‘- Μα να γυρίσομε στην δραχμή, να γίνομε Αλβανία;
Μου ‘πε κάποιος γνωστός που αγανακτεί με τα τεκταινόμενα αλλά επηρεάζεται απ’ την προπαγάνδα που εντέχνως καλλιεργείται. 
– Να γίνομε Αλβανία;
Και αυτό είναι κάτι που κυκλοφορεί, αιωρείται ως απειλή έτσι αόριστα και τρομάζει κάποιους που επηρεάζονται απ’ τις προπαγάνδες χωρίς να εμβαθύνουν και να σκέπτονται με το δικό τους μυαλό.
Και ‘γω με το δικό μου φτωχό μυαλό αναρωτιέμαι, και λέω. Πάλι οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά έτσι το αντιλαμβάνομε.
Γιατί θα γίνομε «Αλβανία» με την έννοια που της δίνει το σύνθημα το συγκεκριμένο;
Πριν 10 περίπου χρόνια, πριν μπούμε στο ευρώ, είμαστε Αλβανία;
Εγώ νομίζω ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες πριν 10 χρόνια, πριν μπούμε στο ευρώ, είμαστε πολύ πιο πλούσιοι.
Ζούσαμε πολύ πιο άνετα.
Ο μισθός μας ακόμα και ο μεσαίος μισθός έφθανε για να πληρώσεις ενοίκιο, ΔΕΗ, ΟΤΕ, να τραφείς, να ντυθείς και να ‘χεις και μια μικρή διασκέδαση. Τώρα; Ο μισθός ο μεσαίος σε ευρώ δεν φτάνει για όλ’ αυτά.
Και με το νέο μνημόνιο ο μισθός των 400 ευρώ δεν φτάνει ούτε για να νοικιάσεις ένα δυάρι.
Πώς θα ζήσει ο κόσμος λοιπόν;
Τι φοβούνται μη χάσουν απ’ την έξοδο μας απ’ το Ευρώ;
Αφού ήδη θα τα έχουν χάσει όλα;
Τι κέρδισε ο λαός με το ευρώ;
Το ματσάκι ο μαϊντανός στη λαϊκή κάνει πάλι 50 λεπτά. Αλλά τα πενήντα λεπτά, είναι εκατό πενήντα δραχμές.
Και αυτό είναι πολύ απλοϊκό παράδειγμα.
Το Ευρώ είναι καταστροφή για τους παραγωγούς αγροτικών προϊόντων και τους καταναλωτές αλλά είναι κερδοσκοπία για τους μεσάζοντες.
Οι μεσάζοντες δικαίως θέλουν το ευρώ γιατί έχουν δυνατότητα κερδοσκοπίας.
Όμως αυτοί είναι οι λίγοι.
Οι πολλοί είναι οι παραγωγοί και οι καταναλωτές.
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί τα πορτοκάλια και τα λεμόνια της Κρήτης, φημιστά για τη γεύση τους και το άρωμά τους, μένουν απούλητα στα περιβόλια, χρυσό χαλί στο έδαφος μετά τις κακοκαιρίες και ‘μεις στην Αγορά βλέπομε εσπεριδοειδή απ’ την Αργεντινή, απ’ το Ισραήλ, πατάτες απ’ την Αίγυπτο, βολβοί απ’ το Μαρόκο κλπ. Και τα βάζομε με τους παραγωγούς πως δεν έχουν χαμηλές τιμές για να προτιμώνται.
Όμως, πόσο πιο χαμηλές τιμές να έχουν οι έρημοι παραγωγοί;
Αφού οι μεσάζοντες θα εκμεταλλευτουν την διαφορά που υπάρχει στο νόμισμα και έτσι με λίγα ευρώ αγοράζουν δεκαπλάσιες ποσότητες απ’ τις ποσότητες που θα αγόραζαν με τα ίδια ευρώ απ’ την Ελλάδα, την πατρίδα τους δηλαδή, πληρώνοντας με Ευρώ.
Η διαφορά είναι τεράστια, βγάζει τα μεταφορικά έξοδα, πουλά χαμηλά και πάλι τα κέρδη του είναι πολλαπλάσια απ’ ότι αν αγόραζε απ’ τους παραγωγούς μας.
Θα σας πω για παράδειγμα: Η διαφορά του νομισματος Ελλάδας με Αίγυπτο είναι ένα με πέντε.
Με Μαρόκο είναι ένα με 10. Δηλαδή ένα ευρώ 10 ντίχας που είναι το νόμισμά τους.
Με Τυνησία είναι ένα προς 7. Με Τουρκία ένας προς 2.
Στο Μαρόκο για παράδειγμα 10 ευρώ είναι 100 ντίχας. Τα 100 ντίχας είναι ο μισθός ενός δασκάλου εκεί. Με 500 ευρώ εκεί που είναι 5.000 ντίχας αγοράζεις οικόπεδο.
Φαντάζεστε λοιπόν με λίγα ευρώ, συγκρίνοντας μ’ αυτή την αντιστοιχία – τι ποσότητες αγροτικών προϊόντων αγοράζουν και εισάγουν!
Όταν με λίγα λεφτά αγοράζεις μεγάλη ποσότητα διαλέγεις και αγοράζεις από ‘κει και όχι απ’ την χώρα σου όπου με τα ίδια λεφτά, αγοράζεις το 1/10 της ποσότητας. Το ίδιο συμβαίνει και με το λάδι και με όλα τα αγροτικά προϊόντα.
Εδώ λοιπόν μας συμφέρει η επιστροφή στη δραχμή.
Γιατί ο έμπορος αφού το κέρδος δε θα είναι τόσο μεγάλο μια και η διαφορά απ’ την δραχμή με το τοπικό νόμισμα της τρίτης χώρας που θ’ αγόραζε αγροτικά προϊόντα θα είναι μικρή και λογαριάζουν και τα διάφορα έξοδα της εισαγωγής δε θα τον συμφέρει η αγορά.
Έτσι θα αγοράζει και θα πουλά τα δικά μας προϊόντα.
Εκεί που άμεσα δε μας συμφέρει ως καταναλωτές είναι οι αγορές προϊόντων εισαγόμενα από χώρες που είναι το ευρώ. Αφού η δραχμή θα έχει μικρότερη αξία του ευρώ. Για παράδειγμα τα ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια, τηλεοράσεις, αυτοκίνητα θα γίνουν πανάκριβα.
Όμως, μακροπρόθεσμα ίσως αυτό να μην είναι και τόσο κακό. Τα ηλεκτρικά μας είδη και τα αυτοκίνητα μας δε θα τα πετάμε κάθε λίγο και λιγάκι αγοράζοντας άλλα.
Τώρα θα είναι ακριβά και θα τα προσέχομε.
Θα ξαναδημιουργηθούν θέσεις εργασίας γιατί θα ξαναγίνουν τεχνίτες που θα τα επισκευάζουν και έτσι μια ομάδα ανθρώπων θα ζει αξιοπρεπώς τις οικογένειές τους.
Ίσως μπορέσομε να ξαπαράγομε εδώ αυτά τα προϊόντα. Πως είχαμε παλαιότερα πριν μας μετατρέψουν μόνο σε καταναλωτές την Πίτσος, την Ιζόλα, την Σίγγερ, την Σόφτεξ, την Πειραϊκή Πατραϊκή και τόσες και τόσες βιοτεχνίες και βιομηχανίες.
Και το χρήμα μας ανακυκλώνονταν εδώ. Και δεν το δίναμε στην Βοss και στην AEG και στην Siemens. Εδώ πάλι χάνουν οι εισαγωγές. Αλλά τι να γίνει; Ο πολύς κόσμος δεν είναι οι εισαγωγείς. Όπου χάνουν οι εισαγωγείς κερδίζουν οι καταναλωτές. Αυτά τα συμφέροντα δεν πάνε μαζί. Είναι αντίθετα. Και ‘μεις πρέπει να διαλέξομε. Με το συμφέρον των πολλών που είναι η δραχμή ή με το συμφέρον των μεσαζόντων που είναι το Ευρώ;
Α.Ρ.
