Οι αλλαγές που αφορούν στην περαίωση δεν θεωρούνται από τους μικρομεσαίους της αγοράς ούτε ευνοϊκές, ούτε ελκυστικές, ενώ η κόκκινη γραμμή με το φορολογικό παρελθόν, δεν είναι ούτε «ευθεία» ούτε «συνεχόμενη». Η περαίωση που αποφασίστηκε πρέπει να δώσει «αμνηστία» σε όλους και όχι «ασυλία» σε λίγους.
Περιμέναμε, μάλιστα, ότι, η συγκεκριμένη διαδικασία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, θα ήταν περισσότερο ελκυστική στους συνεπείς και ενήμερους φορολογούμενους, αλλά δυστυχώς ούτε αυτή την φορά επιχειρείται τέτοια διάκριση.
Η περαίωση είναι μια ελληνική πατέντα, η οποία εφαρμόστηκε τα τελευταία 32 χρόνια, τουλάχιστον μια φορά, από 6 διαφορετικές Κυβερνήσεις. Πράγματι, πρόκειται για μία χαριστική διαδικασία που καλύπτει την φοροαποφυγή, την αδυναμία του ελεγκτικού μηχανισμού πριν την παραγραφή, αλλά και γλυτώνει τους επιχειρηματίες από τις πολλές «χειραψίες».
Το ζητούμενο σε αυτήν την «βιομηχανία» περαιώσεων, όλα αυτά τα χρόνια, θα έπρεπε να ήταν αποκλειστικά και μόνο το «κλείσιμο» των ανέλεγκτων χρήσεων, όσων διασταυρωμένα και επιβεβαιωμένα είναι φορολογικά συνεπείς, ώστε να γίνουν για τους υπόλοιπους παράδειγμα προς μίμηση.
Άλλωστε, αυτοί που ελέγχονται με τακτικό έλεγχο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, είναι αυτοί που προσπαθούν να είναι ενήμεροι και συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δηλαδή οι ίδιοι και οι ίδιοι. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι κάποιοι δεν έχουν ελεγχθεί για την 4ετία 2000 – 2004, ενώ οι ενήμεροι έχουν ελεγχθεί ακόμα για την χρήση του 2008. Είναι, λοιπόν, η περαίωση ένας τρόπος για τους συστηματικά ασυνεπείς να πληρώσουν κι αυτοί κάποτε κάποιους φόρους.
Δυστυχώς, οι «δείκτες ασφυξίας» και η κατάσταση της αγοράς δεν μας επιτρέπουν να αρνηθούμε την περαίωση, ούτε να διαπραγματευτούμε τις εξαιρέσεις, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε την προαιρετικότητα του μέτρου.
Η μικρή μείωση της προκαταβολής, η αύξηση των δόσεων και η ειδική ρύθμιση για όσους έχουν ενταχθεί στην αυτοπεραίωση τη διετία 2008-2009, δεν ικανοποιεί την πλειονότητα και φαίνεται ότι η περαίωση εξυπηρετεί περισσότερο την παράταση της παραγραφής των χρήσεων 2000-2004.
Απορία, μάλιστα, μας προκαλεί το γεγονός ότι εκτός της περαίωσης παραμένουν οι έχοντες ακίνητη περιουσία, δηλαδή οι ιδιοκτήτες ενός σπιτιού και ενός μαγαζιού, αλλά και οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
Το Ελληνικό Εμπόριο ζητά την «δραστική» μείωση του 2% ως βασικού συντελεστή περαίωσης και την αναδιανομή της ισόποσης επιβάρυνσής της, ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον αυξήσεις του ΦΠΑ και των αντικειμενικών αξιών, αλλά και να καταργηθεί η έκτακτη εισφορά των επιχειρήσεων.
Αναφορικά με τη μετεξέλιξη του ΤΕΜΠΜΕ σε Ταμείο Επιχειρηματικότητας για τη χορήγηση δανείων μέσω τραπεζών για την ένταξη στην περαίωση, αλλά και την εξόφληση άλλων υποχρεώσεων περιμένουμε να δούμε την εφαρμογή του «Συμφώνου Ρευστότητας» και τη διοχέτευση των 7,5 δισ. ευρώ στην αγορά. Όσο για τις αυστηρότατες ποινές φυλάκισης που προβλέπει το νομοσχέδιο για όσους δεν εκδίδουν αποδείξεις και δεν αποδίδουν ΦΠΑ, πιστεύουμε ότι είναι υπερβολικές και ακραίες. Εξάλλου, η «έξυπνη κάρτα αγορών» μπορεί να γίνει το αντίδοτο στο κυνήγι των αποδείξεων και την απόδοση του ΦΠΑ.
Κατανοούμε ότι το οικονομικό επιτελείο με «καρότο και μαστίγιο» επιχειρεί να αυξήσει τα δημόσια έσοδα από φόρους και εισφορές, αλλά δεν κατανοούμε γιατί επελέγη η ψήφιση του νομοσχεδίου με την διαδικασία του «κατεπείγοντος», χωρίς να μας αφήνει κανένα χρονικό περιθώριο και την δυνατότητα μιας τελευταίας παρέμβασης.
