Βεντέτα κατ’ ουσίαν δεν σημαίνει εκδίκηση, αλλά τιμωρία.
Αυτήν την τιμωρία την γέννησε η πραγματικότητα ενός περιβάλλοντος και μιας κοινωνίας.
Ο θεσμός αυτός, διότι περί θεσμού επρόκειτο και όχι περί εκδίκησης, καθιερώθηκε και επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων.
Παρατηρείται σε ορεινές, κυρίως, περιοχές, όπου απουσιάζει και η συντεταγμένη πολιτεία και τα εντεταλμένα όργανά της.
Η κοινωνική διάρθρωση π.χ. του σημερινού Αφγανιστάν και η κοινωνική διάρθρωση της ορεινής Κρήτης κατά τον Μεσαίωνα παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες.
Αλλά και κατά την ελληνική αρχαιότητα το φαινόμενο δεν απουσιάζει.
Οι φύλαρχοι, οι πολέμαρχοι, οι γέροντες ηγέτες επιχειρούν να ικανοποιήσουν τους διιστάμενους και να αποδώσουν το δίκαιον.
Επιχειρούν, προπαντός, να αποζημιώσουν τον αδικηθέντα επί ζημία και με την σύμφωνη γνώμη εκείνου που διέπραξε το αδίκημα.
Αν δεν τα καταφέρουν, τότε, ο «πόλεμος» συνεχίζεται.
Φυσικά, οι πλέον ανίσχυροι διατρέχουν τον κίνδυνο να αδικούνται κατάφωρα χωρίς τη δυνατότητα προστασίας ή ικανοποίησης.
Γι’ αυτό στα ορεινά Σφακιά π.χ. μέχρι και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ισχυρές οικογένειες «υιοθετούσαν» κατά κάποιο τρόπο τους ανίσχυρους, επιβάλλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την κοινωνική γαλήνη.
Ακόμη και σήμερα η βεντέτα διαιωνίζεται, επειδή το επίσημο κράτος είτε αδυνατεί να επιβάλλει την τάξη είτε η Δικαιοσύνη για πολλούς και διάφορους λόγους καθυστερεί να τιμωρήσει όπως πρέπει τους αδικοπραγούντες και να ικανοποιήσει άμεσα το αίσθημα του Δικαίου.
Σήμερα που ο κοινωνικός ιστός διαλύεται και που η ζούγκλα του κτηνώδους εγωισμού και της βίας φουντώνει, το περίφημο «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών αποτελεί μέρος μιας ιδιόμορφης βεντέτας.
Δυστυχώς η βεντέτα, όπως διατηρείται και επανεμφανίζεται δεν αποτελεί δείγμα «κουλτούρας» όπως διατείνονται κάποιοι – επιστημονο–κουλτουριάρηδες, αλλά πιστοποιεί την ύπαρξη ενός κράτους που με την παραλυσία και την αδιαφορία του πολλαπλασιάζει την δυστυχία και των θυτών και των θυμάτων τους.
ΦΩΤΗΣ
