Η «εργασία» είναι χαρά. Για άλλους η «εργασία απελευθερώνει». Στο Άουσβιτς ακόμα υπάρχει η ταμπέλα, «Arbeit macht frei». Άλλωστε η «αργία (και η ανεργία) είναι μήτηρ πάσης Κακίας». Για αυτό, η Δικτατορία των Τοκογλύφων, και οι Ηγεμόνες Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, μας «πρότειναν» την «φιλάνθρωπη» και νεοφιλελεύθερη πολιτική, με την «ευελιξία» των μορφών απασχόλησης, ώστε να αποκτήσουν και οι άνεργοι το προνόμιο της εργασίας , την οποία αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό , τα εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οδήγησαν τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα, σε μια συντριπτική ιδεολογική και πολιτική ήττα.
του Σπύρου Χατζάρα
Να θυμηθούμε τις κεντροαριστερές τοπικές «Συμφωνίες» για το Λαύριο και την Ημαθία με τον «Τραϊλάτεραλ» -Αργυρό; Η ανεργία δεν ήταν πια πρόβλημα των κυβερνήσεων και των εργοδοτών αλλά των εργαζομένων. Η «συνυπευθυνότητα» που παρουσιάστηκε αρχικά ότι αφορούσε στους αγρότες, σιγά- σιγά επεκτάθηκε στο σύνολο της οικονομίας. Συνυπευθυνότητα και αλληλεγγύη είναι τα καινούργια σλόγκαν της δικτατορίας των τοκογλύφων. Το ζήσαμε με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και το ταμείο αλληλεγγύης των γενεών.
Με σημαία το σύνθημα της καταπολέμησης της ανεργίας, οι συνθήκες εργασίας εξομοιωθήκαν με τις Γαλέρες της Βενετίας. Ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης πανηγυρίζουν επειδή η ανεργία στην Ελλάδα είναι μόνο 9,5%, αλλά ταυτόχρονα το 60% των ελληνικών οικογενειών ζει κάτω ή γύρο από το όριο της φτώχειας.
Τώρα το πάνε πιο μακριά. Περισσότερη εργασία. Περισσότερη χαρά. Περισσότερη ελευθερία. Όχι στις ανελεύθερες συλλογικές συμβάσεις. Ατομική ελευθερία και ατομικές συμβάσεις. Δούλεψε όπως θέλεις. Με τρίωρο, με μπλοκάκι ,μαύρα. Η «απόλυτη ελευθερία» για τον εργαζόμενο, αρκεί να μην ζητάει και να παίρνει ότι του δίνουν. Εργασία και χαρά, αλλά και φτώχεια για όλους. Γι’ αυτό το Συμβούλιο των υπουργών εργασίας της Ε.Ε. μετά από πρόταση της « εργατικής» κυβερνήσεως του Λονδίνου, αποφάσισε το ωράριο των 65 ωρών την εβδομάδα.
Ποιος θυμάται πια την Καμπότζη; Ποιος θυμάται το Νταχάου; Το εργασιακό καθεστώς στην Ε.Ε. είναι σαφώς βελτιωμένο από το 1940. Η ανθρωπότητα και η Ευρώπη πάνε μπροστά, έστω και χωρίς «συνθήκη της Λισαβόνας. Ο νεοφιλελευθερισμός και η σοσιαλδημοκρατία, μας «προσφέρουν» την δυνατότητα να έχουμε ελεύθερο το σαββατοκύριακο, με 13 ώρες εργασίας την ημέρα, ή δώδεκα ώρες εργασία το πενθήμερο και πέντε ώρες το Σάββατο με «ελεύθερη» την Κυριακή.
Το ζήτημα της ανεργίας όμως δεν είναι ότι δεν υπήρχαν δουλειές. Μισθοί δεν υπήρχαν. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχε άφθονη απασχόληση, χωρίς μισθό, έναντι τροφής. Όταν δεν υπήρχαν μισθοί για τους Έλληνες, υπήρχαν για τους οικονομικούς μετανάστες, που έπαιρναν το ένα τρίτο του μεροκάματου χωρίς ασφάλιση. Άλλο πράγμα επόμενους είναι η υποχρεωτική, καταναγκαστική εργασία, και άλλο η μισθωτή.
Η διαφορά με την εργασία στις Γαλέρες της Βενετίας και το Άουσβιτς, ήταν ο μισθός, η κοινωνική ασφάλιση, η σύνταξη, και η αναδιανομή του εισοδήματος. Η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του εργαζόμενου. Η αποταμίευση ενός μέρους της αξίας της εργατικής δύναμης. Η συσσώρευση τελικά κεφαλαίου από τους εργαζόμενους. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης δεν προσφέρουν δουλειά. Προσφέρουν φτώχεια στον εργαζόμενο και υπερκέρδη στον εργοδότη. Προσφέρουν το δικαίωμα στο φαγητό.
Η «ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση» έφερε τους εργοδότες στα μέσα ενημέρωσης , στην πρωτοπορία της εισαγωγής των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Το «μπλοκάκι»,το «φέσι» , η μίσθωση των εργαζομένων, και η ανασφάλιστη εργασία, «χτύπησαν» πρώτα απ’ όλα το δημοσιογραφικό επάγγελμα, με τις ευλογίες των κεντροαριστερών διοικήσεων Μανωλάκου, Κιάου κλπ στην ΕΣΗΕΑ. Έβαλε πλάτη και ο γνωστός Πρωτόπαπας για τον δανεισμό των εργαζομένων στα ΜΜΕ, στην αρχή ως υφυπουργός Εργασίας και κατόπιν ως υπουργός Τύπου με δίπλα τον Χυτήρη και την παρέα τους. Πριν είκοσι χρόνια κοιτάζαμε το μέλλον με σιγουριά, και ελπίζαμε στην αύξηση των αποδοχών μας, και σε ένα καλύτερο αύριο. Τώρα ονειρευόμαστε το καλύτερο χθες.
Επειδή τα μέσα ενημερώσεως βρίσκονται στην «πρωτοπορία», ο ΣΕΒ, στον οποίο ανήκουν τα περισσότερα συγκροτήματα Τύπου, στοχεύει στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων όπως ακριβώς έγινε και στην ΟΤΟΕ. Η νέα διοίκηση «των διευθυντών» στην ΠΟΕΣΥ, που αναδείχθηκε με την υποστήριξη της «χαρούμενης» (gay?) Aριστεράς, έθεσε ως στόχο την υπογραφή πανελλαδικής σύμβασης για τους δημοσιογράφους . Μόνο που δεν υπάρχει πανελλαδικώς εργοδότης. Η αριστερή λύση στο πρόβλημα των εργοδοτών για την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ο Μουλόπουλος και ο Ψυχάρης θα απεργήσουν για να υποχρεωθούν οι εργοδότες να συγκροτήσουν πανελλαδικό εργοδοτικών φορέα. Ζήτω η αριστερή πολιτική και οι εργοδοτικές ιδέες της.
ΥΓ. Μήπως ο δραστήριος στην περίοδο της δικτατορίας Μουλόπουλος με αντιστασιακές δάφνες (με δήλωσή του στον “ιό”, 22-4-2007) που «παρακολουθούσε» την «μαύρη κρουαζιέρα» το 1968, μπορεί να πει σε ποια οργάνωση ανήκε; Και ποιος του έδωσε την εντολή να παρακολουθεί την κρουαζιέρα; Δεν είναι ανάγκη να το κρατάει μυστικό. Εκτός κι αν είναι ντροπή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή και ο Μητσοτάκης ο επίτιμος, λέει ό,τι θέλει για την αποσταΣία. Και πάει να τη χρεώσει στον Κόκα.
