Αυτό είναι το μεγάλο θέμα που πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες σ’ αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς, που μας έχουν παραλύσει, σαν, ελληνική υπόσταση και συνοχή, οι οικονομικές αβεβαιότητες, οι επιβιωτικές ανάγκες, οι πληθωριστικές καταστάσεις από τις αυξήσεις (συνεχείς) των τιμών, όλων των προϊόντων. Χωρίς όμως αντίστοιχες αυξήσεις σε μισθούς, αμοιβές εργαζομένων και με ανεπαρκές συντάξεις για αυτούς που καθημερινά γίνονται περισσότεροι.
Μέσα όμως από αυτή την εκτεταμένη κρίση που, τώρα, μαστίζει ανελέητα τα ελληνικά νοικοκυριά πως μπορούμε να σκεφτούμε σαν προτεραιότητες τα μεγάλα θέματα των ελληνικών συμφερόντων μας, τα οποία πρέπει να τα προσέξουμε ιδιαίτερα από όσους και όσες τα επιβουλεύονται, τα υπονομεύουν και τα καταπολεμούν λυσσαλέα;
Και σαν να μη φτάνουν αυτά, καθ’ εαυτά, τα μεγάλα προβλήματα εξωτερικών σχέσεων που αντιμετωπίζει η χώρα μας προστέθηκαν – ανοικτά πια – και τα εξίσου μεγάλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χώρας. Με την βαριά πολιτική κρίση που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας, της μεγάλης διαπλοκής (που συνεχίζεται και απειλεί τα πολιτικά μας πεδία. Είτε τα κατακάψουν οι καλοκαιρινοί καύσωνες, ή τα πετρώσουν τα χιόνια του χειμώνα, με τη Siemens πάντα να εκβιάζει, να μας οδηγεί και να μας καθοδηγεί!…
Τα δυσκολεμένα εθνικά μας θέματα
Μέσα όμως στο συνολικό αυτό τοπίο το οποίο το επιβαρύνουν όλα τα δυσκολεμένα πια εθνικά μας θέματα (τα οποία εντάσσονται στους σκληρούς ανταγωνισμούς των φορέων της Νέας Τάξης, αλλά και της Νέας α-Ταξίας), η Ελλάδα αγωνίζεται για να προωθηθεί στη Νέα εποχή «ανταγωνιζόμενη» και όχι αγωνιζόμενη.
Η αγωνιστικότητα του Ελληνισμού έχει εκλείψει γιατί, κυρίως οι ντόπιοι Έλληνες – Ελληνίδες δεν λειτουργούν, πια με όραμα συλλογικό, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται, και το όραμα το ατομικό αλλά μόνο ως αντιπροσωπευτικές γνώμες μιας ευρύτερης κοινής Γνώμης. Η οποία δίνει απαντήσεις σε ΝΑΙ – ΟΧΙ ερωτωμένων, για ιδιαίτερα ευαίσθητα θέματα. Με εκφράσεις των συναισθηματικών τους αντιδράσεων, με αυτόματες απαντήσεις με βαθύτερες κριτικές σκέψεις.
Αποξένωση από την Αγωνιστικότητα
Έτσι, υφιστάμεθα ως κοινωνικές ομάδες, και κοινωνικά σύνολα, αλλά και ως λαός την απόλυτη, ουσιαστικά, αποξένωσή μας από την αγωνιστική ευθύνη μας, απέναντι σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε σε μια κλίμακα διαχρονικής κρίσης. Μια κρίση η οποία γίνεται οξύτερη σε διάφορες φάσεις όξυνσης και έντασής της.
Η έλλειψη όμως μιας λογικής, αναγκαίας και αποτελεσματικής αγωνιστικότητας του λαού μας, για δίκαιους αγώνες ελληνικούς, έχει ως αποτέλεσμα την «ανθελληνική» συνέπειά τους.
Δηλαδή, πέρα από τους εξωγενείς παράγοντες που μηχανεύονται σχέδια και επιτελλούν πράξεις σε βάρος των εθνικών κοινωνικών και πολιτιστικών μας συμφερόντων έχουμε και – εσώ – γενείς φορείς της σύγχρονης αντίληψης για προσαρμοσμένες λειτουργίες, στους νέο – ταξικές πραγματικότητες. Όλους αυτούς και όλες αυτές που έχουν υποστεί τη βαθιά διάβρωση της ελευθερίας υποταγής στις συνθήκες των σκοπιμοτήτων και στις καταστάσεις των υπερ – εξουσιασμών των ξένων που διαπλέκονται με τους ντόπιους…
Κανόνας η συγκάληψη των πάντων
Έτσι, υποστήκαμε αυτές τις καταστάσεις, και στην πραγματικότητα ως λαός τις συγκαλύψαμε την πολιτική και κοινωνική διαφθορά, παρελθόντων χρόνων που γίνονται αναστατώσεις και καταστροφές του παρόντος, για να «δεσμεύσουν» τις καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος, σε τούτη τη χώρα που ο λαός έχασε την αγωνιστικότητά του για ιδεώδη. Για να υπάρχουν κάποιες ωχρές και προσχηματικές στην ουσία, αντιδράσεις. Με αποτέλεσμα την επικίνδυνη μείωση καλύτερων προοπτικών, για το Μέλλον…
Χάσαμε, εγκλωβισμένοι σε κέλυφος ψευδασφάλειας
Έτσι, όμως, χάσαμε «συμμαχικά» κατά βάση, τη Μάχη των εθνικών μας θεμάτων, με εξευτελισμούς του ελληνικού κύρους μας από ηγετίσκους της νεόκοπης «Νέας» αμερικάνικης – ΝΑΤΟϊκής τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στη Μεσόγειο. Επίσης, συμμαχικά – ευρωπαϊκά χάσαμε πάρα πολλά πράγματα εγκλωβισμένοι στο κέλυφος της υποτιθέμενης ψευδασφάλειάς μας. Μέσα από συνεχείς προκλήσεις της τουρκικής πλευράς. Η οποία στηρίζεται στην αμερική, για να επιβάλλει την είσοδό της στην ΕΕ με ελληνικό πειθαναγκασμό.
Τώρα, όλοι μας προκαλούν
Τώρα μας προκαλεί ο Γκρουέφσκι, ο κ. Ταλάτ, ο οποίος «ανακοινώνει» τη χάρη που κάνει στο επίσημο κυπριακό κράτος – μέλος του ΟΗΕ – να συνομιλεί (ως παράνομο κρατίδιο, που στηρίζεται, στη βία του παραμένοντος εκεί στρατού του Αττίλα) Για να… αποδέχεται τις λύσεις ΟΗΕ, που στην πραγματική τους διάσταση είναι… λύσεις της Τουρκίας, δια της αμερικανικής ευλογίας και στήριξης.
Όμως, όλ’ αυτά τα αντιπαρέρχεται ο ελληνικός λαός για να… αγων-ιστεί πρωταρχικά για τα καυτά καθημερινά προβλήματα. Για επιβίωση, που, πλέον, έχει γίνει, τόσο αμφίβολη, τόσο δραματική στις προοπτικές της.
Έτσι, τρέχουν και χάνονται στους σκοτεινούς ορίζοντες της Νέο-ταξικής βίας (και «νοθείας» των πραγμάτων και των δεδομένων) για να μη φαίνεται η τραγική διάσταση του ολέθρου μέσα στον οποίο συστηματικά κινείται και ακινητεί ψευδο – ανταγωνιστικά η σύγχρονη Ελλάδα των μεγάλων διαπλοκών και των συγκεντρώσεών τους.
Χθες γιορτάσαμε 34 χρόνια από την παλινόρθωση της Δημοκρατίας και την μετά τη χούντα ελληνικής μεταπολίτευσης.
Όμως, στα 34 αυτά χρόνια συν-αγωνιστήκαμε, για να διαβρώσουμε τη Δημοκρατία. Και το χειρότερο, να την ξανασκλαβώσουμε σε ξένα και ντόπια διεφθαρμένα και ανθελληνικά συμφέροντα… Αποτέλεσμα; Η απόγνωση του ελληνικού λαού για μια τέτοια Δημοκρατία.
