Όσοι παρακολουθούν Ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και πολλές δεκαετηρίδες, ξέρουν πως κάθε παιγνίδι αποτελεί και μια θεατρική παράσταση.
Η παράσταση δεν τελειώνει με το τελικό σφύριγμα του διαιτητή, αλλά με την είσοδο στο γήπεδο των πλέον απιθάνων, αλλά και γνωστών τύπων και προσώπων, για να πανηγυρίσουν την νίκη τους ή να διαδηλώσουν για την άδικη και μεθοδευμένη ήττα τους.
Αυτό γινόταν, γίνεται και θα γίνεται εις τας ελληνικές λαϊκάς πανηγύρεις.
Είναι κάτι σαν τον καρνάβαλο όπου επικρατεί το πνεύμα του ηρωικού καραγκιόζη.
Το πετροβολητό, η καρπαζιά, η μπηχτή, είναι το ψωμοτύρι του ποδοσφαιρικού σαβουάρ βιβρ που τροφοδοτεί με εκφράσεις απείρου κάλλους και τον φίλαθλον Τύπον.
Και μην ανησυχείτε.
Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
Οι φανατικοί στο σύνολό τους είναι πολύ καλά παιδιά, αλλά άρρωστα.
Η νίκη της ομάδας αποτελεί γι’ αυτούς γεγονός σημαντικότερο από έναν παγκόσμιο πόλεμο, ένα προσωπικό θρίαμβο που η μίζερη ζωή αρνείται να τους προσφέρει.
Υπάρχει αντίδοτο;
Όχι, δεν υπάρχει.
Το μόνο δραστικό φάρμακο είναι ο χρόνος και η ηλικία.
Είδατε κανένα παππού να πετά μολότωφ στον διαιτητή ή να δαγκώνει το σβέρκο του Μαρινάκη;
Δεν τον είδατε.
Αλλά, όταν τον δείτε, τότε, πιστέψτε με, όλα θα διορθωθούν.
Γιατί;
Διότι όλοι οι Έλληνες ποδοσφαιροφανατικοί θα αντιληφθούν πως με τα καμώματά τους γελοιοποιούν όχι μόνο την ομάδα τους, αλλά και τον εαυτό τους τον ίδιο.
Μέχρι να δούμε τον παππού, ας δούμε με συμπάθεια αυτά τα φωνακλάδικα θεατρικά παιδιά του νέου ιπποδρόμου.
ΦΩΤΗΣ
