Σύμφωνα με την τρέχουσα ειδησεογραφία, ανάμεσα στα πρόσωπα που κατηγορούνται ότι έσπασαν τον κουμπαρά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου για να φάνε και να ταΐσουν τα μεγάλα αρπακτικά και τα μικρότερα τρωκτικά που παρεπιδημούν στον σύγχρονο στάβλο του Αυγεία, συμπεριλαμβάνεται και η «κυρία» που σήμερα ηγείται του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής «Σταθερότητας».
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που ο τοποτηρητής του κ. Schäuble στην Ελλάδα και οικονομικός διευθυντής της κυβέρνησης των Ολετήρων, συνεχίζει να περιβάλλει αυτήν την «κυρία» με την εμπιστοσύνη (sic) του. Προφανώς την εμπιστεύεται, επειδή από τη σημερινή της θέση, η εν λόγω «κυρία» συνεχίζει να κάνει την ίδια δουλειά που τόσο καλά έκανε και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Το μόνο που πρέπει να μας εκπλήσσει είναι αυτός ο ιδιότυπος μιθριδατισμός μας. Αυτή η απάθειά μας και η ανοχή μας προς αυτή τη θλιβερή παρέα. Αυτή η έλλειψη συγκίνησης μας, αυτή η αδυναμία αντίδρασης μας, απέναντι σ’ ετούτην τη συμμορία των αναίσχυντων που κάθε μέρα δολοφονούν τους πιο αδύναμους από εμάς, την ώρα που, ζεσταίνοντας τα ελικόπτερα, κάνουν καθώς φαίνεται την τελευταία μεγάλη τους αρπαχτή, ξεπουλώντας αντί πινακίου φακής τα απομεινάρια από τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς δημοσίου συμφέροντος, ως σαν να επρόκειτο για τιμάρια εκχωρημένα στα (απο)κόμματά τους.
Υ.Γ. Ας μην ξεχνάμε ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία και βάσει του καταστατικού της, η Τράπεζα της Ελλάδας, ήταν πάντα επιφορτισμένη με δύο κυρίως ευθύνες: αφενός τη διαμόρφωση της νομισματικής πολιτικής αφετέρου την εποπτεία και τον έλεγχο των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας. Μετά την υιοθέτηση του ευρώ και την είσοδο της Ελλάδας στο Ευρωσύστημα, η πρώτη ευθύνη ατρόφησε. Πάντως η δεύτερη ευθύνη παρέμεινε ακέραια. Με πολλές και διάφορες αφορμές έχει σημειωθεί ότι σε οποιαδήποτε ευνομούμενη Πολιτεία ο σημερινός Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας θα έπρεπε να κάνει παρέα στον Ωραίο Μπρούμελ, εδώ και πολύ καιρό. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι μια ευνομούμενη Πολιτεία και λογικό είναι, ο κ. Διοικητής να κυκλοφορεί ελεύθερος για να διατυπώνει τη γνώμη του, τις προβλέψεις του κι ενίοτε να μας κουνά επιτιμητικά και το δάχτυλο. Όχι παίζουμε!
Αλλά ας το ξαναπούμε κι αυτό: «Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.»
