(Από το Ρέκβιεμ της Άννας Αχμάτοβα*)
Ήταν μια εποχή
που από τα ανοιχτά παράθυρα
Έβρεχε ανθρώπους στη γη
Έπεφταν αργά αργά
εδώ ο ένας εκεί ο άλλος
σαν μεγάλες γιγαντιαίες
μα πάλι σταγόνες δεν μπορούσες να τους πεις.
έπεφταν αργά μα σταθερά
Σ’ ένα πάρκο είδε η φίλη μου
Δύο στη θάλασσα χαρίστηκαν στο κύμα
Σ’ ένα νησί τον είδε να πέφτει η αδερφή του
Καθ’ ένας με τον τρόπο του
δεν είχε σημασία πως
Έπεφταν
αυτό μονάχα είχε σημασία
Πώς να περιγράψεις την εποχή
που έβρεχε ανθρώπους;
Μαλακούς και σιωπηλούς ανθρώπους
που έπεφταν άσπιλοι σαν χιόνι στη γη;
Η πτώση τους
άλλαζε τη μορφολογία του εδάφους
σύσταση, σταθερότητα και υφή.
Και όλα, όπως κι αν πατούσες,
άρχισαν σιγά σιγά να γλιστράνε, να βουλιάζουν
να σε τραβάνε προς τα κάτω.
Μπορεί άραγε να σωθεί μια χώρα
αν βρέχει έτσι συνεχώς;
Ξεδιψάνε καλύτερα τα χωράφια;
Έχει περισσότερη σοδειά;
Έχουν καλύτερο φαί τα ζωντανά της;
“It has to be done!
It has to be done!”
επαναλάμβαναν στεγνά οι Γερμανοί.
«Για να σωθεί μια χώρα»
αποφάνθηκαν οι αγορές, «πρέπει
να βρέξει ανθρώπους».
Κοίτα…
Μαδρίτη, Λισσαβώνα, Αθήνα,
Καστίλλη, Λεόν, Αραγονία
Συνεχίζουν να πέφτουν…
*H Άννα Αχμάτοβα (Anna Akhmatova), ψευδώνυμο της Άννας Αντρέγιεβνα Γκορένκο, ήταν Ρωσίδα ποιήτρια, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της «Αργυρής Εποχής» στην ποίηση της Ρωσίας. Επέλεξε το επώνυμο Αχμάτοβα, που ανήκε στην προγιαγιά της από τη φυλή των Τατάρων, απόγονο του θρυλικού Τζέγκις Χαν.
