Του Α. Χαρχαλάκηm Συγγραφέα – μελετητή
«Σαν έκατσε ο Καραμπουζούκης κάτου απ’ το θόλο,
σηκώθη και προσκύνησε το δωδεκάθεον όλο΄
κι οι έδρες όλες, μαρμαρέντες ή κρεατινές
του Μηδενός ζητωκραυγάσαν το αχανές»
Κ. Βάρναλης
Αυτά τα λόγια μου ‘ρθανε στο μυαλό, διαβάζοντας για την παραπομπή του συμπαθέστατου και σοφού δάσκαλου Δ. Πατέλη, στο Πολυτεχνείο. Του οποίου ακροατής ευτύχησα να είμαι, περισσότερον της μίας φοράς, κάτι που με πλούτισε αφάνταστα. Και είμαι γνώστης της ακαδημαϊκής… επάρκειας του κυρίου ο οποίος κινεί τα νήματα δηλ. του κ. Γρυσπολάκη. Τον οποίον παλαιότερα – με την ευκαιρία των γεγονότων στο κτίριο Παπαδόπετρου – είχα δημοσίως χαρακτηρίσει «Πρύτανη των ΜΑΤ». Χαρακτηρισμό που την… τιμή του διεκδικούσε παλαιότερα και ο πρύτανης Σδράκας.
Όσο για το αχανές του Μηδενός (του ποιητή Βάρναλη) πράγματι, το ζούμε σ’ αυτή τη …θαυμάσια εποχή της «Νέας Τάξης» και της Παγκοσμιοποίησης! Γι’ αυτό, πέραν των άλλων, έχουμε φτάσει σ’ αυτή την γενική έκπτωση αξιών, εθνικών σταθερών «ανοχής» της αντίθεσης με την καθέδρα ορισμένων πνευματικών… διδασκάλων, και είναι κανείς να φρίττει! Να πω ότι οι πρώτοι διδάξαντες ήταν και είναι οι ανώτατοι θεσμικοί φορείς των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων; Όμως θα ήταν αναποτελεσματικές αυτές οι προσπάθειες αν στη Βάση της Παιδείας μας και δη της Πανεπιστημιακής δεν υπήρχε το εύφορον έδαφος στο οποίον θάλλουν μήκων ο υπνοφόρος, ο μανδραγόρας και άλλα τινά, τα οποία λικνίζουν ή αποπειρώνται να λικνίσουν τους νόες των νέων μας (και κατ’ επέκτασιν όλης της Κοινωνίας μας) στη ψευδαίσθηση μιας «Παιδείας», που σε βάθος ορίζοντα δεν παρέχει ούτε τα στοιχειώδη έστω εχέγγυα για επένδυση στην αγορά εργασίας! Ή πλανώμαι;
Είναι πράγματι φασισμός η λογική της παραπομπής πνευματικών ανθρώπων, επειδή κατά τους… Ηρακλείς της καθεστικύας τάξης, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα! Και το λέω μετά λόγου γνώσεως! Και επειδή ζούμε σ’ αυτή την υποκριτική και πυώδη κοινωνία, γνωριζόμαστε! Ας μην νομιστεί πως η δίωξη του κ. Πατέλη, έχει μόνον προσωπικά απωθημένα, του πρωτεργάτου της δίωξης, εναντίον του. Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου που θυμίζει τον λόγο του μεγάλου Κ. Παλαμά: «Σβημένες όλες οι φωνές οι πλάστρες μες στη χώρα». Θυμίζει επίσης την συνωμοσία του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε! και του Μητροπολίτη Χίου, ενάντια στη ζωή του διαφωτιστή και δασκάλου του γένους Αδαμάντιου Κοραή. Παράγοντες αυτής της δίωξης, που και στις μέρες μας υπάρχουν και δε συγχωρούν διαφοροποιήσεις από την – κατ’ αυτούς – ορθοτόμησην του Λόγου!! Λυπηρά πράγματα, λήγοντας του 2010! Προσπάθεια που φυσικά σιγοντάρεται και από τους κάθε λογής «Καραμπουζούκηδες» των καιρών μας! Κατά τα χρόνια της αθωότητός μου, εθαύμαζα τους εκπαιδευτικούς και περισσότερον αυτούς των ΑΕΙ. Που ούτε λίγο ούτε πολύ τους θεωρούσα… ιερά τέρατα! Όμως επειδή «τα ποντάρει» κατά τον Ηράκλειτο, αποδέσμευσα το στοιχείο «ιερά» κι ό,τι έμεινε!
Πρέπει να πω, ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον αγαπητό μου κ. Δημ. Πατέλη, αποτελούν – πρέπει να αποτελούν – σέμνυμα για την πανεπιστημιακή κοινότητα και στοιχείο άμιλλας για τους υπόλοιπους διδάσκοντες! Και θεωρώ πως οι νέοι μας, που μετέχουν στην μυσταγωγία των παραδόσεών του, πρέπει να αισθάνονται ευτυχείς! Όπως ευτυχής είναι και η ταπεινότης μου που όπως προέιπα, μετάλαβα το λόγο του! Κι όχι να διώκονται τέτοιου επιπέδου σπουδαιότητες, επειδή κάποιων η αξιακή «βαθμολόγηση» και αποτίμηση, απέχει παρασάγγας από την ποιότητα και την πανεπιστημιακή επάρκεια του κ. Πατέλη.
Τι άλλο να πω, παρά μόνον πως δεν παύει να ισχύει το ευρέως λεγόμενο «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της»; Το αυτό ισχύει και για την πανεπιστημιακή μας κοινότητα, που ομολογουμένως, αποτελεί το θεμέλιον λίθον για την πρόοδο της χώρας! Όμως δυστυχώς έχουμε λόγο να απογοητευόμαστε, παρακολουθούντες φαινόμενα όπως τη δίωξη του κ. Δημήτρη Πατέλη. Που δεν προοιωνίζεται τίποτε θετικό, για τα εκπαιδευτικά μας δεδομένα… Λυπάμαι σφοδρά για όλα και για την κατάντια μας σαν χώρα…
