3 άρθρα του Γιώργου Παπανδρέου αποδεικνύουν το μέγεθος της κοροϊδίας | Δεν είναι κοροϊδία να είσαι αδύνατος, κοροϊδία είναι να είσαι ισχυρός και να αδικείς τους άλλους. Και είναι αλήθεια, πως σήμερα οι πολίτες αυτής της χώρας, μα κυρίως αυτοί οι πιο αδύνατοι, νοιώθουν πως έχουν πέσει θύματα μιας τεράστιας κοροϊδίας των ισχυρών. Στην αδικία αυτή που ο αδύνατος του τόπου αυτού δεν έχει την ισχύ να βρει το δίκαιο του και που για τον ισχυρό φαίνεται το δίκαιο δεν έχει σημασία: είναι ο άδικος.
Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω μάλιστα πως αυτό είναι που τον κάνει ισχυρό: Η συνείδησή του πως είναι απελευθερωμένος από κάθε δεσμό και υποχρέωση. Ο χυδαίος κυνισμός του ισχυρού της διαφθοράς είναι η πίστη του πως οι αξίες και η ηθική μα πάνω απ’ όλα το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας του Ανθρώπου είναι σκηνοθετημένες υποκρισίες ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους ή που είναι αρκετά αδύναμοι για να έχουν ανάγκη από τέτοιες ψευδαισθήσεις: οι αδύναμοι είναι απλά υποκριτές ή ανίσχυροι να απελευθερωθούν από προκαταλήψεις. Για τον ισχυρό.
Και πως μάλιστα, ο κυνισμός τους είναι η ειλικρίνια αυτών που έχουν απελευθερωθεί, όντας αρκετά δυνατοί ώστε να μη χρειάζονται προστασία από ηθικούς μανδύες – αφού γι’ αυτούς η ηθική είναι μόνο ένας μανδύας ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως και σύμφωνα με τους σκοπούς ως ένα ακόμη εργαλείο για να επιτύχουν – για να μπορούν έτσι να επιδείξουν την πραγματική ουσία του Ανθρώπου – όπως πιστεύουνε – που είναι η βρωμιά και η δυσωδία: αυτό λένε ελευθερία. Η Συνείδηση είναι ένα εμπόδιο.
Γι’ αυτούς τότε, είναι λογικό πως ως ελεύθεροι άνθρωποι κάθε ενδοιασμός είναι ανούσιος – και ενδοιασμός είναι και η ειλικρίνεια – κι αυτό που μετρά είναι η «πρακτική πλευρά», δηλαδή η υποχρέωση της περαιτέρω ενδυνάμωσης, ότι μπορεί να επιφέρει επιπλέον κέρδος, δύναμη και ισχύς. Ατομικά και για την τάξη τους.
Αυτό είναι το καθήκον του «ελεύθερου» ανθρώπου, θα έλεγε αυτός ο κυνικός. Κι όλα τα μέσα, ακόμα και η κοροϊδία, είναι αγιασμένα αφού αδικία δεν υπάρχει, αρκεί να επιτυγχάνεται ο απλός πρακτικός σκοπός: η δύναμη, το κέρδος και η εξουσία. Μα τώρα ας σταματήσω, αφού οφείλω να γίνω συγκεκριμένος.
Και ας αναφερθώ λοιπόν στα αίτια πίσω απ’ αυτή τη μικρή εισαγωγή, περί ισχυρών και αδυνάτων.
Τις τελευταίες ημέρες ήρθανε στα χέρια μου τρία άρθρα του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, του σημερινού πρωθυπουργού αυτής της χώρας που είχαν γραφτεί την περίοδο που ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αρχηγός της αντιπολίτευσης, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, λίγο πριν τις εκλογές.
Καθώς διάβαζα αυτά τα άρθρα, η αίσθηση που μου άφησαν ήταν αυτή της απέραντης αισχρής κοροϊδίας. Κοροϊδίας που σκέφτομαι, έχει μετατραπεί πια σε αδικία για τους πολλούς αδύνατους, όταν τα λεγόμενά του κ. Παπανδρέου δεν τηρήθηκαν και σε αντιδιαστολή οι αδύνατοι οι οποίοι δε μπορούν να αρθρώσουν λόγο ή αντίρρηση ή να ζητήσουν την τήρηση των υποσχέσεων, να ζητήσουν απόδοση δικαιοσύνης γι’ αυτά τα ψεύδη και την παραπλάνησή τους, τώρα βρίσκονται ως κατηγορούμενοι και πληρώνουν ως υπαίτιοι της κρίσης.
H κατηγορία αυτή εκφράστηκε με το ανήθικα κυνικό σλόγκαν του κ. Πάγκαλου, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης: «μαζί τα φάγαμε».
Γιατί, αν όλοι φταίνε, κανείς δε φταίει και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη παρά μόνο αυτοί που δε μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να αναλάβουν την ευθύνη αυτών των ισχυρών…
Στα τρία άρθρα – τα οποία ανασύραμε από την προσωπική ιστοσελίδα του – ο κ. Παπανδρέου αναγνωρίζει το πρόβλημα και τις συνέπειες του προβλήματος, τις οποίες όμως στην περίοδο της διακυβέρνησης του επαναλαμβάνει. Οι τίτλοι χαρακτηριστικοί: «Εξάρτηση, η ρίζα της συμφοράς» – για την εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» με ημερομηνία 5 Ιουλίου 2009, «Η προοδευτική απάντηση στο Βατερλό του νεοσυντηρητισμού – Ανεύθυνη και ξεπερασμένη η πολιτική της άκρατης ασυδοσίας των αγορών και των ακραίων ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόζει η κυβέρνηση» για την εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» με ημερομηνία 20 Σεπτεμβρίου 2008 και «Η οικονομική κρίση ουσιαστικά είναι ένα πολιτικό ζήτημα» στο ηλεκτρονικό περιοδικό «The Nation» με ημερομηνία 23 Απριλίου 2009.
Το τραγικό βεβαίως με τα τρία αυτά άρθρα του κ. Γ. Παπανδρέου είναι πως θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γραφτεί για να κριτικάρουν τις αποφάσεις και τα πεπραγμένα της σημερινής δικής του κυβέρνησης και των υπουργών της.
Άλλωστε, ακόμα και οι πρόσφατες λεκτικές επιθέσεις που δέχονται στελέχη της κυβέρνησής του από πολίτες καθώς και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις οι οποίες τώρα στοχοποιούνται ως υποκινούμενες, είχαν προβλεφθεί ως αναπόφευκτες συνέπειες μίας διεφθαρμένης και αδιέξοδης πορείας την οποία οι πολίτες οφείλουν να αγωνιστούν να αλλάξουν. Αφού, αν οι πολίτες δε γίνουν ενεργοί, κι όπως είχε πει και ο κ. Παπανδρέου «αν δεν ασχοληθούμε με τα κοινωνικά προβλήματα και δεν αντιμετωπίσουμε το λαϊκό αίσθημα της αδυναμίας και της αδικίας, θα προκύψουν πιο βίαιες διαμαρτυρίες, σαν εκείνες που ξέσπασαν το Δεκέμβριο σε όλη την Ελλάδα…».
Αλλά ας αφήσουμε τα λόγια και ας δούμε μαζί τα γραφόμενα, στα οποία, οφείλω να ομολογήσω, βρίσκω απολαυστικά. Γιατί και τα κορόιδα βρίσκουν μερικές φορές απόλαυση, όταν έχουν πλέον αντιληφθεί την κοροϊδία εις βάρος τους. Και γελάνε κι οι ίδιοι. Έτσι, λαμβάνει τέλος κι η κοροϊδία. Δε μπορεί να συνεχιστεί μετά. Με ένα γέλιο.
1. Από το άρθρο «Η αυτονομία της πολιτικής» αντιγράφω:
Πλουτίζουν οι πολυεθνικές, χάνει η κοινωνία
«…Κρίσιμο μέγεθος για τη Δημοκρατία είναι η διαφθορά που αγκαλιάζει τις κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα. Διότι αιχμαλωτίζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί. Η πολιτεία αντί να υπηρετεί τον πολίτη υπηρετεί αλλότρια συμφέροντα. Και αυτό βλέπει σήμερα ο έλληνας πολίτης. Δεν πιστεύει, πλέον, ότι η κυβέρνηση υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον».
«…Δυστυχώς, η διαχείριση γίνεται με τρόπο που πλουτίζουν οι πολυεθνικές και μαζί οι υπουργοί, ενώ χάνει ολόκληρη η κοινωνία. Βαθαίνουν η ανισότητα, η αδικία, η μιζέρια. Όπως λέω για τη δικιά μας χώρα – δεν αρκεί να ρωτάμε «πού θα βρούμε τα λεφτά» αλλά «πού πάνε τα λεφτά»…»
Η ανισότητα πλούτου οδήγησε στην ανισότητα εξουσίας
«…Με την κυριαρχία, τις τελευταίες δεκαετίες, μιας νεοφιλελεύθερης ή νεοσυντηρητικής λογικής, ο μεγάλος πλούτος που παράχθηκε διεθνώς αλλά και σε εθνικό επίπεδο αφέθηκε να συγκεντρωθεί σε πολύ λίγους και ισχυρούς…»
«…Χρήμα πολλές φορές μαύρο, σε υπεράκτιες εταιρείες, ανεξέλεγκτο. Ή τα μίντια στα χέρια λίγων – που καθορίζουν συνειδήσεις και επιλογές…»
«…Είναι αυτή η ανισότητα πλούτου που οδήγησε και στην ανισότητα εξουσίας. Εκεί εντοπίζει και τα αίτια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης ο Κρούγκμαν…»
Μια κυβέρνηση ή υποκύπτει στα συμφέροντα των ισχυρών ή εγγυάται μια ευνομούμενη πολιτεία
«…Θεσμοί -και μαζί πολιτικοί, δικαστικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι- που ήσαν αιχμάλωτοι των ισχυρών και των lobbies. Που δεν τολμούσαν να βάλουν κανόνες και ελέγχους. Που δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία των ισχυρών. Που δεν μπορούσαν να διανοηθούν τα εγκλήματα του τραπεζικού και χρηματιστηριακού συστήματος…»
«…Και ο πολίτης μένει με το αίσθημα της ανημπόριας. Γι’ αυτό, το ζήτημα της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Είναι ζήτημα ισχυρών δομών και θεσμών που προστατεύουν τον πλούτο και τα δικαιώματα του κάθε λαού από τη λεηλασία και την απληστία των λίγων και ισχυρών. Και μια κυβέρνηση ή υποκύπτει στα συμφέροντα αυτά ή βάζει κανόνες και εγγυάται μια ευνομούμενη πολιτεία….»
Η «ρίζα της συμφοράς» είναι η εξάρτηση
«…Απέναντι στην απαίτηση για αλλαγή, προοδευτική αλλαγή -που γιγαντώνεται σε όλο τον κόσμο- το τελευταίο οχυρό της συντήρησης είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Οτι «όλοι ίδιοι είμαστε». Προτρέπουν τα συμφέροντα αυτά τον πολίτη να μην δώσει τη μάχη της δημοκρατίας. Και η μάχη που σίγουρα χάνεται είναι αυτή που ποτέ δεν δίνεται. Η απαξιωμένη πολιτική αφήνει, τότε, το χώρο ελεύθερο σε άλλους προθύμους «μάγους» να εμφανιστούν ως σωτήρες…»
«…Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ έθεσε στο επίκεντρο του λόγου και της δράσης του την αυτονομία της πολιτικής. Γιατί η σύγχρονη «ρίζα της συμφοράς» είναι η εξάρτηση από κάθε είδους ανεξέλεγκτα συμφέροντα – επιχειρηματικά, μιντιακά ή όποια άλλα…»
«…Η εξάρτηση είναι αυτή που αποξενώνει την κυβέρνηση «από τον λαό». Και όταν η κυβέρνηση δεν είναι από το λαό και μόνο, δεν μπορεί να είναι «με το λαό και για το λαό». Μία εξαρτημένη κυβέρνηση είναι υπηρέτης της εξάρτησής της, όμηρος των συμφερόντων…»
Συνεχής αγώνας για αυτονομία της πολιτικής από συμφέροντα
«…Η αυτονομία της πολιτικής είναι η αφετηρία για την αλλαγή πορείας της χώρας. Αλλιώς, καμιά αλλαγή δεν θα είναι εφικτή. Ούτε στην οικονομία, ούτε στο αναπτυξιακό πρότυπο, ούτε στις δομές του κράτους και στις σχέσεις κράτους-πολίτη, ούτε στο κοινωνικό κράτος και στις εκφράσεις του, τις πολιτικές εκπαίδευσης, υγείας, πρόνοιας…»
«..Πάνω από όλα, όμως, η αυτονομία της πολιτικής χρειάζεται πολιτική βούληση και έναν συνεχή αγώνα…»
«…Αυτή δεν είναι η σημερινή κυβέρνηση. Θα είναι η αυριανή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Είναι προσωπική μου δέσμευση…»
2. Από το άρθρο «Η προοδευτική απάντηση στο Βατερλό του νεοσυντηρητισμού»
Η απορρύθμιση των αγορών προϊόντων και κεφαλαίου αιτία της κρίσης
«…Η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση δεν είναι ένα αυτόνομο φαινόμενο. Αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης κρίσης που εκδηλώνεται με την υψηλή τιμή του πετρελαίου και την παράλληλη ραγδαία άνοδο των τιμών στα τρόφιμα….Βασική αιτία για την κρίση υπήρξε η απορρύθμιση των αγορών προϊόντων και κεφαλαίου που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και ολοκληρώθηκε στις μέρες μας…»
«…Χρηματοπιστωτικά επενδυτικά κεφάλαια, ακόμα και ασφαλιστικά ταμεία, αγοράζουν και πωλούν ελεύθερα, χωρίς κανέναν πλέον περιορισμό, συμβόλαια, τίτλους και δομημένα προϊόντα σε αυτές τις αγορές με την ευλογία των ρυθμιστικών αρχών που μέχρι προ ολίγου διαβεβαίωναν ότι η απορρύθμιση αυτή αποφέρει μόνο οφέλη και σταθεροποιεί τις αγορές…»
Ασύδοτα κερδοσκοπικά παιχνίδια με ολέθρια αποτελέσματα
«…Όπως και στη περίπτωση των στεγαστικών δανείων, έτσι και στις αγορές πρώτων υλών και τροφίμων, τα αποτελέσματα της πλήρους απορρύθμισης υπήρξαν καταστροφικά. Η απορρύθμιση αυτή, όπου και αν έγινε, χωρίς να συνοδευτεί από κανόνες και ελέγχους, οδήγησε σε ασύδοτα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Η κερδοσκοπία, ο καπιταλισμός του ακραίου τζόγου, εκτόξευσε σε σύντομο χρονικό διάστημα τις τιμές στα ύψη, με ολέθρια αποτελέσματα για τους καταναλωτές…»
«…Η αστάθεια αργά ή γρήγορα εξελίσσεται σε κρίση, θύματα της οποίας είναι πρωτίστως οι φτωχότεροι πολίτες…»
Το κόστος της κρίσης επιμερίζεται με το πιο άδικο τρόπο
«…Η κρίση λοιπόν δεν είναι ουδέτερη, δεν είναι «τεχνικής φύσης». Είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης εκδοχής της παγκοσμιοποίησης και κυρίως το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης αντίληψης για το ρόλο των αγορών στις σύγχρονες κοινωνίες…»
«…Το κόστος της κρίσης επιμερίζεται με το πιο άδικο τρόπο. Οι απλοί πολίτες βλέπουν το εισόδημά τους να διακυβεύεται. Ως φορολογούμενοι, βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για τη διάσωση οικονομικών κολοσσών, υπό το φόβο των ακόμη δυσμενέστερων επιπτώσεων που θα είχε μια ενδεχόμενη κατάρρευσή τους…»
Οι θιασώτες της άκρατης ελευθερίας των αγορών κρατικοποιούν τις ζημιές και τα χρέη
«…Οι οργανισμοί αυτοί που χθες δογματικά προωθούσαν την λογική της κυριαρχίας της ελεύθερης -ή μάλλον- αχαλίνωτης αγοράς, σήμερα υποκριτικά απαιτούν την διάσωσή τους μέσα από την κρατική πια παρέμβαση…»
«…Τι σημαίνει; Μετανοούν; Υιοθετούν νέες πολιτικές; Κατάλαβαν τα λάθη τους; Πιστεύω πως όχι. Χωρίς αιδώ, αναζητούν την προστασία του κράτους για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους. Οι χθεσινοί θιασώτες της άκρατης ελευθερίας των αγορών, γίνονται ακραίοι κρατιστές. Κρατικοποιούν τις ζημιές και τα χρέη, αφού πρώτα έχουν ιδιωτικοποιήσει τα κέρδη…»
«…Η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί πως η πολιτική της άκρατης ασυδοσίας των αγορών και των ακραίων ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόζει είναι πια τελείως ξεπερασμένη και δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της Ελλάδας και των πολιτών…»
3. Από το άρθρο «Η οικονομική κρίση ουσιαστική είναι ένα πολιτικό ζήτημα»
Τα μέτρα που λαμβάνονται για τις χρεοκοπημένες τράπεζες διαιωνίζουν ένα πολιτικά διεφθαρμένο και χρεωκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα
«…Όμως, πολλά από τα μέτρα που ελήφθησαν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, για να βοηθηθούν οικονομικώς οι χρεοκοπημένες τράπεζες και να υποστηριχτούν οι προβληματικές βιομηχανίες, φαίνεται να έχουν σχεδιαστεί για να διαιωνίσουν ένα πολιτικά διεφθαρμένο και ηθικά χρεοκοπημένο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Προσηλωμένες στη διάσωση των τραπεζών, οι κυβερνήσεις δίνουν πολύ λίγη σημασία στους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τις οικονομίες τους και τις συντάξεις τους, λόγω οικονομικών αποφάσεων που είναι πέρα από τον έλεγχό τους…»
Οι τραπεζίτες αποκομίζουν κέρδη, αδικημένοι οι πολλοί που μένουν με τα χρέη
«…Η αποτυχία των κυβερνήσεων να επιβάλουν ουσιαστικούς ρυθμιστικούς ελέγχους στις γιγαντιαίες εταιρείες και στην ελίτ των τραπεζών έχει υπονομεύσει την ακεραιότητα των δημοκρατιών μας. Δεν είναι παράξενο που οι φορολογούμενοι είναι εξοργισμένοι: έχουν κληρονομήσει επισφαλή χρέη τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ οι τραπεζίτες απομακρύνονται, έχοντας αποκομίσει ατομικά πλούτη εκατομμυρίων δολαρίων…»
«…Αυτή η οικονομική κρίση δεν θα λυθεί από τους τεχνοκράτες. Είναι ουσιαστικά ένα πολιτικό ζήτημα. Χρειαζόμαστε καλύτερη διακυβέρνηση, όχι μόνο καλύτερο οικονομικό ρυθμιστικό έλεγχο. Το θέμα δεν είναι μόνο η ανακατανομή του πλούτου -είναι η ανάληψη της ευθύνης…»
Αν δεν ασχοληθούμε με τα κοινωνικά προβλήματα θα ξεσπάσει νέος Δεκέμβρης
«…Αν δεν εκδημοκρατίσουμε την παγκοσμιοποίηση, ο φονταμενταλισμός κι ο λαϊκισμός θα διογκωθούν. Αν δεν ασχοληθούμε με τα κοινωνικά προβλήματα και δεν αντιμετωπίσουμε το λαϊκό αίσθημα της αδυναμίας και της αδικίας, θα προκύψουν πιο βίαιες διαμαρτυρίες, σαν εκείνες που ξέσπασαν το Δεκέμβριο σε όλη την Ελλάδα…»
– «Εξάρτηση, η ρίζα της συμφοράς» – για την εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» με ημερομηνία 5 Ιουλίου 2009
– «Η προοδευτική απάντηση στο Βατερλό του νεοσυντηρητισμού – Ανεύθυνη και ξεπερασμένη η πολιτική της άκρατης ασυδοσίας των αγορών και των ακραίων ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόζει η κυβέρνηση» για την εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» με ημερομηνία 20 Σεπτεμβρίου 2008
– «Η οικονομική κρίση ουσιαστικά είναι ένα πολιτικό ζήτημα» στο ηλεκτρονικό περιοδικό «The Nation» με ημερομηνία 23 Απριλίου 2009
