Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Τρομερό οι αιρέσεις και τα σχίσματα, κάτι που συμβαίνει από τα πρώτα ακόμα χριστιανικά χρόνια.
Ήδη επί αποστόλου Παύλου στην χριστιανική κοινότητα Κορίνθου ανεφύησαν σχίσματα. Έτσι, γράφοντάς τους, τους γνωρίζει ότι έχει σχετικές πληροφορίες (Α’ Κορινθ. 11,18) ενώ πιο μπροστά τους είχε προτρέψει «…και μη η εν υμίν σχίσματα (Α’ Κορινθ. 1,10).
Έκτοτε η Εκκλησία εγνώρισε πολλά σχίσματα. Ο άρραφος του Κυρίου χιτών διαμερίστηκε, και διαμοιράζεται. Αιρέσεις – σχίσματα, πληγές στο Άχραντο Σώμα του Χριστού. Του Χριστού, ο οποίος στις οδυνηρές στιγμές στην Γεσθημανή παρακάλεσε τον Θεόν – Πατέρα του: «Πατεράγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». (Ιωάνν. 17, 11).
Σχίσματα – αιρέσεις, του διαβόλου πανηγυρίζοντος για τα κατορθώματά του. Έγιναν κατά καιρούς κινήσεις για ένωση των διεστώτων, ή «Ένωση των Εκκλησιών» χωρίς καμιά επιτυχία, γιατί τα κίνητρα των «Ενωτικών» ήταν, και είναι, εκ του πονηρού. Γι’ αυτό μην σας αφήνουν οι Οικουμενιστές να πλανάσθε ότι με τους «διαλόγους» και τα «συνέδρια» που κάνουν θα ενωθούμε με τις άλλες «Εκκλησίες»!!!
Ωστόσο, υπάρχει έντονος «Οικουμενισμός» με τους σχισματικούς να εδραιώνονται στις θέσεις τους, αλλά και να μας εμπαίζουν. Γι’ αυτό το φαινόμενο εγράφτηκαν πολλά από σοβαρούς και αμετακίνητους, Εδραίους τη Ορθοδόξω πίστει κατά την παραγγελία του αποστόλου Παύλου «αδελφοί μου αγαπητοί, Εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι» (Α’ Κορινθ. 15, 58) και Κολος. 1, 23.
Ένα από τα γραφτά που ξεδιπλώνουν την πλάνη, αλλά και την πλεκτάνη και την επικίνδυνη απάτη του οικουμενισμού είναι και αυτό που παραθέτω στην συνέχεια γραμμένο ούτε από «φανατικό» θεολόγο, ή κληρικό, αλλά από την Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη. Θα πρέπει να το μελετήσομε προσεκτικά και χωρίς προκατάληψη. Πρόκειται για μια ειλικρινή, ξάστερη και ωμή πραγματικότητα. Χωρίς κανένα ψέμα. Ψέματα και κενή απάτη (Κολος. 2, 8) είναι αυτά που μας ξεφουρνίζουν οι οικουμενιστές.
Λέγει, λοιπόν, το σχετικό άρθρο, σε εφημερίδα των Αθηνών (4/1/2012) και με τον τίτλον που βάλαμε στο γραφτό μας αυτό: «Οικουμενισμός». Μια νέα τάση της εποχής μας, μια νέα μόδα. Όλο και συχνότερα βλέπουμε τους ηγέτες των ανά τον κόσμο θρησκειών να μαζεύονται, να συζητούν ακόμα και να συλλειτουργούν. Σιγά – σιγά μας προετοιμάζουν. Μας προετοιμάζουν για την επερχόμενη πανθρησκεία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια βομβαρδιζόμαστε από νέες «θεωρίες» και τρόπους «χαλάρωσης». Έτσι μάθαμε τη γιόγκα, τον ταοϊσμό, την καμπάλα και τόσα άλλα μυστικιστικά δόγματα που δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά διδάσκουν. Και δεν γνωρίζουμε γιατί συστηματικά μας παραπλανούν. Λίγο – λίγο όμως περνούν τα μηνύματά τους. Γινγκ και γιανγκ – καλό και κακό να συνυπάρχει. Για σκεφθείτε το λιγάκι…Όσο για τις ψευτοθεωρίες και για τα «απαλλακτικά» που δίνουν στον κακό μας εαυτό δεν χρειάζεται να πω κάτι. Κάποιοι αντί να αλλάξουν τον εαυτόν τους προς το καλύτερο προτιμούν να δικαιολογούνται. Και αυτά τα καινούρια «δόγματα» αυτό προσφέρουν : άλλοθι.
Εισβάλλει έχουν επίσης στη ζωή μας και ο ινδουισμός με τις διάφορες αιρέσεις του και άλλες δοξασίες της Άπω Ανατολής. Τώρα τι είδους θρησκείες – ή έστω τρόποι ζωής – είναι αυτές που απαιτούν ανθρωποθυσίες (π.χ. θεά Κάλλη), όργια και άλλα ανήκουστα, νομίζω πως είναι φανερό.
Το χειρότερο όμως είναι ότι «οικουμενιστές» έχουν εισχωρήσει και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολλοί πλανούνται και συγχρόνως πλανούν τους πιστούς πως η Οικουμενική θρησκεία που προωθείται – ή αλλιώς πανθρησκεία – μέλλει να φέρει αγάπη και συμφιλίωση. Ψέματα, μισές αλήθειες. Ψέματα και πάλι ΨΕΜΑΤΑ.
Αυτό το σύστημα συσκότισης και χειραγώγησης ψυχών, που το ονομάζουν πανθρησκεία, θα έχει ένα και μόνο σκοπό. Να μας μπερδέψει, να μας ζαλίσει τόσο που να μην ξέρουμε πλέον τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού. Κάτι το ιδανικό για την εποχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης που είναι στα σκαριά, δε νομίζετε; Τώρα όμως είναι η σειρά μας. Γιατί γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι ετοιμάζουν. Στο χέρι μας είναι όμως να το αποτρέψουμε. Και μπορούμε να το κάνουμε πιστεύοντας και προσπαθώντας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να ξεφύγουμε από το σκότος της ημιμάθειας που μας προωθούν και να απαντήσουμε σε όλες αυτές τις δήθεν κοσμοθεωρίες, πως το μόνο γιατρικό για την πολύπαθη ψυχή μας είναι η αγάπη και η μετάνοια. Γιατί ζούμε σε εποχές αυτοκριτικής και όχι σε καιρούς πλαστών άλλοθι. Και η πραγματική αλλαγή που χρειάζεται ο κόσμος μας δεν μπορεί να έλθει μέσω της …αυτοσυγκέντρωσης, αλλά μέσα από την πίστη στο Θεό. Όπως, λοιπόν, καταλαβαίνετε οι καιροί είναι δύσκολοι, θέλουν αγώνα και μας καλούν λίαν συντόμως να επιλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε το Θεό ή το μαμμωνά».
