντογλου), κρύβεται μέσα στην ευχή αυτή του Αγίου Εφραίμ.
Ο σεβαστός π. Ευάγγελος Παχυγιαννάκης, το αγλάϊσμα των κληρικών μας, πριν προχωρήσει στην σύντομη αλλά περιεκτική και ουσιαστική αναφορά και σχολιασμό κατά ενότητα, θα αναφερθεί εισαγωγικά στην ευχήν αυτή του Αγίου Εφραίμ, έπειτα από μια θαυμάσια εισαγωγή. Παίρνει και αναλύει τις φράσεις: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…». «Μη μοι δως: α) πνεύμα αργίας… β) πνεύμα περιεργείας… γ) πνεύμα φιλαρχίας δ) πνεύμα αργολογίας… Και μετά τι να μας δώσει (ο θεός): α) πνεύμα δε σωφροσύνης β) πνεύμα ταπεινοφροσύνης… γ) πνεύμα υπομονής… δ) και αγάπης, χαρισαί μοι… Ναι, Κύριε βασιλεύ… και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου… ότι συλογητός ει εις του αιώνας των αιώνων. Αμήν. Ως απόσταγμα των παραπάνω, η πλημμυρίζουσα θεϊκή αγάπη και ταπείνωση την ψυχήν του π. Ευαγγέλου, και ως Επίλογο κατά την γνώμη μας, παραθέτει, και κλείνει το αποθησαυρισματικό αυτό βιβλίο με τον στοχασμό του «Τα δάκρυα και το χαροποιόν Πένθος», εφάμιλλο με τους στοχασμούς του Αγίου Εφραίμ του Σύρου.
Εμείς, τι να προσθέσομε; Να καταθέσομε ταπεινά στα άχραντα πόδια του προς το Πάθος πορευομένου Χριστού τον εαυτόν μας, και, αγκαλιάζοντάς τα, να αγκαλιάσουμε όλους τους συνανθρώπους μας κακολογώντας τον εαυτόν μας και καλολογώντας τους άλλους.
Στον λίαν αγαπητόν μας π. Ευάγγελον να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και γι’ αυτό του το βιβλίο, που δεν πρέπει να λείπει από τα χέρια μας. Θα έπρεπε, δε, και οι Ενιά Μητροπολίτες της Κρήτης να το προμηθεύοντο και να το διέθεταν στους χριστιανούς, ειδικά τώρα την Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή. Θα ήταν μεγάλη προσφορά στο Ποίμνιόν τους και μια εκ των υποχρεώσεών τους ως Ποιμένες λογικών προβάτων. Είναι σε μικρό σχήμα των 46 σελίδων και πολύ εύχρηστο. Μια ταπεινή και ψυχότροφη προσφορά του π. Ευαγγέλου, για την οποίαν πάλι τον ευχαριστούμε και από καρδιάς τον συγχαίρομε.
