ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αλαλούμ μεταξύ υπουργείων
Έγραφα προχθές για την συνήθεια των αγροτών με τις κοινοτικές ενισχύσεις, και τον λαϊκισμό των κομμάτων εξουσίας που τους χάιδευαν τα αυτιά αντί να τους στηρίζουν πραγματικά με καθοδήγηση και επιστημονική βοήθεια για να αναπτυχθούν και να γίνουν ανταγωνιστικοί. Τώρα η Ευρωπαϊκή επιτροπή ζητά από την Ελλάδα 424,4 εκατομμύρια ευρώ που έδωσε ο πρώην υπουργός αγροτικής οικονομίας Σωτήρης Χατζηγάκης ως αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ. Σήμερα θα πρέπει να πληρωθούν τα χρήματα αυτά, από το κρατικό ταμείο από μια πτωχευμένη χώρα εάν δεν γίνουν δεκτές οι ενστάσεις της Ελλάδος ενώπιον των Ευρωπαϊκών αρχών, και η Kομισιόν έχει το ίδιο σκεπτικό.
«Ενώ η κοινωνία αλλάζει, οι μηχανισμοί του κράτους παραμένουν πεισματικά δεμένοι με το προηγούμενο καθεστώς, της σύνδεσης δηλαδή της παραγωγής με τις κοινοτικές ενισχύσεις και περιστρέφονται γύρω από αυτές. Έννοιες όπως η έρευνα, η εκπαίδευση, η κατάρτιση, η συμβουλευτική ακόμη δεν έχουν αποκτήσει επικαιροποιημένη θεσμική υπόσταση, λειτουργούν με όρους 10ετίας του ’60, όταν οι προτεραιότητες και οι καταναλωτικές ανάγκες ήταν τελείως διαφορετικές» (σημειώνει η αγροοικονομολόγος Λέλα Παπαγιαννοπούλου σε διαφωτιστικό άρθρο της στο περιοδικό «Μεταρρύθμιση», Οκτώβριος 2011). Παρατηρείται, λοιπόν, μια άναρχη ανάπτυξη βασισμένη στην πληροφόρηση που μπορεί κάποιος να αντλήσει από πηγές όπως το internet ή το καφενείο. «Με τον τρόπο αυτό, ίσως σε μερικά χρόνια το πασχαλινό αρνάκι να είναι δυσεύρετο, όμως θα έχουμε τόσο πολλά, μα τόσο πολλά σαλιγκάρια στην Ελλάδα, που θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα να τα τρώμε και για πρωινό. Και στις εθιμοτυπικές πλέον αγροτικές κινητοποιήσεις του χειμώνα, δίπλα στους εθνικούς βαμβακοπαραγωγούς μας θα στήνονται τα μπλόκα των παραγωγών ροδιού».
«Για να οργανωθεί ο αγροτικός τομέας, επιβάλλεται η στενή συνεργασία υπουργείων (Περιβάλλοντος, Ανάπτυξης, Παιδείας, Εσωτερικών -σε ό,τι αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση- και, ασφαλώς, Γεωργίας) ώστε να σχεδιάζονται πολιτικές που, αντί να αλληλοαναιρούνται, θα στοχεύουν αποκλειστικά στην ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, το υπουργείο Γεωργίας να προσπαθεί να πείσει τους παραγωγούς να στραφούν στα τρόφιμα και το υπουργείο Περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή, να τους προτρέπει να σπείρουν φωτοβολταϊκά».
ΠΗΓΗ Πληροφορίες από άρθρο Μαρίας Κατσουνάκη «Καθημερινή»
