Στο φύλλο της 19-1-2011 αυτής της εφημερίδας είδε το φως περισπούδαστο παραινετικό και ψυχωφελές άρθρο με τίτλο «Η ΜΟΝΗ ΟΦΕΙΛΗ» και υπότιτλο: «Μηδένι μηδέν οφείλετε ει μη το αγαπάν αλλήλους» από την προς Ρωμ. 13,8 επιστολή του Παύλου.
Όμως όταν επιχειρείται μια ανάπτυξη, μια προβολή για το ευγενέστερο των ανθρωπίνων συναισθημάτων, αυτό της αγάπης, όσο επιδέξια κι αν είναι η γραφίδα και τότε ακόμη θα διαφύγει μια σχισμή για να εισδύσει μια λοξή μαθιά, ένα επιφώνημα.
Από το φεγγίτη αυτό θα εισπηδήσω για μια ταπεινή προσέγγιση στην ουσία της θεόπνευστη ευαγγελικής παραβολής περί του Καλού Σαμαρείτη.
Εύλογος ο δισταγμός μου, η καλοπροαίρετη σκέψη μου, η βεβαρημένη με πιεστικές εμπειρίες αδικήσει ενδεχομένως το ανάγνωσμα.
Όπως κι αν είναι, γνωρίζω ότι γίνεται λόγος για τη διάκριτη αντινομία στα ομηρικά έπη όπου η μεν οδύσσεια τιτλοφορείται με το όνομα του πρωταγωνιστή του Οδυσσέα και παραδόξως η Ιλιάδα που ασχολείται αποκλειστικά με το θυμό του Αχιλλέα δεν τιτλοφορείται Αχιλλέας.
Εκ χείλεων άσοφων διασπείρεται στα κατ’ ημάς η θρησκεία που καθάγιασε ο εσταυρωμένος Χριστός θάπρεπε να λέγεται αντι-Χριστιανισμός, Παυλισμός ή Παιλιανισμός γιατί χάρη στην πεφωτισμένη διδασκαλία του η θρησκεία αυτή δεν θα υπήρχε. Αναβάλλω ακόμη κατά καιρούς φυλλάδια που επιμελείται η αποστολική διακονία και διατίθενται στις λειτουργίες, στα οποία δεν αναφέρεται παρ’ ελαχίστως η λέξη Χριστιανισμός αλλά η λέξη Εκκλησία – Ορθοδοξία. Και ακόμη αντί να εξαιρείται το ευαγγελικό κείμενο κυριαρχεί ο αποστολικός, ο πατερικός και κατά κόρον εβραϊκή παλαιά διαθήκη.
Στο προκείμενο επισημαίνεται επαγωγικά η λυτρωτική παραβολή του Καλού Σαμαρείτη στην οποία ως γνωστό εξαίρεται η αγάπη προς τον πλησίον και εχθρόν ακόμα με ανεξήγητη αναφορά στα εβραϊκά κείμενα πεντάτευχο και λευιτικό.
Ακολούθως γίνεται αναφορά στο ότι οφείλουμε αγάπη με υπέρβαση του ΕΓΩ στον πλησίον μας, την εικόνα του οποίου αποσαφηνίζει ο Ιησούς δι’ αυτή της παραβολής.
Γίνεται στο κείμενο ο λόγος εμφατικός ότι η έκφραση αυτή της αγάπης είναι η μόνη οφειλή και παρατίθεται στον υπότιτλο η επιστολή του Παύλου. Όμως για την κορωνίδα αυτή των ανθρώπινων συναισθημάτων, την αγάπη προς τους πάντες τα όποια συναισθήματα μόνον εμπνέονται τα δύο θεόπνευστα χώρια των γράφων, η υψιπετής ευαγγελική παροιμία και η εμπνευσμένη επιστολή του θείου Παύλου μόνον περιγραφικά με την παρουσιάζουν και ιδού:
Παύλου: Κορινθίους Α.13
«Αν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων και αν έχω προφητείαν και πάσαν γνώσιν και την πιστήν αγάπην δε μη έχων ουδέν ειμί. Η αγάπη μακροθυμεί δεν φθονεί δεν αυθαδιάζει (περπερεύεται) ου φυσιούται (δεν έχει έπαρση) ουκ ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, ου χαιρεί επί τη αδικία, πάντα στέγει πάντα ελπίζει. Νυν μένει πιο τις ελπίς αγάπη μείζων τούτων η αγάπη.
Ευαγγέλιο: Περί του καλού Σαμαρείτου
«Νομικός έρωτα τον Ιησούν: Τι ποιήσας ζωήν αιωνίον κληρονομήσω. Ιησούς:… Αγάπησες τον πλησίον σου ως σαυτόν Νομικός Τις εστί μου πλησίον. Ιησούς: Ιουδαίος τη λησταίς περιέπεσε οι οποίοι εκδύσαντες αυτά και πληγωμένον τον αφίσαν ημιθανή κατά σύμπτωσι ιερεύς ιδωναντον απήλθεν ομοίως δε και Λευίτης ιδων αντιπαρήλθε. Σαμαρείτης περνώντας εν τη οδώ εκείνη ιδων εσπλαγχνίσθη. Κατέδησε τα τραύματά του και μετά τούτο, επιβίβασαν αυτόν επ΄του ίδιου κτήνος ηγαγεν αυτόν εις πανδοχείον. Εκβάλων δύο δηνάρια έδωκε τω πανδοχεί (ξενοδόχον) και είπεν αυτώ επιληθήτι (περιποιήσου) αυτού και ότι αν προσδαπανησεις εν των επανέρχεσθαι με αποδώσω. Ακολούθως ο Ιησούς είπε στο νομικό: Πορεύου και συ ποιεί (πράξε) ομοίως.
Από την ανάγνωση και των δύο ιερών γραφών και παρά την νηπιώδη αποσκευή μου τολμώ να εκθέσω.
Ο Ιησούς με την παραβολή αυτή του ευσπλαχνικού Σαμαρείτη θεωρεί την αγάπη σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση, και δεδομένη στον ερωτώντα νομικόν και τον νουθετεί πως στοννα των εκδηλώσει ψυχωφελώς.
Ας υπομνήσομεν εδώ ότι οι αρχαίοι έλληνες είχαν στο λεξιλόγιό τους μόνο τη λέξη φιλείν αντί της λέξης αγαπη πότε η αποστροφή της Αντιγόνης «συμφιλείν εφίν» λέγει ακριβώς αυτό, δηλαδή εγεννήθηκα για να συναγαπώ.
Ο Παύλος στην περί αγάπης επιστολή του συνθέτει ένα θεόπνευστο γλωσσικό αριστούργημα και επισημαίνει ποιες εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς αποπνέουν δια της αγάπης ευωδίαν πνευματικήν. Ό,τι περαιτέρω προσκρούει στο πολύκροτο Σωκρατικό ζήτημα, αν είναι διδαχτή η αρετή της οποίας κορυφαία εκδήλωση είναι η αγάπη, και γι’ αυτό τελειώνω με: «Ει μη φιλία λέγω ουχ ήδομαι»
Ευτύχιος Σφουγκατάκης Δασκαλάκης
