Το πρόβλημα φαινόταν θρησκευτικό, αλλά κατά βάθος ήταν πολιτικό.
Αφορούσε τη συνοχή και την ενότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Παρόν ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά και ολόκληρη η Μουσουλμανική Ιεραρχία.
Ο Σεϊχουι Ιμάμης, είδος αρχιεπισκόπου, και, φυσικά οι επιφανείς Μουλάδες, Σοφτάδες και Ουλεμάδες.
Πρόεδρος ο ίδιος ο Πατισάχ και Πολυχρονεμένος Σουλτάνος.
Οι Ελληνορθόδοξοι αποτελούν την μεγάλη απειλή και την πέτρα του σκανδάλου.
Οι Ισλαμιστές ηγέτες προτείνουν άμεσα να μιμηθούν την θρησκευτική πολιτική της Ισπανίας.
Όπως οι Ισπανοί Βασιλιάδες ή καλύτερα η Καθολική Εκκλησία, επέβαλαν στους Εβραίους ή να γίνουν Χριστιανοι ή να αποχωρήσουν από την Ισπανία, έτσι και οι Ισλαμιστές πρότειναν κάτι απείρως δραστικότερο.
Ή να γίνουν Ελληνορθόδοξοι Μουσουλμάνοι ή ο Σουλτάνος να τους αποκεφαλίσει.
Ο αποκεφαλισμός εσήμαινε και άμεση αρπαγή της περιουσίας κατά το Ισπανικόν παράδειγμα.
Σχεδόν όλοι συμφώνησαν πως αυτό θα ήταν η τελική λύση.
Έτσι και θα ‘κονομούσαν και θα πήγαιναν κατευθείαν στον ισλαμικό παράδεισο.
Τόσα κεφάλια, τόσα ουρί. Τόσα κεφάλια – τόσα ακίνητα. Τόσα κεφάλια – τόσες χιλιάδες γρόσια.
Διαφώνησε ο Υπουργός των Οικονομικών και οι συνεργάτες του.
Είπαν και έπεισαν τον Πολυχρονεμένο πως αυτό δεν συμφέρει ούτε τον ίδιο ούτε την αυτοκρατορία.
Διότι, αν τους καθάριζαν θα έχαναν τους καθημερινούς και τεράστιους φόρους από τους ραγιάδες.
Ραγιάς τουρκιστί σημαίνει τον άνθρωπο που ΑΡΜΕΓΟΥΝ, που δουλεύει δηλαδή για να του τα παίρνουν άλλοι.
Ευελπιστείτε λοιπόν και μη νομίσετε πως ακόμη και σήμερα θα μας αφήσουν να χαθούμε.
Μας χρειάζονται, για να δουλεύομε και για να τους τα ακουμπάμε.
Βέβαια δεν είμαστε πλέον ραγιάδες.
Είμαστε ελεύθεροι φορολογούμενοι πολίτες.
Χρωστάμε όμως, απείρως περισσότερα από όσα χρωστούσαμε τα χρόνια της Δουλείας.
Αλλά και πάλι διατηρούμε το κεφάλι μας στη θέση του.
ΦΩΤΗΣ
