Η επί μέρες ενασχόληση των ΜΜΕ με την ποινή που επιβλήθηκε σε μια μαθήτρια επειδή δημιούργησε μια ομάδα στο facebook, όπου αναγράφονταν υβριστικά σχόλια για τη διευθύντρια του σχολείου φαίνεται ότι εντάσσεται στη διακηρυγμένη θέση της Διαμαντοπούλου «πρώτα ο μαθητής». Η ίδια η υπουργός εξάλλου αναφέρθηκε με δηλώσεις της σε νέους κανονισμούς σχολείων που «πρέπει να φτιαχτούν μαζί με τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και το συνήγορο του πολίτη».
O τρόπος αντιμετώπισης του ζητήματος από τα ΜΜΕ και κυβερνητικούς παράγοντες ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για το τι σημαίνει “αντικειμενική” δημοσιογραφία, δημόσια διαπόμπευση προσώπων από “πρωτοκλασσάτα” ΜΜΕ, συκοφάντηση του συνόλου των καθηγητών. Ο στόχος ήταν επίσης εμφανέστατος: τα δικαιώματα των εργαζομένων και οι δημοκρατικές κατακτήσεις τους στο χώρο του σχολείου.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ταυτόχρονα γινόταν η δίκη των δολοφόνων του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όμως κανένα κανάλι δεν στάθηκε έξω από τα σχολεία για να πάρει συνέντευξη από τους μαθητές που ήταν, εξάλλου, και οι πρωταγωνιστές του μαζικού ξεσηκωμού το Δεκέμβρη του 2008. Επιπλέον τους τελευταίους μήνες μαθητές από τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, τη Θεσσαλία, Εβρο κλπ σέρνονται σε δίκες ή κλήθηκαν σε απολογία επειδή συμμετείχαν σε καταλήψεις ή διαδηλώσεις. Κανένα απ’ αυτά τα γεγονότα δεν έγινε ούτε πρωτοσέλιδο, ούτε καλύφθηκε με τόση αρθρογραφία από τον έντυπο τύπο.
Γιατί λοιπόν τόσος θόρυβος για το συγκεκριμένο γεγονός; Είχαν άραγε πραγματικό ενδιαφέρον όλοι αυτοί να υπερασπιστούν τους μαθητές και να συμβάλλουν στην κατοχύρωση της δημοκρατικής λειτουργία του σχολείου; Χρειάζονται τελικά οι εκπαιδευτικοί «επιμόρφωση», να συμμορφωθούν δηλαδή προς τις απαιτήσεις του συστήματος για το “σύγχρονο” εκπαιδευτικό;
Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον για τους μαθητές όλων αυτών, που με τις πολιτικές τους έχουν οικοδομήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα απωθητικό για τους μαθητές που εγκλωβίζει τα όνειρα τους και τη διάθεση τους να αγωνιστούν και να οικοδομήσουν μια καλύτερη ζωή
Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον αυτών που στηρίζουν τις πολιτικές των αντιδραστικών αλλαγών στην εκπαίδευση, που διώχνουν τους μαθητές από το σχολείο (14,7% μαθητική διαρροή) και τους ωθούν στη χαμηλού επιπέδου κατάρτιση και στις ακριβοπληρωμένες ψεύτικες ελπίδες των πιστοποιήσεων από ιδιωτικές εταιρείες.
Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον αυτών που με την πολιτική τους οδηγούν χιλιάδες οικογένειες στην εξαθλίωση και στην αδυναμία να αγοράσουν τα στοιχειώδη για το σχολείο για τα παιδιά τους. Είναι υποκριτικό και αποπροσανατολιστικό το σλόγκαν «πρώτα ο μαθητής», όταν αυτοί που το παπαγαλίζουν ετοιμάζουν το πιο μαύρο μέλλον για τη νεολαία και ολόκληρο το λαό, δένουν πιο σφιχτά τη χώρα και υποθηκεύουν το μέλλον μας στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε και των ΗΠΑ.
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, το ενδιαφέρον για την τιμωρία μιας μαθήτριας απ’ αυτούς που ψήφισαν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ποινικοποιεί τις καταλήψεις και σέρνουν τους μαθητές στα δικαστήρια επειδή αγωνίστηκαν. Ο «σύγχρονος» εκπαιδευτικός «πρέπει να επιμορφωθεί» για να προσαρμοστεί στους στόχους του συστήματος που είναι η ολοκληρωτική αναπροσαρμογή των όρων λειτουργίας του δημόσιου σχολείου, η κατάργηση των βασικών ελευθεριών και θεμελιωδών δικαιωμάτων στη μόρφωση και στη δουλειά, η κατάργηση και τυπικά της δωρεάν παιδείας, η ένταση και διασπορά των ταξικών φραγμών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Οι νέες ρυθμίσεις που σχεδιάζει το υπουργείο παιδείας αποσκοπούν στην εναρμόνιση της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για παραγωγή φτηνού, ευέλικτου και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Εργατικό δυναμικό που θα «μαθαίνει…. δια βίου», δηλαδή θα ζει μόνιμα στην εργασιακή ανασφάλεια. Ήδη ανακοινώθηκε η κατάργηση και τυπικά των επαγγελματικών δικαιωμάτων και αντικατάσταση τους από τις πιστοποιήσεις των προσόντων.
Η πραγματικότητα που βιώνουν οι νέοι (ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απορρίπτει και αποθαρρύνει την πλειοψηφία των μαθητών, εργασιακή ανασφάλεια των γονιών τους, ένταση της φτώχειας, αβεβαιότητα για το μέλλον) συγκρούεται με την πραγματικότητα του χορού των δισεκατομμυρίων που αλλάζουν χέρια στα φανερά και κρυφά σκάνδαλα, στο ποδόσφαιρο, στις γκλαμουράτες εκπομπές της τηλεόρασης, στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου, τις διαφημίσεις για την ακριβοπληρωμένη «ελεύθερη τηλεφωνία» κλπ.
Αυτά που βιώνουν, θυμώνουν και εξοργίζουν τους νέους και τους κάνουν να ψάχνουν διέξοδο να εκφράσουν τις αγωνίες τους. Αυτό το θυμό και αυτή την οργή διαδήλωσαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και το 2009. Αυτή την αγωνία και διάθεση για ζωή και δημιουργία εκφράζουν κάθε φορά που κατεβαίνουν στους δρόμους ή καταλαμβάνουν τα σχολεία τους. Αυτή την οργή φοβάται το σύστημα και οι πολιτικοί του εκφραστές (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) και πνίγουν τις διαδηλώσεις με δακρυγόνα, συλλαμβάνουν νεολαίους επειδή φορούν κουκούλα, ποινικοποιούν τους αγώνες και τους σέρνουν στα δικαστήρια.
Γνωρίζουν πολύ καλά οι υπουργοί και οι παράγοντες του συστήματος, που στο όνομα της κρίσης θέλουν να μας μετατρέψουν σε δουλοπάροικους, ότι το νέο σχολείο που ετοιμάζουν για τους νέους θα είναι πιο αποκρουστικό και ξένο από αυτό που βιώνουν. Ένα σχολείο που θα στοχεύει στη χειραγώγηση και τον πειθαναγκασμό των μαθητών για να αποδεχτούν το μέλλον που τους ετοιμάζουν. Γι’ αυτό το ρόλο θέλει να επιμορφώσει και να αξιολογήσει τους εκπαιδευτικούς η Διαμαντοπούλου.
Για το υπουργείο και το σύστημα συνολικά, άξιος εκπαιδευτικός είναι αυτός που θα υποστηρίζει την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική χωρίς να έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της έκφρασης και της δράσης. Είναι αυτός που φωτογραφίζεται στους στίχους «και οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες κόβουν στα μέτρα τους( του συστήματος) τους μαθητάδες….».
Είναι αυτός που δεν θα απεργεί, που θα δεχτεί να δουλεύει χωρίς εργασιακά δικαιώματα, γιατί έτσι και ο μαθητής θα διαπαιδαγωγηθεί να γίνει ένας υποταγμένος εργαζόμενος σε επισφαλή εργασία. Είναι αυτός που καλεί τους φονιάδες των λαών Αμερικανούς να κάνουν «αντιρατσιστικό μάθημα» στους μαθητές, όπως έγινε πρόσφατα στη Λάρισα. Είναι αυτός που θα δεχτεί να καταδώσει τους μαθητές του, που συμμετείχαν σε αγώνες, όταν τον εγκαλούν εισαγγελείς.
Οι νέοι σχολικοί κανονισμοί που ετοιμάζει το υπουργείο είναι κατ’ επίφαση δημοκρατική συμμετοχή των μαθητών. Δημοκρατικές διαδικασίες είναι αυτές που κατοχυρώνουν στους μαθητές τη δυνατότητα να αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους στη μόρφωση και στη ζωή. Αυτή τη δυνατότητα δεν θα τους τη χαρίσουν όσοι με την πολιτική τους καταργούν αυτά τα δικαιώματα.
Εξ άλλου όλοι αυτοί οι παράγοντες που υπερασπίζονται τον ανώδυνο για το σύστημα τρόπο εκτόνωσης των μαθητών μέσω του facebook και την προσφιλή τους μέθοδο της δαιμονοποίησης των εργαζομένων στην εκπαίδευση, αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα και τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα αδιέξοδα που βλέπουν μπροστά τους οι νέοι. Με ένα σπάρο, δυο τρυγόνια
Τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται μέρα με τη μέρα λόγω της αντιλαϊκής επίθεσης, και όπου η πολιτικοποίηση απουσιάζει, οι συμπεριφορές εκτόνωσης των νέων θα πληθαίνουν και ενθαρρύνονται από το σύστημα της διαφθοράς, και της αρπαχτής.
Η οργή και ο θυμός θα καναλιζάρονται σε αδιέξοδες πρακτικές. Στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιούνται κατά κόρο οι νέες τεχνολογίες επειδή είναι πιο ελκυστικές. Το σύστημα που ζούμε δεν θέλει και δεν μπορεί να απαντήσει σ’ αυτά τα προβλήματα, γιατί το ίδιο τα δημιουργεί. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές βρήκαν και βρίσκουν κανάλια επικοινωνίας και αλληλοσεβασμού όταν συναντιόνται στους δρόμους του αγώνα και υπερασπίζονται τις δημοκρατικές ελευθερίες στο χώρο που συνυπάρχουν. Στο σχολείο. Αυτή τη δυνατότητα που είναι ακόμη ανοιχτή μέσα από τα κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα στο σχολείο θέλει το υπουργείο να εξαφανίσει με τις «επιμορφώσεις» και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Αναγκαία σημείωση
Οι δηλώσεις του προέδρου της ΕΛΜΕ Χανίων περί «ανεπάρκειας των εκπαιδευτικών για τις νέες τεχνολογίες», ξεσήκωσαν αντιδράσεις και τον οδήγησαν σε παραίτηση, «επειδή βιάστηκε και δεν ενημερώθηκε για το υβριστικό περιεχόμενο της ιστοσελίδας». Στην πραγματικότητα όμως είναι απόψεις (απλά κάποιοι άλλοι τις λένε πιο συνδικαλιστικά) που καλλιεργούνται χρόνια από τις κυρίαρχες παρατάξεις, χωρίς να εξαιρούνται, η παράταξη που ανήκει ο πρόεδρος (Αγ. Συνεργασία), αλλά και οι Παρεμβάσεις, που έχουν ανάγει την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε πανάκεια και πρωταρχικό αίτημα της ΟΛΜΕ καλλιεργώντας τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.
Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Ξανθάκη Χαρά
Θάνου Γεωργία
