Τα κόμματα εξουσίας, συνήθως συμπράττουν, ανταγωνιστικά στις ψήφους, με διακυβεύματα χρησιμοποίησης της εξουσιαστικής ισχύος τους, για να εμφανιστούν διαφοροποιημένα ως προς τους τρόπους διακυβέρνησης. Οι οποίοι όμως, τελικά, καταλήγουν να είναι οι ίδιοι ως προς την «κατάχρηση» της εξουσίας, που όμως προβάλλεται ότι αυτή αποβλέπει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού. Ενώ, στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση ατομικών πολιτικών ωφελημάτων, και στην διασφάλιση των κομματικών ερεισμάτων, πέρα από κάθε έννοια εθνικής και κοινωνικής διαφύλαξης και ευθύνης.
Συναλλαγή κυρίως των κομμάτων εξουσίας
Για να καταλήγουν, τελικά, «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΑΤΑ» (με φαινομενική ανταγωνιστικότητα) τα 2 μεγάλα κόμματα εξουσίας (κάπου να συναντώνται στα κρίσιμα κοινά σημεία της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ των λειτουργιών τους. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλες τις χώρες ανατολής – δύσης, βορρά και νότου. Ανεξάρτητα αν τα πολιτικά τους συστήματα είναι Δημοκρατικά, μεσο – δημοκρατικά ή αντιδημοκρατικά.
Όπου, εδώ φαίνεται πως δεν έχουν σημασία τα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης για την καθαρή ή τη διεφθαρμένη πολιτική στάση των συμπολιτεύσεων ή των αντιπολιτεύσεων, ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας. Από τα οποία το ένα κυβερνά σήμερα και το άλλο προσδοκά να κυβερνήσει αύριο. Με εναλλαγή ρόλων, με συναλλαγή συγκάλυψης σκανδάλων και με ανταλλαγή εξυπηρετήσεων και υπηρεσιών.
Η Δύση της Διαφθοράς και η Ανατολή της Καταφοράς
Σ’ αυτή τη συστηματική διάταξη βρίσκεται η πολιτική πραγματικότητα στο μεταπολεμικό κόσμο μας. Για να ανταγωνίζεται η καπιταλιστική Δύση μιας συνεχούς πολιτικής διαφθοράς, με την Κομμουνιστική, τότε, Ανατολή η οποία ήταν βουτηγμένη ως το λαιμό στα σκάνδαλα μιας εκτεταμένης διαφθοράς η οποία, από την πλευρά του υπαρκτού σοσιαλισμού εδικαιολογείτο ως «ιδεολογική» μεθοδολογία για την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης του Καπιταλισμού, απέναντι στις αγωνιζόμενες λαϊκές – εργατικές δυνάμεις.
Με τη σειρά της όμως η Δύση, του ελεύθερου καπιταλισμού, πρόβαλε τη δική της ιδεολογική κατεύθυνση που απέβλεπε στην απελευθέρωση αυτών των λαϊκών δυνάμεων, από την ανελευθερία, τη βία και τον κοινωνικό καταναγκασμό της Δικτατορίας του Κομμουνισμού.
Υπαρκτοί και οι δύο με γενίκευση της διαφθοράς
Όταν, όμως, κατέρρευσε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός, και αναδείχθηκε υπερ – κυρίαρχος ο «Υπαρκτός» Καπιταλισμός της νέας οικονομικής ασυδοσίας και υπερ – εκμετάλλευσης, από τότε και πέρα γενικεύθηκαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης οικονομικής επιβολής η διαφθορά, και η συνένοχη λειτουργία του μαύρου χρήματος. Αυτό το χρήμα το «διαχειριζόταν» γνωστοί και άγνωστοι οικονομικοί μηχανισμοί με κρυφές «χρηματοδοτήσεις». Τόσο σε πολιτικά πρόσωπα όσο και σε πολιτικά κόμματα. Με χρησιμοποιήσεις των Διεθνών πολυεθνικών κολοσσών, για να διαβρώνουν το πολιτικό σύστημα σε επίπεδα εθνικών πολιτικών φορέων, αλλά και διεθνών μηχανισμών. Για να γίνονται όλοι οι πολιτικοί φορείς και μηχανισμοί «αιχμάλωτοι», σκοτεινών οικονομικών συμφερόντων, χωρίς δυνατότητες να ασκήσουν, αδέσμευτες πολιτικές κατευθύνσεις και εφαρμογές.
Και η Ελλάδα στον κυκλώνα του Κύκλωπα
Μέσα σ’ αυτά τον κυκλώνα του Κύκλωπα βρίσκεται και η Ελλάδα από την πρώτη μεταπολεμική εποχή. Με γνωστά πολιτικά σκάνδαλα που δημιούργησαν μια μακροχρόνια πολιτική και κοινωνική αναταραχή και καταλήστευση του ίδιου του κράτους καθώς και του Ελληνικού Λαού.
Τώρα, που η διαφθορά της πολιτικής έγινε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα συμμετέχουμε κι εμείς μέσα σ’ αυτήν ως «φυσική» εξέλιξη της καθημερινής πολιτικής σήψης και διάβρωσης.
Πολλοί, και μάλιστα από το πολιτικό μας χώρο, μπορούν να ισχυριστούν πως αφού έτσι «παίζεται» το πολιτικό παιχνίδι, σε διεθνή κλίμακα, τότε εμείς πως μπορούμε να λειτουργήσουμε σα χώρα, χωρίς να βρισκόμαστε μέσα στο πλαίσιο των αυτονόητων κανόνων του διεθνούς αυτού συστήματος. Ενός συστήματος ΜΙΖΑΣ την οποία απολαμβάνουν οι προνομιούχοι πολίτες μας με την ιδιότητά τους ως πολιτικών που κάθε τέσσερα χρόνια (αν δεν προκύψουν πρόωρες εκλογές) καλούμεθα να τους εμπιστευθούμε – διακυβέρνηση και αντιπολίτευση – για να δούμε… καλύτερες μέρες.
Οι καλύτερες μέρες που όλο γίνονται χειρότερες
Αυτές, όμως, οι καλύτερες μέρες δεν έρχονται, σχεδόν ποτέ. Οι διαμορφωμένες συνθήκες του εξουσιαστικού μας συστήματος δεν δίνουν τις δυνατότητες στους πολιτικούς μας να υπερβούν τους συστεμικούς καταναγκασμούς. Αυτούς που δημιουργούν το συνεχές πολιτικό και κοινωνικό μας αδιέξοδο.
Έτσι, μέσα σ’ αυτή την αδιέξοδη πορεία της πολιτικής και κοινωνικής Δημοκρατικής μας ζωής, ζούμε διαρκώς τις διαψεύσεις των εκάστοτε πολιτικών υποσχέσεων. Όπως έγινε με τις «αγωνιστικές» υποσχέσεις που έδωσε, αφειδώς, ο κ. Καραμανλής για να διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό ότι «αν κερδίσω τις εκλογές (του 2004) θα είναι αμείλικτος προς κάθε μορφή διαπλοκή και Διαφθορά».
Μια υπόσχεση που έγινε ένα τυποποιημένο slogan του κ. Πρωθυπουργού, σε κάθε στιγμή της εξαετούς διακυβέρνησής του η οποία έχει διαβρωθεί, από πλευρά πολιτικής ηθικής, ώσπου φθάσαμε στο σημερινό πολιτικό κατάντημα της αυτοδιάψευσης (από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης) για κάθε ουσιαστική κατάλυση, της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Για να φθάσει, τώρα, ο κ. Πρωθυπουργός να ξαναμιλά πάλι για το «στόχο» του, που είναι η πάταξη της πολιτικής διαφθοράς σε όλες τις εκφράσεις και τις μορφές της.
Ποιος όμως μπορεί να πιστέψει σε μια τέτοια, αυτοδιαψευδόμενη επανάληψη, μιας υπόσχεσης η οποία δεν έχει πια καμμία ΑΞΙΑ;
Αλήθεια, γύρω μας δεν συμβαίνουν σημεία και τέρατα τα οποία συνέχισε να επιτρέπει, μετά τις εκτροφές της παλιάς κυβέρνησης η μετα – Σημιτική Φιλελεύθεροσοσιαλιστική διακυβέρνησης της χώρας;
Παρόλα αυτά τα απαράδεκτα και τα αντιδημοκρατικά ο αγώνας των αγωνιστών του λαού αλλά και των «αγωνιστικών» τούτης της εφημερίδας συνεχίζεται αμείωτος μέσα στις σημερινές δραματικές συνθήκες…
