Του Αρχιμανδρίτου ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου – Ακαδημαϊκού
Ανάμεσα στις μεγάλες λογοτεχνικές χριστιανικές μορφές ξεχωρίζει ο «λαμπερός αδάμαντας της νεοελληνικής ψυχής και λογοτεχνίας» (ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, 2011) ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Αυτή η Χριστόφωτη και Χριστοδίδακτη ψυχή με την κρυστάλλινη Ελληνική γλώσσα, την οποία ανθέλληνες κουλτουριάρηδες, νομοθετούντος και του ξενοκίνητου Ελληνικικού Κράτους, και μάλιστα με σχετικό νόμο, την κακοποίησε και την διέφθειρε. Μια χώρα πουλημένη, και ξεχωριστά σήμερα παραδομένη στην ατελεύτητη κατοχή της Τρόϊκα (Δ.Ν.Τ.), χειρότερης από την Γερμανική Κατοχή.
Μ’ αυτήν την σημερινή κακοποίηση της Ελληνικής γλώσσας και την τρομερή λεξιπενία, όχι μόνο απεμπολήσαμε την ιερή μητρική μας γλώσσα, που κι αυτός ο Χριστός εχάρηκε όταν πήγαν κοντά του Έλληνες (Ιωάν.12, 20-23), αλλά αποδιώξαμε και τις μεγάλες ελληνικές σοφές μορφές. Γιατί άλλα σήμερα μετράνε. Πονάμε γι’ αυτό βλέποντες μάλιστα ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Ωστόσο αναθαρρήζομε βλέποντες, κατά άγια εξαίρεση να έρχονται στην επιφάνεια και στην επικαιρότητα μεγάλες λογοτεχνικές μορφές και μάλιστα χριστιανικές, όπως αυτήν του μεγάλου Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη με την ευκαιρία την συμπλήρωση 100 ετών από την Εκδημία του (1851-1911) και την αφιέρωση του 2011 ως «έτους Παπαδιαμάντη».
Και χαιρόμαστε, που, στα πλαίσια του Εορτασμού της εκατονταετηρίδας αυτής, η «Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών», της οποίας έχω την μεγάλη τιμή να είμαι μέλος, διοργάνωσε διεθνείς λογοτεχνικούς – καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς και την απονομήν Βραβείων, κάνοντας στην ταπεινότητά μου την τιμή να με συμπεριλάβει ανάμεσα στους βραβευθέντας. Πρωτοβουλίες και δραστηριότητες που βασικά οφείλονται στην χαρισματική, δραστήρια, με πνευματική οντότητα Πρόεδρον κ. Χρυσούλα Βαρβέρη – Βάρρα.
Αναφερόμενος στο «έτος Παπαδιαμάντη», στον μεγάλον αυτόν δικαθίτην, τον πάντοτε μεγαλειώδη και διδακτικόν. Αυτόν τον πεφωτισμένον «κοσμοκαλόγερον», δεν θεωρώ άξιον τον εαυτόν μου να αναφερθώ στο πρόσωπο και στο έργο του. Τι να πει ένα λυχνάρι μπροστά στον κλαυγή φάρο, αυτό το πάνχρυσο στόμα και γραφίδα που λέγεται Παπαδιαμάντης; Κάθε φορά που τον διαβάζω γεμίζω πίστη, παράδοση, ιερές και ιερατικές συγκινήσεις, ζείδωρο άρωμα ελληνικής γλώσσας μ’ εκείνη την αναγεννησιακή δύναμη και χαρή.
Ζω Παπαδιαμάντη, κι ακούω τον κτύπο της αθάνατης καρδιάς του κι ευγνωμονώ τον Θεόν γι’ αυτήν την μεγάλη και αιώνια προσφορά σ’ εμάς, στους προ ημών και μετά από εμάς.
Δεν τολμώ λοιπόν να αναφερθώ, και μάλιστα δια μακρών, στο πρόσωπο και στα γραφτά του πληθωρικού αυτού διηγηματογράφου μας, αυτού του ανθρώπου του μέτρου και της μετριοφροσύνης, αλλά, σαν να τον ακούω, μεταφέρω την Αυτοβιογραφία του, που σώζεται με προσυπογραφή υπό τα αρχικά «Α.Π.», στα «Άπαντα», τ.έ, σελ. 319:
«Εγεννήθην εν δικιάδω, τη 4 Μαρτίου 1851, εβγήκα από το Ελληνικόν Σχολείον εις τα 1863, αλλά μόνον τω 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδας, οπου ήκουσα την Α’ και Β’ τάξιν. Την Γ’ εμαθήτευσα εις Πειραιά, είτα διέκοψα τας σπουδάς μου κ’ έμεινα εις την Πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 υπήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας.
Τω 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικήν Σχολήν, όπου ήκουα κατ’ εκλογής ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ιδίαν δε ησχολούμην εις τας ξένας γλώσσας.
Μικρός εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους, κ’ εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας τω 1868 επεχείρισα να γράψω μυθιστόρημα. Τω 1879 εδημοσιεύθη η «η Μετάστασις» έργον μου εις τον Νεολόγον Κ/πόλεως. Τω 1881 εν θρησκευτικόν ποιημάτων εις το περιοδικόν «Σωτήρα». Τω 1882 εδημοσιεύθη «Οι Έμποροι των Εθνών» εις το «Μη χάνεσαι». Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα, δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά και εφημερίδες (Α.Π.)».
Ο Παπαδιαμάντης είναι η Πίστις μας, η Πατρίδα μας, η Γλώσσα μας, το Εθνικό και χριστιανικό αναβαπτιστήρι μας. Ο αιώνιος και αληθινός. Που ασφαλώς θα πληγώνεται βλέποντας πώς καταντήσανε σήμερα την Πατρίδα μας.
