Το Υπουργείο Οικονομικών έχει υστέρηση εσόδων από τον κρατικό προϋπολογισμό και ετοιμάζεται να εισπράξει φορο – έσοδα από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των ΜΜΕ εξετάζονται από το οικονομικό επιτελείο να επανέλθουν τα αντικειμενικά κριτήρια με ελάχιστη καταβολή (1000) ευρώ κατά ετήσια χρήση. Κανείς εχέφρων συμπολίτης δεν πρέπει να έχει αντίρρηση για μια δίκαιη φορολογία. Να πληρώνει ο καθένας σύμφωνα με την φοροδοτική του ικανότητα.
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Επειδή όμως στην Ελλάδα υπάρχει εκτεταμένη παραοικονομία και το κράτος είναι ανίκανο να γνωρίσει την φορολογητέα ύλη και να την φορολογήσει παίρνει μέτρα τα οποία κυρίως αφορούν τα μικρομάγαζα, τις οικοτεχνίες και τα περίπτερα. Με την οικονομική κρίση, την μείωση του τζίρου των μικρών επιχειρήσεων, τα 1.000 ευρώ ετησίως φαντάζουν τεράστιο ποσό για τον μικρό επιχειρηματία που πρέπει να πληρώσει και το ΤΕΒΕ το οποίο συνεχώς ανεβαίνει. Μήπως το κράτος προσφέρει στους μικροεπαγγελματίες επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αναβαθμισμένη ποιοτική παιδεία, και ικανοποιητικές συντάξεις;
Ή πηγαίνει η φορολογία σε μία ελίτ υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων με πλήθος φανερών και κρυφών προνομίων; Όπως ξαναείπα, τα έσοδά της από το ΦΠΑ κατά 70% που πληρώνουν πάλι οι μη προνομιούχοι και το 30% προέρχεται από την άμεση φορολογία. Η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα πιο άδικα φορολογικά συστήματα της Ευρώπης.
Οι μεγάλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα νόμιμα, επειδή οι άνθρωποί τους ψηφίζουν τους νόμους φοροδιαφεύγουν. «Στην χώρα μας η οικονομική πολιτική έχει μπολιαστεί από ορισμένα ιδεολογήματα και έχουμε αιχμαλωτιστεί όχι από κάποια δόγματα, που δεν μας επιτρέπουν να χαράξουμε μια σωστή φορολογική πολιτική, σε όλες αναλογικά τις κοινωνικές τάξεις. Ποιες είναι αυτές οι ιδεοληψίες και τα δόγματα; Ότι φοροφυγάδες είναι μόνο οι μεγάλοι επιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο, και συνεπώς αυτούς πρέπει να κυνηγήσει μόνο το Κράτος» γράφει ο Νίκος Νικολάου στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». Τα δόγματα όμως κ. Νικολάου έχουν ως αφετηρία την πραγματικότητα που είναι σκληρή για τους φτωχούς και γενναιόδωρη για τους πλούσιους.
Δεν αφορά ένα φανταστικό κόσμο.
