Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες.
Με θλίψη και υπερηφάνεια συγγενείς, φίλοι και συγχωριανοί προπέμπουμε στην τελευταία κατοικία κάθε θνητού, τον προσφιλή μας Λευτέρη Νικηφοράκη.
Γόνος ιστορικής, αρχοντικής και αριστοκρατικής οικογένειας της ευάνδρου επαρχίας Κισάμου και βαπτισιμιός του Εθνάρχου Ελευθερίου Βενιζέλου, αντρώθηκε με Φροϋντιανές καλές καταβολές, γαλουχήθηκε με τα ιδανικά της πατρίδας και της θρησκείας, κοσμημένος με αρετές, με πνευματικές αναζητήσεις και καλλιτεχνικό ταλέντο.
Με τα παραπάνω διαμόρφωσε και συγκρότησε την ταλαντούχο προσωπικότητά του και ξεχύθηκε στην πνευματική Αθήνα και την εξωτική Βραζιλία, για σπουδές, γνώσεις, εμπειρίες, πολιτικούς προσανατολισμούς, καλλιέργεια και δημιουργίες.
Στην Αθήνα έφθασε ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, που παρ’ ολίγο να του στοίχιζε τη ζωή. Εισήχθη στη Νομική Σχολή και παράλληλα υπηρέτησε στο ιδιαίτερο Γραφείο του Σοφοκλή Βενιζέλο. Στην Βραζιλία σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες, όπως Παραψυχολογία, Δημοσιογραφία, Θεοσοφία, Φιλοσοφία, Θέατρο, Κινηματογράφο και Τηλεόραση.
Με το πλησίασμά του σε πολλούς τομείς της τέχνης, πλούσια αναδύει η δυνατή ψυχή, η βαθιά σκέψη, η λεπτή αίσθηση, η τελειότης, η χαρακτηριστική ευγένεια σε κάθε τομέα, που αναζήτησε ο έξοχος και αναισθηματικός Λευτέρης, για να διατυπώσει τα διανοήματά του, να εκφράσει τις σκέψεις του και να εκδηλώσει τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο.
Απαλλαγμένος από πάθη, μικρότητες και μιζέριες, με καθαρό μυαλό και φωτισμένη διάνοια, με αγνή ψυχή και φορτισμένο συναίσθημα, επιδόθηκε απερίσπαστος σε έργα καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Ζωγραφικοί πίνακες και εικόνες καθήλωσαν το βλέμμα των φιλότεχνων ανθρώπων με την συμμετοχή σε πάνω από 100 εκθέσεις στις πλέον ονομαστές Γκαλερί των μεγαλουπόλεων της Αμερικής και της Ευρώπης. Έργα που εμπλουτίζουν πολλές ιδιωτικές συλλογές και ονομαστά Μουσεία ανά τον κόσμο.
Το 1984 σε μεγάλη συλλογική Έκθεση επελέγη έργο του, αναφερόμενο στην Μελισσοκομία, για γραμματόσημο της Βραζιλίας. Απροσμέτρητη ήταν η χαρά του, όταν κατά την επιστροφή του για οριστική εγκατάσταση στην Κρήτη, το φορτηγό πλοίο, που μετέφερε την οικοσκευή του εξώκειλε ανοικτά του Σουνίου, με αποτέλεσμα να υποστούν μεγάλη φθορά τα έργα του, εκτός από την Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αμέτρητες είναι οι δημοσιεύσεις του σε διάφορα ελληνόφωνα ξένα περιοδικά και εφημερίδες και πολλά τα σκηνοθετημένα έργα του, που προβλήθηκαν από εκατοντάδες κρατικά κανάλια διαφόρων χωρών της υδρογείου, για να διδάξουν, για να καλλιεργήσουν και για να μορφώσουν τους πολυπληθείς τηλεθεατές.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η πλούσια ποιητική συλλογή του, που είναι ένα ξέσπασμα, ένα ξεδίπλωμα του πλούσιου συναισθηματικού του κόσμου.
Τα ποιήματά του με πρωτότυπους και νεοφανείς τίτλους, έχουν πάντοτε κεντρικό πρόσωπο τον άνθρωπο, κυριαρχεί το ιστορικό στοιχείο, γι’ αυτό και το περιεχόμενο τους είναι πέραν από ανθρωποκεντρικό και διδακτικό, μορφωτικό και ηθικοπλαστικό. Εκτός των άλλων, αποπνέουν τα αρώματα της ελληνικής φύσης και τη δροσιά της αύρας του Κρητικού πελάγους.
Τονίζονται και εξαιρούνται οι άχρονες ηθικές αξίες Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια και ορισμένες φράσεις κάλλιστα μπορούν να αποτελέσουν ιστορικά επιγράμματα, οδηγούς για τις επερχόμενες γενεές.
Η αναγνώριση και επιβράβευση του ποιητικού του ταλέντου, έγινε πολλά χρόνια πριν, όταν σε διαγωνισμό του Β’ καναλιού του SAO PAULO της Βραζιλίας, έλαβε το Α’ βραβεία – μεταξύ 156 διαγωνισθέντων – για το καλλίτερο ποίημά του, την ημέρα της γιορτής της μάνας, για ό,τι γλυκότερο έχουμε στη ζωή μας.
Με όλες τις παραπάνω επιδόσεις και δημιουργίες του, πρόσθεσε ένα λιθάρι στην πνευματική Ελλάδα, στην Ελληνική Γραμματεία και στον εθνικό κορμό.
Παμφίλατε Λευτέρη με ό,τι καλό, ωραίο, διδακτικό, μορφωτικό και πνευματικό μας άφησες κατά την επίγεια διαδρομή σου, σε προσαγορεύουμε ανεπιφύλακτα – Ευπατρίδη του Γένους μας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.
Φωκίων Θ. Βερυκάκης
Επίτιμος Διευθυντής
Πολυτεχνείου Κρήτης
