Ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή από τότε που ξεκίνησε η απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Μόλις τελείωσε η συνέντευξη Τύπου, μια ομάδα νέων κοριτσιών και αγοριών μπήκαν στο προαύλιο της Υπατίας και ζήτησαν να μιλήσουν με τους απεργούς πείνας. 
Ηταν μαθήτριες και μαθητές από το Θεατρικό Εργαστήρι του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών. Οι απεργοί πείνας τους καλοδέχτηκαν και συζήτησαν για αρκετή ώρα μαζί τους. Η συζήτηση καταγράφηκε σε κασετόφωνο από τα παιδιά, για να δημοσιευτεί στη μαθητική τους εφημερίδα. Αφησαν κι ένα χαρτί με μερικούς στίχους. Τους παραθέτουμε:
Για τα παιδιά στην Ηπείρου
Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας και η αγάπη μας περνούν.
Την ψυχή μου! Τι να την κάνω; Πού να την πάω;
Δεν έχει πια καράβια η Θάλασσα.
Αλλά εγώ τραγουδώ. Τραγουδώ για να παίρνω ανάσα.
Ακούω τον ήχο του κλειστού μυστικού μου.
Η θλίψη είναι μια ευκολία.
Οταν είναι να κλαις, να τραγουδάς.
Ομορφος είναι ο κόσμος!
Εχουν ψυχή τα πράγματα και τη γυρεύουν.
Και γίνου θάλασσα
Πνίξε τα σάπια καράβια
και μπήξε μια φωνή και κράξε
στις πέντε Ηπείρους του Καιρού!
