Είτε καταδικάζουμε (κατακρίνουμε εννοώ) και τους δύο, είτε κανέναν τους. Δεν μπορεί λόγου χάριν να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία της έκφρασης αναλόγως αν αυτός που… εκφράζεται είναι δικός μας.
Ο Γιώργος Φιλιππάκης ελέγχεται επειδή «δημόσια προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος» και επειδή «εγκωμιάζει δημόσια έγκλημα που διαπράχθηκε και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη».
Σωστά και δίκαια, πέραν του φαιδρού ιστορικού της όλης υποθέσεως με τους χάκερ που μπήκαν στον λογαριασμό του και του… έβαλαν λόγια στο στόμα του. Τον Φιλιππάκη έψαχναν οι παγκόσμιοι χάκερ, αυτός ήταν ο στόχος τους, όντως!
Η Σώτη Τριανταφύλλου από την άλλη κατηγορείται, καλώς ή κακώς, «για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους» με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο.
Ο πρώτος «εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη», η δεύτερη προκαλεί «δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους». Μία η άλλη δηλαδή.
Δεν ξέρω αν είναι σωστές ή όχι οι κατηγορίες και δεν με ενδιαφέρει άλλωστε, ειδικά με τα δύο αυτά πρόσωπα. Όμως ό,τι ισχύει, πρέπει να ισχύει και για τις δύο πλευρές.
Όχι αναλόγως αν μας συμφέρει ιδεολογικά και αν συμφωνούμε σε πολιτικό επίπεδο.
Περιμένω λοιπόν όλους αυτούς που υπερασπίστηκαν το δικαίωμα -όπως έλεγαν- της Σώτης να γράφει τις… απόψεις της, να κάνουν το ίδιο και τώρα. Ναι, με τον Φιλιππάκη…
