Είναι ανυποχώρητο δικαίωμα του ελληνικού λαού — Η αντίσταση του Ελληνικού λαού στη φασιστική επιδρομή άρχισε τον Οκτώβρη του ’40, ως προσταγή της πατρίδας ως συνταγματική και νομική υποχρέωση των ελλήνων πολιτών.
Το πιο θαυμαστό, εκείνο που την έκανε να μεγαλουργήσει αναδείχνονται; την ανωτερότητα των ιδανικών της Ελευθερίας της Δημοκρατίας και της Ανθρωπιάς απέναντι στις ανθρωποφάγες ιδέες του φασισμού είναι η σύζευξη της συνταγματικής – νομικής υποχρέωσης με την αντιφασιστική – πατριωτική ανάταση του ελληνικού λαού. Αυτή η αρμονική στοίχιση είναι που έκανε να υψωθεί και αναλλοίωτο μέχρι σήμερα στη συνείδηση του ελληνικού λαού να παραμένει το έπος της εθνικής μας αντίστασης.
Προσταγή των νεκρών του αντιφασιστικού αγώνα είναι να διατηρηθεί αναλλοίωτη η ιστορική μνήμη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι χρειάστηκε να μαρτυρήσουν εκατομμύρια άλλοι. Στην πατρίδα μας στην Ευρώπη στον κόσμο ολόκληρο είναι αμέτρητοι του μαρτυρίου οι τόποι όπως αμέτρητα είναι του φασισμού τα κακουργήματα.
Για πρώτη φορά εκατομμύρια άνθρωποι κλείστηκαν σε στρατόπεδα, μόνο στην Ελλάδα υπήρχαν 26!!! Για πρώτη φορά έγιναν πειράματα σε κρατούμενους και εξοντώθηκαν συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Μόνο στη χώρα εκτελέστηκαν περί τους 39.000, πέθαναν από πείνα 600.000, δε γύρισαν από τα στρατόπεδα της Γερμανίας περί της 100.000 και τα ολοκαυτώματα ξεπερνούν κάθε όριο φαντασίας.
Οι χιτλερικοί δεν κατάφεραν να στρατολογήσουν έλληνες ούτε για τα εργοστάσιά τους ούτε για να πολεμήσουν τους συμμάχους. Το 15% του πληθυσμού μας θυσιάστηκε στον αγώνα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της χώρας και κατέχει αναλογικά τις μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση με τον πληθυσμό της από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και στον Ελληνικό λαό για όλες αυτές τις καταστροφές, αρπαγές, λεηλασίες και ανθρωποκτονίες συνίστανται:
1) Στο δάνειο που συνήψε το Γ’ Ράϊχ στις 14 Μαρτίου 1942 από την Ελλάδα και που υπέγραψε ότι θα το επιστρέψει με το τέλος του πολέμου ποσό ύψους 3,5 Δισ. Δολαρίων και το οποίο δεν έχει επιστρέψει. Ας σημειωθεί ότι το πανίσχυρο Γ Ράιχ από όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης μόνο με την Ελλάδα συνήψε τέτοιο δάνειο.
2) Στις πολεμικές επανορθώσεις τις οποίες επιδίκασαν οι 19 συμμαχικές χώρες στο Παρίσι το 1946 να πληρώσει η Γερμανία στην Ελλάδα για τις επιτάξεις, αρπαγές και καταστροφές που προξένησαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στον υλικό και τεχνητό πλούτο της χώρας και οι οποίες ανέρχονται στο ποσό των 7,1 Δισ. Δολαρίων και για τις οποίες δεν έχει δοθεί ούτε ένα Μάρκο.
Σε αυτά τα ποσά δεν υπολογίστηκαν ούτε η ληστεία με το πλαστό γερμανικό Μάρκο ούτε 1,5 τόνοι ασήμι και 3,5 τόνοι νικέλιο από το λιώσιμο των κερμάτων, ούτε μέρος του χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδος.
3) Στις αποζημιώσεις προς τους Έλληνες πολίτες για την αφαίρεση ή την καταστροφή της περιουσίας τους και την αφαίρεση της ανεκτίμητης ανθρώπινης ζωής. Σε 100 και πλέον ανέρχονται τα ολοκαυτώματα των μαρτυρικών πόλεων και χωριών της χώρας (Καλάβρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Βιάνος, Κομμένο, Λυγκιάδες, Νίκαια, Κοκκινιά, Κάντανος, Μαλάθυρος, Κακόπετροξ, Αλικιανός, κ.λ.π.), σε εκατοντάδες οι εκατόμβες των θυσιών στα σκοπευτήρια του θανάτου και στα στρατόπεδα της φρίκη;
Στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Πολωνία. Οι Γερμανικές κυβερνήσεις θεωρούν ότι εξόφλησαν δήθεν το χρέος τους απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα με το αστείο ποσό των 110 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων που έδωσαν το 1960 σε μια επαίσχυντη συναλλαγή για την αποφυλάκιση του εγκληματία πολέμου Μέρντεν και την παραπομπή των εγκληματιών πολέμου στη Γερμανία για να δικαστούν από τα γερμανικά δικαστήρια. Δεν καταδικάστηκε ούτε ένας!
4) Στις αποζημιώσεις των απλήρωτων ημερομισθίων των ομήρων – σκλάβων εργασία; σε καταναγκαστικά έργα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Σύμφωνα με τους όρους του σχετικού γερμανικού νόμου του 1999, από τους πάνω 100 χιλιάδες δικαιούχους έλληνες ομήρους, είναι ζήτημα αν θα αποζημιωθούν οι 2-3 χιλιάδες μόνο και με ασήμαντα ποσά.
5) Την επιστροφή των λεηλατημένων ανεκτίμητων πολιτιστικών θησαυρών που κλάπηκαν από τα Μουσεία και τους Αρχαιολογικούς χώρους κατά τη διάρκεια της κατοχής,
Τα ποσά αυτά έχουν υπολογιστεί σε ονομαστικές τιμές του 1938 που σημαίνει ότι το τραγματικό μέγεθος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 70 Δισ. Ευρώ. Τα νομικά μας επιχειρήματα είναι οι πηγές του Διεθνούς δικαίου και συγκεκριμένα η τυνθήκη της Χάγης από το 1907 ορίζει ότι το εμπόλεμο κράτος υποχρεούται ιποζημίωση και είναι υπεύθυνο για τις πράξεις των ενόπλων του Δυνάμεων εφ όσον οι πράξεις του αυτές κατά τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου συνιστούν εγκληματικές ενέργειες.
Στo ίδιο πνεύμα κινείται και η Συνθήκη των Παρισίων του 1946. Υπάρχει επίσης ο χάρτης των δικαιωμάτων της Νυρεμβέργης από τον οποίο εροκύπτει ότι θεωρούνται εγκλήματα κατά της ειρήνης ενέργειες οι οποίες συνιστούν ιχεδίαση και εκτέλεση επιθετικού πολέμου. Εξ’ άλλου σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 5 παρ. 5 της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 (περί γερμανικών εξωτερικών χρεών), που δημιουργήθηκαν από το Β’ Ταγκόσμιο πόλεμο χρέη τα οποία γίνονται απαιτητά από τη συνομολόγηση της ruνθήκης ειρήνης με την ενοποιημένη πλέον Γερμανία.
Θέση τέτοιας συμφωνίας επέχει η συμφωνία που υπογράφηκε στη Μόσχα στις 12 Σεπτέμβρη του 1990 (γνωστή και ως συμφωνία 2 + 3), μεταξύ των 2 Γερμανιών και των 4 νικητριών δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Με τη συνθήκη αυτή παύει το κώλυμα διεκδίκησης αποζημιώσεως από το Γερμανικό Δημόσιο.
Η Γερμανική κυβέρνηση με διάφορους χειρισμούς κατάφερε αναστολή 5ετή αναστολή δηλ. έως το τέλος του 1995. Άρα από 1/1/1996 οι προς την Ελλάδα οφειλές της είναι απαιτητές. Δυστυχώς η μεν Γερμανία μέχρι σήμερα αρνείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της οι δε Ελληνικές κυβερνήσεις δεν επεδίωξαν την είσπραξη τους.
Η δε ελληνική δικαιοσύνη και συγκεκριμένα η ολομέλεια του Αρείου Πάγου με τη 11 του 2000 απόφαση της υποχρεώνει τη Γερμανία να καταβάλλει στους κατοίκους του Δίστομου 60 εκ. Δολάρια ΗΠΑ, με μεθόδευση ανετράπη η παραπάνω απόφαση από το ανώτατο ειδικό δικαστήριο που με την υπ’ αρ. 6 του 2002 απόφασή του όχι μόνο δέχτηκε την περί ετεροδικίας ένσταση του Γερμανικού Δημοσίου αλλά και ότι τα θύματα της Γερμανικής κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων τις οποίες όμως καμία ελληνική κυβέρνηση δεν επιχείρησε, ενώ όλες οι κυβερνήσεις όλων των άλλων κατεχομένων ωρών αξίωσαν και επέτυχαν με διάφορους τρόπους (ειδικές συμβάσεις), την είσπραξη των αξιώσεών τους (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία).
Ας σημειωθεί δε ότι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της Ιταλίας έδωσε το πράσινο φως, επιδικάζοντας αποζημίωση των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου καταδικάζοντας το γερμανικό κράτος στα δικαστικά έξοδα και μη δεχόμενο το επιχείρημα της γερμανικής πλευράς περί ετεροδικίας που χαρακτήριζε τα ιταλικά δικαστήρια ότι απομακρύνεται από τα Διεθνή στάνταρ αν δεν αναγνωρίσουν το προνόμιο της ετεροδικίας που προφυλάσσει τα κράτη από απαιτήσεις ιδιωτών άλλων κρατών. Το ανώτατο λοιπόν δικαστήριο της Ρώμης δεν δέχτηκε την επιχειρηματολογία αυτή και ακολούθησε τη γραμμή της εκτελεστότητας της απόφασης της ολομέλειας του Αρείου Πάγου.
Για να δοθεί η μάχη της διεκδίκησης πρέπει να γίνει αντικείμενο πάλης του λαού με μπροστάρη τις ελληνικές κυβερνήσεις που με συνέπεια θα μάχονται και θα διεκδικούν, τα πολιτικά κόμματα τους μαζικούς φορείς, τα νομαρχιακά συμβούλια, τους Δήμους και Κοινότητες, τις αντιστασιακές οργανώσεις και την εκκλησία. Εξ’ άλλου ανάλογο πνεύμα υπήρξε και στην επιτροπή εξωτερικών και άμυνας της Βουλής των Ελλήνων στις 1/2/2000 όπου κοινό υπόμνημα διεκδίκησης υπέγραψαν οι βουλευτές όλων των κομμάτων.
Ο αγώνας θα είναι δύσκολος, τιτάνια η προσπάθεια αλλά ας έχουμε πάντα κατά νου τα αθάνατα λόγια του Μπρεχτ:
«Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για ν’ αλλάξεις, οργή και επιμονή, γνώση και αγανάκτιση, γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά, ψυχρή υπομονή και αφάνταστη καρτερία. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου. Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε».
Σπύρος Χαραλάμπους Δαράκης
- Επί 16 έτη κοινοτάρχης της μαρτυρικής Μαλαθύρου Δήμαρχος Μηθύμνης και σήμερα Δημοτικός Σύμβουλος
- Ιδρυτικό μέλος και εκπρόσωπος του Δήμου Μηθύμνης του πανελληνίου Συνδέσμου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών Ελλάδας «Ελληνικά Ολοκαυτώματα»
