Κύριε Διευθυντά
Στο φύλλο του «Αγώνα» της 9ης τρέχοντος, είδα στη σελίδα 32 αναφορές του κ. Μιχελάκη με τον παραπάνω τίτλο. Μου δημιουργήθηκε προς στιγμήν η εντύπωση πως διάβαζα άλλη φράση και συγκεκριμένα τη φράση «ο θάνατος της υπαίθρου». Καμία διαφωνία με τον εν λόγω κύριο, όμως έχω πολλά (και για πολλούς) οδυνηρά ερωτήματα: Το ελαιόλαδο είναι ή όχι στρατηγικής σημασίας προϊόν, για τις ελαιοκομικές περιοχές της χώρας μας; Η συνεισφορά του στους δείκτες του ΑΕΠ είναι ή δεν είναι σημαντική;
Άρα οι ελαιοπαραγωγοί μας, δεν θάπρεπε να ξεσηκώνονται δυναμικά, και κυρίως μαζικά, για την υπεράσπιση του εν λόγω προϊόντος; Γιατί η μεγάλη μάζα των κάθονται σαν… τις κότες στ’ αυγά των, μυρηκάζοντας την πίκρα της χρεωκοπίας των; Γιατί άλλες χώρες π.χ. Ισπανία – Ιταλία, έχουν τιμές βιώσιμες για τους ελαιοπαραγωγικούς πληθυσμούς των; Μήπως όσον αφορά αυτό, έχει σημασία η συνεταιριστική καλλιέργεια (ελαιοκομικοί δήμοι) ενώ σε μας, κάθε παραγωγός καλλιεργεί από αρκετά έως λίγα ή πολύ λίγα δέντρα; Τι μπορεί να γίνει πάνω σ’ αυτό, πέρα από τις αναμενόμενες αντιδράσεις… νοικοκυρίστικου τύπου; (Δεν ρωτώ φυσικά εσάς, αλλά κάθε αρμόδιο επί του θέματος, και δευτερευόντως τους αγρότες μας, που ομολογουμένως μπορεί να με… πετροβολήσουν).
Γιατί οι αγρότες μας είναι… διαφόρων χρωμάτων κι όχι απλά διεκδικητές ικανοποίησης για το μόχθο και το προϊόν τους, άρα βλέπουν γι’ αυτό εκ του μακρόθεν τις εκάστοτε κινητοποιήσεις της ΠΑΣΥ;
Γιατί δεν την μιμούνται οι αγροτοπατερικοί φορείς, επιβεβαιώνοντας την… μαζικότητα αυτών που τους ακολουθούν; Μήπως αυτοί κρατάνε τα μπόσικα των εκάστοτε κυβερνητικών πλειοψηφιών; Γιατί τώρα, η Σοσια-ληστρική μαφία του Παπάντριου, «αγνοεί» το πρόβλημα του ελαιολάδου και έχει στήσει ευήκοον ους προς την κατεύθυνση εκείνων, που δεν θέλουν να… ενοχλούνται οι κουκουβάγιες επί των ερειπίων των χωριών μας – κυρίως μικρών – όπου ζήσανε, και παρήγανε προϊόντα και λαϊκό πολιτισμό, οι παπούδες μας και αρκετοί από μας;
Τι μέλλει γενέσθαι με τους ελαιοπαραγωγούς μας, που θα ‘μείνουν (αν μείνουν) στην ύπαιθρο, με τα σχολεία να «συμπτήσσονται»; Κι όποιοι μπουν στα αστικά κέντρα, τι θα κάνουν δεδομένης της ανεργίας και της παρουσίας πολυπληθώς μεταναστευτικών πληθυσμών; Πόσο οδυνηρές θα είναι οι μακροχρόνιες (;) συνέπειες του Καλλικράτη, στη βιωσιμότητα των μικρών κυρίως οικισμών; Γνωρίζει ο κόσμος πως ο Καλλικράτης αποτελεί ένα πείραμα σύμπηξης μεγάλων εδαφικών τμημάτων που θα έχουν τη μορφή κρατιδίου, σαν μια πρώτη δοκιμή διάσπασης της κρατικής και πληθυσμιακής μας ενότητας, μέσα στα πλαίσια των σχεδιασμών της νέας τάξης; Όμως για να επανέλθω στο θέμα της ελαιοκαλλιέργειας, αν εγκαταληφθεί, ποιες θάναι οι συνέπειες για το λαό, για το εξωτερικό μας χρέος, για τη μοίρα της άμοιρης αυτής χώρας; Γίνονται άραγε σχεδιασμοί για να μην παράγουμε τίποτε, με συνέπεια κοινωνικές αναστατώσεις και αδυναμία να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας; Πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς…
Για νάρθω τώρα στο ζήτημα των τιμών του προϊόντος, δεν είναι τραγικό να το «τρώνε» σχεδόν τσάμπα του παραγωγού και να τα τρώνε οι αστικοί πληθυσμοί υπερτιμημένο; Κι αυτό φυσικά – γνωστά είναι αυτά – όταν στερέψει η «κουτσουνάρα»! Τελειώνοντας αυτό το ερωτηματολόγιο, είναι ν’ απορεί κανείς για την ακινησία της μεγάλης μάζας του ελαιοπαραγωγικού μας Κόσμου. Που… σνομπάρει τους συνεχιστές των αγώνων προηγούμενων γενεών, δηλαδή των ΠΑΣΥ που προείπα. Θα ακολουθήσουμε – αστικοί πληθυσμοί και της υπαίθρου – κάποτε τους λαούς της Βορ. Αφρικής και του Αραβικού Κόσμου; Είθε!!!
Και κλείνω με το ερώτημα: Τι θα γίνει με την τύχη της ελαιοκαλλιέργειας, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Υπάρχει «λύση»:
Να δοθούν προς εκμετάλλευση οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στους οικονομικούς μετανάστες, λαθραίους – νόμιμους, που έχουμε μπερεκέτι απ’ αυτούς και όλο καταφθάνουν κι άλλοι! Αφού ούτως ή άλλως, τους φροντίζουμε τους βρίσκουμε στέκια και μάλιστα χάι κλας για τις απεργίες πείνας που κάνουν. Νομίζετε κ. Διευθυντά πως αστειεύομαι; Καθόλου! Θα μαθευτεί στις χώρες των και θα φθάσουν εκατομμύρια! Εμείς σιγά – σιγά θα καταντήσουμε μειοψηφία στον τόπο μας, και… «όλα θα είναι καλά, όλα ανθηρά»! Σαν κομουνιστής, δεν μπορώ εξ ορισμού να είμαι ρατσιστής, όμως ζούμε σε καιρούς ανατροπών όσον αφορά κρατικές οντότητες, πολιτισμούς, οικονομικά στάνταρ, αντιλήψεις, ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό και δημιουργίες κομμάτων εκ του μη όντος σχεδόν… Ας μην σπεύδουν λοιπόν να με πετροβολήσουν οι «αλληλέγγυοι» κι ας καταλάβουν, για μια έστω φορά, πως το πράγμα με την οικονομική μετανάστευση παράγινε! Κατά μία παροιμία μας, «όταν διψά η αυλή σου όξω νερό μη χύνεις». Και η «αυλή» μας είναι ο ντόπιος πληθυσμός της εργασίας, που δεδομένης και της ΚΡΙΣΗΣ, πένεται σε βαθμό πρωτοφανή! Κι αντί οι «αλληλέγγυοι» να ξοδεύουν το… «περίσσευμα της καρδιάς των» για τους ξένους, καλά θα κάνουν να μην ξεχνούν τα βιολογικά αδέλφια των! Κι ας γυρίσουν οι ξένοι στις χώρες των να χτυπηθούν με τα σάπια καθεστώτα που τους έφεραν σ’ αυτό το χάλι… εμείς δεν τους φταίμε, ούτε κατ’ ελάχιστον, γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε αποικιακή δύναμη.
Κι ας υποστηρίξουμε ένθερμα τους ελαιοπαραγωγούς μας και γενικά τους μοχθούντες! Κι ας ενδοσκοπήσουμε στη συνείδησή μας σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό μας που κατά μεγάλο μέρος του παρήχθη στην ύπαιθρό μας, από τους πληθυσμούς που θέλουμε σήμερα να αγνοούμε, προκλητικά θα έλεγα… Γιατί όσον αφορά το θέμα του πολιτισμού, είναι βασική προϋπόθεση, όπως και η ΜΝΗΜΗ, της ιστορικής συνέχειας ενός λαού! Ας μην καταντήσουμε αλήσμονες της «προίκας» που κουβαλάμε κι ας μην καταντήσουμε όπως τα «Μπαντουστάν» της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης. Όλα πάνε μαζί: Ύπαιθρος – Πόλη, Παραγωγή – Οικονομία, Παράδοση – Πολιτισμός, διαφορετικά δεν μας βλέπω καλά… Κι αν εγκαταλειφθεί σαν… «ασύμφορη» η ελαιοκαλλιέργεια, ας μην λησμονούμε πως «ενός κακού μύρια έπονται»…
Με τιμή
Αντ. Χαρχαλάκης
Συγγραφέας – Μελετητής – Ποιητής
