«Υπέροχο Πνεύμα σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την ανθρώπινη μορφή που μου έδωσες» (Γκαίτε)
Ο Θεός είναι «άχραντος, αμίαντος, αόρατος, ακατάληπτος, ανεξιχνίαστος, ανυπέρβλητος, αμέτρητος, αναλλοίωτος, ανεξίκακος», κατά το κείμενο της Πεντηκοστής. Δημιουργός του Ουρανού και της Γής, του Σύμπαντος γενικότερα, με όλα τα ορατά και αόρατα μέρη του, τα ανόργανα και τα οργανικά με την πνοή της ζωής. Η απεραντοσύνη της Δημιουργίας, τόσο της ανόργανης όσο και εκείνης που έχει ζωή, για τον Πλανήτη μας είναι κάτι το ιδιαίτερο και σε κάθε μόριο ανόργανου και οργανικής ύλης διακρίνεται η Πανσοφία του Δημιουργού.
Για το Σύμπαν, με τους γαλαξίες, τα αστέρια, τους πλανήτες λίγα πράγματα ξέρομε. Για τον πλανήτη Γη, που δόθηκε η ευχή του Δημιουργού στον άνθρωπο να τον κατακυριεύσει, μπορούμε να πούμε ότι γνωρίζει μερικά πράγματα εν σχέσει με το σύμπαν. Στον πλανήτη μας υπάρχουν γνωστά σήμερα 40.000.000 είδη οργανισμών, φυτά, ζώα και κάθε μέρα ανακαλύπτονται και καινούργια είδη από διάφορες περιοχής της Γης, που γίνονται προσιτές για έρευνα. Όλα αυτά τα είδη που έχουν ζωή, καθένα είναι προικισμένο με την πνοή του Δημιουργού και έχει κάποιο σκοπό. Η κορωνίδα της Δημιουργίας είναι ο άνθρωπος.
Αν κάθε δημιούργημα ανόργανο ή ονοργανο, ορατό ή αόρατο, είναι μέρος του σύμπαντος, είναι μέρος του Θεού και κάθε ένα μόνο του με την ξεχωριστή ωραιότητά του μας αποκαλύπτει το υπέροχο πνεύμα, το Θεό. Ο άνθρωπος είναι κάτι ακόμα, είναι η εικόνα του Θεού, όμοιος με Αυτόν. Γι’ αυτό ο μεγάλος ποιητής, φυσιοδίφης και φιλόσοφος Γκαίτε με τα υπέροχα σύνεργα που χάρισε ο Δημιουργός στον άνθρωπο, ανεφώνησε παρατηρώντας την ωραιότητα του Σύμπαντος στο έργο του «Βέρθερος», τα περίφημα εκείνα λόγια που ήταν και καθημερινή προσευχή του: «Υπέροχο πνεύμα, σ’ ευχαριστώ, γι’ αυτή την ανθρώπινη μορφή που μου έδωσες».
Αλήθεια! Ο άνθρωπος με τα σύνεργα που του χάρισε ο Δημιουργός, όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση, μυαλό, ψυχή και με την μορφή που είναι η εικόνα του Θεού, είναι κυρίαρχος της Γης και υπεράνω των 40 εκατομμυρίων ειδών που έχουμε καθώς και της ανόργανης φύσης. Αγαπητέ αναγνώστη, έχεις σκεφθεί, καμιά φορά πόσο τέλεια σε έπλασε ο Δημιουργός όμοιο με την εικόνα Του και συ αυτή την εικόνα που είχες πολλές φορές δεν την διατήρησες, αλλά την ξεφτίζεις και την αμαυρώνεις, που δε μοιάζεις με τον Δημιουργό σου, με το υπέροχο πνεύμα;
Άνθρωπε της σημερινής εποχής της Πυρηνικής, των Πυραύλων και των διαστημοπλοίων, που κατασκευάζεις όπλα των άστρων, νέους πύργους Βαβέλ για να σώσεις δήθεν την ξεφτισμένη και αμαυρωμένη εικόνα σου, δεν σώζεσαι με τα όπλα που τοποθετείς στον αέρα, την ξηρά και την θάλασσα. Σκύψε να ιδείς την εικόνα του Θεού, που την καταπάτησες γιατί αμαύρωσες και την δική σου που ήταν όμοια με εκείνη του Δημιουργού σου. Φωτίσου από την εικόνα του Θεού. Συνετίσου πριν είναι αργά. Δε σώζεσαι με όπλα, αλλά επανέφερε τα όπλα της αγάπης, της δικαιοσύνης, της πίστης, της ελπίδας, της ελευθερίας και της ειρήνης.
Δυστυχώς όλα αυτά, οι δήθεν ισχυροί της Γης τα ξέχασαν και αντί αυτών χρησιμοποιούν την ωμή βία και έτσι νομίζουν ότι θα επικρατήσουν, αλλά μάταια, γιατί δεν θα σωθούν και οι ίδιοι από την καταστροφή όταν ανοίξουν οι πύλες της αβύσσου. Άνθρωπε του εικοστού αιώνα, μεταξύ των πολλών κακών που προξένησες, δυό Παγκόσμιους πολέμου και ό,τι άλλο ακολούθησε αυτούς, συνετίσου και όπως ο Δημιουργός της ατομικής βόμβας Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ να πεις και σύ αυτά που είπε αυτός όταν έφτιαχνε την ατομική βόμβα για να νικήσει το θεριό:
«Οι επιστήμονες, όπως και οι καλλιτέχνες, ζουν διαρκώς στο χείλος του μυστηρίου, τυλιγμένοι στο μυστήριο». Σαν κριτήριο της δημιουργικής τους δύναμης επιδιώκουν την αρμονία ανάμεσα στις επαναστατικές και τις παραδοσιακές αντιλήψεις, την ισορροπία ανάμεσα στο νεωτερισμό και τη σύνθετη επιθυμία να επιβάλλουν μια τάξη έστω και περιορισμένη μέσα στο γενικό χάος. Στη δουλειά τους και τη ζωή τους μπορούν να φανούν χρήσιμοι στον εαυτό τους και στους όμοιούς τους ανθρώπους.
Μπορούν να κατασκευάσουν δρόμους που τους ενώνουν μεταξύ τους και με τον έξω κόσμο, χωριά της τέχνης και της επιστήμης, δεσμούς πολλαπλούς, ποικίλους και πολύτιμους μιάς αληθινά παγκόσμιας κοινωνίας. Μια τέτοια ζωή δεν μπορεί να είναι εύκολη. Θα κοπιάσουμε για να πλατύνουμε και να βαθύνουμε το πνεύμα μας, την αίσθηση του ωραίου, την ικανότητα μας να το δημιουργήσουμε και να ανακαλύψουμε σε μέρη μακρινά, παράξενα και ασυνήθιστα. Όλοι μας θα κοπιάσουμε αν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτούς τους πολλαπλούς δρόμους παρακινδυνευμένους και να τους φυλάξουμε ζωντανούς σ’ ένα κόσμο πλατύ και ανοικτό σε όλους τους ανέμους.
Μα εκεί βρίσκεται το βλέπω η πρώτη αρχή της αξιοπρέπειας του ανθρώπου μ’ αυτό τον όρο μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι, επειδή αγαπάμε ο ένας τον άλλο.
Αντώνης Αρχοντάκης
Φυσιογνώστης
