Κύριε Διευθυντά,
Διαβάζοντας, στο φύλλο σας της 13ης Απρίλη, τα σχετικά με αυτή την κίνηση «Ανεξαρτήτων Πολιτών» έχω να κάνω κάποια σχόλια. Κατ’ αρχήν, πρέπει να πω, όλες οι οργανώσεις που δεν έχουν καθαρό πολιτικό περιεχόμενο είναι θνησιγενείς!
Ενώ τα κόμματα είναι πολιτικοί φορείς που ανταποκρίνονται στα λόγια του κλασσικού πως «Τα κόμματα είναι οι προτάσεις των τάξεων για διανομή του κοινωνικού προϊόντος», όλες οι άλλες οργανώσεις, είναι καταδικασμένες σε βραχεία επιβίωση. Δυσαρεστημένος από κάποια (προσωπικού χαρακτήρα) ζητήματα, από το ΚΚΕ όπου ιδεολογικά ανήκω ανέκαθεν, βρέθηκε για …ένα φεγγάρι στην εν λόγω οργανωση. Το… ποτήρι ξεχείλισε, σχετικά με την συμμετοχή μου σ’ αυτή την οργάνωση, όταν διαβάστηκε από μια κυρία – την οποία προσωπικώς εκτιμώ – η εισήγηση την οποία (με τις αρχές της οργάνωσης) μας έστειλε η «Συμβουλευτική» περί του Μίκη Θεοδωράκη. Γιατί ξεχείλισε; Μα γιατί μιλούσε για το Λευκό και το Άκυρο, στις εκλογικές διαδικασίες. Και ταυτόχρονα έγινε λόγος για τη συμμετοχή στη συμβουλευτική, του Δημητροκάλη! «Γνωστός εν τη Ιουδαία ο Θεός», που προέρχεται από την οικογένεια των δεινοσαυριδών κοινώς το γκρουπ Μητσοτάκη. Ζήτησα το λόγο κι όταν μου δόθηκε, είπα κατά λέξιν τα ακόλουθα: Σχετικά με το λευκό ή άκυρο έχω μια ένσταση και δεν θα πειθαρχήσω, γιατί έχω μία πολιτική ταυτότητα, που δεν μπόρεσα να την αφήσω απέξω.
Όσο για τη συμμετοχή του Δημητροκάλη, τον παρομοιάζω με το σκουλήκι που μπαίνει σ’ ένα φρούτο και το τρώει μέχρι να σαπηθεί και να πέσει. Εύχομαι να μην γίνει αυτό…
Όταν ζητήθηκε να ψηφίσουμε – με ανάταση της χειρός – ποιοι είναι υπέρ του Λευκού και του Ακύρου, σηκώθηκαν τα χέρια όλα, πλην τα δικά μου και ενός ακόμη. Όπως καταλαβαίνετε, η θέση μου δεν ήταν πλέον εκεί μέσα και την έκανα «μ’ ελαφρά πηδηματάκια»! Όσον αφορά τον υπέργηρο Μίκη, πιστεύω πως ανεξαρτήτως μεγέθους του καθενούς, ουδείς είναι υπεράνω της κριτικής! Κάποια στιγμή, στην επεισοδιακή συνέλευση που σας προανέφερα, ακούστηκε μια φράση: «Ο αγαπημένος μας Μίκης». Εγώ όμως σκέφθηκα την θητεία του – έστω άνευ χαρτοφυλακίου – σαν υπουργός πολιτισμού σε Ν.Δημοκρατική Κυβέρνηση. Πέραν τούτου τη συμμετοχή του Δημητροκάλη στην «Συμβουλευτική» του, καθώς και την υπόδειξη για επιλογή του Λευκού ή του Άκυρου. Ειδικά το τελευταίο τι σημαίνει; Πως επιλέγοντας ένα οποιοδήποτε από τα δύο, αυτό πιστώνεται στα αποτελέσματα του υπερτερούντος προσωρινά εκ των δύο μονομάχων και εξουσιαστικών πολιτικών φορέων. Δηλαδή όποιος κάνει αυτή την επιλογή, τι κάνει; Δίνει άφεση, αλλά και προτρέπει να κάνουν οι Μπλάβοι ή Πράσινοι, αυτό που κάνουν ανέκαθεν. Δηλαδή που μας… πρόκοψαν! Αν αυτό δεν είναι πολιτική διαστροφή, τότε πέστε μου τι στο διάτανο είναι; Όσο για το Μίκη να επαναλάβω το κατά καιρούς λεγόμενο «Μεγάλοι άνθρωποι, μεγάλα λάθη»; Όμως άλλο λάθος κι άλλο επιλογή! Κι όσο για μεγαλοσύνη, υπάρχουν στην ιστορία μας πιο μεγάλοι άνθρωποι, που δεν πατήσανε ποτέ σε δύο βάρκες, ασχέτως αν ο εν λόγω δείχνει να… ανένηψε. Όμως ανένηψε πράγματι, ρίχνοντας την ιδέα για λευκό ή άκυρο; Με το δεδομένο φυσικά, πως αυτό θα συρρίκνωνε τη δύναμη εκείνων που τον ανέδειξαν σε προγενέστερες περιόδους, όταν «όλα τάσκιαζε η φοβέρα». Διερωτώμαι: Οδεύοντας ένας «μεγάλος» προς το τέλος και διατηρών (όπως δείχνει), σώας τας φρένας, είναι λογική και έντιμη η πρότασή του για Λευκό ή Άκυρο και άλλα τινά; Εκτός αν σε κάποια Κέντρα υπακούει και λογοδοτεί… Γιατί δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να υποθέσω. Και ίσως ο χρόνος να κατατάξει κατ’ αξίαν τον καθένα μας, «μεγάλο» ή «μικρός».
Και τολμώ να σκεφθώ: Μήπως η μεγαλοσύνη του εν λόγω, οφείλεται και σ’ αυτά τα Κέντρα, τουλάχιστον εν μέρει; Προσωπικά, δεν νοιώθω… λιγούρως, μπροστά στον οποιοδήποτε μεγάλο, αλλά ψάχνω τους πιθανούς λόγους που… τον εκτόξευσαν. Δεν ήμουν ποτέ πρόθυμος να… απονέμω (κατά Κάλβον) «το άπιστον θυμίαμα της Κολακείας»!
Αντώνης Χαρχαλάκης
Συγγραφέας – Μελετητής – Ποιητής
