κι όποιον πάρει ο χάρος!…
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Η τραγωδία της Φουκοσίμα, σα να «ξύπνησε» τους ειδήμονες της πυρηνικής φυσικής και ο διεθνής τύπος γέμει με απόψεις τους για τα μείον, τις ανεπάρκειες των εγκαταστάσεων του πυρηνικού εργοστασίου – παρόμοιες κρίσεις διατυπώνονται και από κυβερνητικές και επιστημονικές αρχές της Ιαπωνίας. (Ας θυμίσουμε ότι τα ίδια διατυπώθησαν και για την μόλυνση του κόλπου του Μεξικού από πετρελαίου βιομηχανία). Δεν τονίζουν, όμως, με καθαρότητα ότι αυτά συνέβησαν όχι από άγνοια αλλά γιατί η εξάλειψη των μειονεκτημάτων απαιτούσε πρόσθετες δαπάνες, άρα μείωση των κερδών της ιδιωτικής εταιρίας ιδιοκτήτριας του εργοστασίου – που είναι ο αποκλειστικός σκοπός της, όπως κάθε ιδιωτικής επένδυσης όπου γης! Ο ιδιώτης επενδύει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για να αποκομίσει κέρδη. Το κράτος εξ ορισμού υπάρχει για να υπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον, το σύνολο των πολιτών του.
Διαχρονικά, σε όλη τη γη, δημοσιεύεται πληθώρα περιπτώσεων που ιδιωτικές επιχειρήσεις κυνηγώντας το κέρδος διαθέτουν προϊόντα επικίνδυνα στη δημόσια υγεία. Ας υπενθυμίσω, για τη σχετική συμπεριφορά του ιδιώτη επιχειρηματία, το αξεπέραστο θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ. «Ήτανε όλοι τους παιδιά μου». Δραστηριότητες που δεν αποσκοπούν στο κέρδος αλλά στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου πρέπει να αναλαμβάνονται μόνον από το κράτος και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι προδιαγραφές για ασφαλέστερες πυρηνικές εγκαταστάσεις υπάρχουν, αλλά από τις ιδ.επιχειρήσεις δεν εφαρμόζονται, γιατί μειώνουν τα κέρδη τους. Αλλά και γιατί θ’ ανέβαζαν, γενικά, το κόστος της ταραχής της ηλεκτρικής ενέργειάς τους πέραν της παρεχομένης από την «παραδοσιακή» παραγωγή και τα τεράστια στην πυρηνική παραγωγή κεφάλαια πιέζουν σε μείωση του κόστους. Το συνολικό κέρδος της Ιαπωνίας από τη μικρότερη τιμή της Φουκοσίμα σε σχέση με «παραδοσιακή» παραγωγή, δεν ξέρω ποιο είναι και σε σχέση με τα έξοδα της καταστροφής, χωρίς να υπολογιστούν οι ανθρώπινες απώλειες οι τωρινές και μελλοντικές από τη μόλυνση με ραδιενέργεια άμεσα, μέσα από την αλυσίδα των τροφίμων…
