ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1945. Ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που το ναζιστικό αρχικτήνος ο Χίτλερ είχε εξαπολύσει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη έβαινε στη λήξη του. Οι Ηνωμένες συμμαχικές στρατιές νικούσα σ’ όλα τα μέτωπα και περιέσφιγγαν σαν τανάλια τη Γερμανία, που μόλις ανέπνεε. Η μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόλις άρχιζε. Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Απριλίου του 1945.
Τα πλοκάμια του ναζιστικού τέρατος είχαν τελείως κοπεί. Το σώμα του είχε κυριολεκτικά κατασπαραχτεί. Έμενε μόνο η καρδιά του, το Βερολίνο. Η χιτλερική διοίκηση απεφάσισε να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Έτσι παρέταξε ένα εκατομμύριο περίπου άνδρες μέσα κι έξω από το Βερολίνο, καθώς και μεγάλη ποσότητα τεχνικών πολεμικών μέσων εξαντλώντας και τις τελευταίες της δυνατότητες και της τελευταίες της ελπίδες για τη σωτηρία της σκαμμένης από τις συμμαχικές βόμβες και οβίδες βερολινέζικης πρωτεύουσας.
Ο αγώνας όμως είχε κριθεί. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να σώσει τους Γερμανούς και τη Γερμανία. Έτσι στις 2 Μαίου του ’45 οι σοβιετικές στρατιές με επικεφαλής τους Ζούκωφ – Κόνιεφ έμπαιναν στο Βερολίνο. Ταυτόχρονα οι Αμερικανοί καταλάμβαναν το Μόναχο. Η χιτλερική Γερμανία δεν υπήρχε πια.
Η καρδιά της έπαψε πια να χτυπά. Η τρομερή αναμέτρηση έληξε με τη συντριβή της τυραννίας.
Λίγο αργότερα στις 8 του Μάη του 1945 στο προάστιο Κάρλχορστ του Βερολίνου, στο κτίριο της σχολής Στρατιωτικών Μηχανικών υπεγράφη το πρακτικό για την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Οι πόλεμος στην Ευρώπη και επίσημα τέλειωσε. Η ανθρωπότητα επιτέλους ανέπνεε. Επιτέλους! Το ναζιστικό τέρας συνετρίβη. Το χιλιόχρονο Ράιχ διελύθη. Οι υπεύθυνοι όμως αυτής της τραγωδίας, οι κύριοι υπεύθυνοι της καταλήστευσης των πληθυσμών, της καταστροφής των πόλεων και των χωριών, της εξολόθρευσης των αιχμαλώτων, της δημιουργίας των φοβερών στρατοπέδων εξοντώσεως, των εκτελέσεων και των εκτοπισμών, οι κύριοι υπεύθυνοι της πείνας, της γύμνιας, της φοβέρας, της υποχρεωτικής ευθανασίας, οι ηγέτες δηλαδή του χιτλερισμού θάμεναν ατιμώρητοι;
Πολύ μα πολύ πιο πριν απ’ τα μέσα σχεδόν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι βλέποντας τις φρικαλεότητες των Γερμανών είχαν αυστηρά προειδοποιήσει ότι μετά το τέλος του πολέμου, ο πέλεκυς θα έπεφτε βαρύς και αμείλικτος προς κάθε κατεύθυνση. Πράγματι, η Διάσκεψη του Λονδίνου (Ιανουάριος του ’42) κατέληξε σε συμφωνία για τη σύσταση Διεθνούς Δικαστηρίου που θα δίκαζε τους ναζιστές εγκληματίες πολέμου. Σ’ αυτό επέμεναν κυρίως οι αντιπρόσωποι των χωρών που είχαν υποστεί εισβολή.
Το Νοέμβριο του ’43 στην Τεχεράνη (Στάλιν – Ρούσβελτ – Τσώρτσιλ), ο Στάλιν προτείνει να τουφεκιστούν χωρίς δίκη τα κτήνη που ματοκύλησαν τον κόσμο.
Τελικά στις 15 του Απρίλη του 1945 ο πρόεδρος Τρούμαν (μόλις είχε διαδεχτεί τον μακαρίτη Ρούσβελτ) αναθέτει επίσημα την εντολή συγκροτήσεως του Διεθνούς Δικαστηρίου από αντιπροσώπους των τεσσάρων Μεγάλων Νικητριών Δυνάμεων (Αγγλίας – Γαλλίας – Ρωσίας – Αμερική;).
Μετά τη συντριβή του ναζισμού όσοι απ’ τους ναζιστές ηγέτες – εγκληματίες πολέμου επέζησαν προσπάθησαν να κρυφτούν για να αποφύγουν την νέμεση των συμμάχων. Ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό άρχισε τότε.
Μακρύς ο κατάλογος των συμμάχων, μακροσκελέστατος μάλιστα. Απ’ τον κατάλογο βέβαια λείπουν τρανταχτά ονόματα όπως του παράφρονα αρχιεγκληματία Αδόλφου Χίτλερ που στις 29 τα’ Απρίλη του 1945 και λίγο πριν οι Ρώσοι μπουν στη σφηκοφωλιά του καγκελαρία του, πρόλαβε και μαζί με την επίσημη ερωμένη του Εύα Μπράουν, ήπιε υδροκυάνιο και αυτοκτόνησε.
Όπως του Γόζεφ Γκαίμπελς, υπουργού προπαγάνδας και επίσημου φερέφωνου του Χίτλερ που κι αυτός αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του, αφού προηγουμένως δηλητηρίασε τα παιδιά του για να μην πιαστούν λέει αιχμάλωτα από τους Ρώσους.
Όπως του Χάιντριχ Χίμμλερ (το αντιπροσωπευτικότερο τέρας της ναζιστική ιδεολογίας και πράξεως) αρχηγού την Ες-Ες ιθύνοντος νου της Γκεστάπο που πρόλαβε κι αυτός μετά τη σύλληψή του από τους Βρετανούς στρατιώτες έξω από τη Βρέμη να αυτοκτονήσει.
Όπως του Μάρτιν Μπόρμαν του χυδαίου βρωμάνθρωπου ο οποίος υπήρξε ο «εξ απορρήτων» του Χίτλερ και ο οποίος μετά τη μάχη του Βερολίνου εξαφανίστηκε και που η τύχη μέχρι σήμερα καλύπτεται από μυστήριο.
Χίτλερ λοιπόν, Γκαίμπελς και Χίμμλερ δε ζούνε πια για να λογοδοτήσουν. Του Μπόρμαν αγνοείται η τύχη.
Ο κατάλογος όμως των συμμάχων δεν στερείται ενδιαφέροντος. Υπάρχουν ακόμη πολλοί ναζιστές εγκληματίες που πρέπει να λογοδοτήσουν για τις χυδαίες πράξεις τους.
Έτσι ο πρώτος στο μακροσκελή κατάλογο των εγκληματιών πολέμου, φιγουράρει ο στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ, διοικητής της Λουτβάφε και διάδοχος του Χίτλερ στην αρχηγία του κράτους ο πολύς Χέρμαν – Γκαίρινγκ. Τον έπιασαν πάνω στο θωρακισμένο βαγόνι του, φορτωμένο μ’ αρώματα, κοσμήματα και πίνακες τέχνης…
Δεύτερη φιγούρα ίσου διαμετρήματος με τον χοντρο-Γκαίρινγκ έρχεται ο δελφίνος του Αδόλφου και υπαρχηγός του Ρούντολφ Ες με το όνομα, που με το παράξενο φευγιό του πέταξε μόνος του ως τη Σκωτία, έπεσε με αλεξίπτωτο στη Γλασκόβη και ισχυρίστηκε πως ήλθε τάχατες να υποβάλει στους Συμμάχους σχέδιο ειρήνης.
Τρίτη φιγούρα ο δαιμόνιος διπλωμάτης και πρώην καγκελάριος Φριτς φον Πάπεν που πιάστηκε στη Βεστφαλία κρυμμένος μέσα σ’ ένα δάσος.
Στη συνέχεια έρχονται πολλά άλλα εντυπωσιακά πράγματι ονόματα του ναζιστικού καθεστώτος όπως ο υπουργός των Εξωτερικών Ιωακείμ φον Ρίμπεντροπ που συνελήφθη στο Αμβούργο που είχε καταφύγει, αλλάζοντας το όνομά του σε Ιωακείμ Ρίζε.
Όπως του τρομερού Γκεσταπίτη Καλτεμπρούνερ μεγάλος ιεροεξεταστής ο σκύλος, που κρυβόταν σε κάποιο νοσοκομείο του Σάλτσομποργκ θέλοντας να κάνει πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπό του.
Του τρομερού ρατσιστή διώχτη των Εβραίων Στράιχερ που ανακαλύφθηκε σ’ ένα χωράφι να παριστάνει το ζωγράφο.
Του δήμιου της Πολωνίας Χανς Φρανκ και τόσων και τόσων άλλων αρχιναζιστών δημίων.
Σιγά σιγά ο κατάλογος των Συμμάχων συμπληρώθηκε και το πρωί της Τετάρτης 20 Νοεμβρίου του ’45 ώρα 10:03 η δίκη της Νυρεμβέργης, η δίκη του αιώνα όπως ονομάστηκε αρχίζει.
Το δικαστήριο είναι μικτό. Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι και Αμερικανοί αποτελούν τη σύνθεσή του.
Τρομερό το κατηγορητήριο: «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Καταπέλτες οι δημόσιοι κατήγοροι της δίκης Τζάκσον (ΗΠΑ), Σώκρος (Αγγλία), Ντε Μαντόν (Γαλλία) και ο στρατηγός Ροντένκο (Ρωσία).
Εκατοντάδες οι μάρτυρες κατηγορίας απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Τα ενοχοποιητικά στοιχεία ατράνταχτα ντοκουμέντα αφήνουν άναυδους δικαστές και κατηγορούμενους.
Στην αρχή της δίκης όλοι οι κατηγορούμενοι αρνούνται την ενοχή τους. Αυτό δα έλειπε να την παραδεχτούν. Πολλοί δε απ’ αυτούς είναι εριστικοί, προκαλούν με την κυνικότητά τους το Διεθνές Δικαστήριο.
Γρήγορα όμως οι δικαστές τους κόβουν τον αέρα. Δίδουν εντολή να σβήσουν τα φώτα της αίθουσας και τότε μέσα σε απόλυτη σιγή προβάλλεται η ταινία που γυρίστηκε το 1943 και δείχνει τη ζωή στο «Γκέτο» της Βαρσοβίας. Οι σκηνές που προβάλλονται είναι τόσο τρομερές που οι περισσότεροι από τους παρισταμένους αρνούνται να πιστέψουν την αληθοφάνεια των εικόνων.
Ομαδικές εκτελέσεις, απαγχονισμοί, μαστιγώσεις ολόγυμνων γυναικόπαιδων, φλεγόμενα κτίρια, φλεγόμενοι πυρπολούμενοι άνθρωποι που αλλόφρονες προσπαθούν μάταια όμως να σωθούν. Η εντύπωση είναι πράγματι συγκλονιστική, ανατριχιαστική. Ένας ψίθυρος αποδοκιμασίας και αγανάκτησης απλώνεται παντού. Αναταράσσεται η αίθουσα. Θεέ μου πόσος σαδισμός. Είναι αδύνατο να κρατηθείς βλέποντας τόση κτηνωδία, τόση μα τόση φρίκη!
Τα φώτα που σε λίγο ανάβουν φανερώνουν πρόσωπα αλλοιωμένα απ’ τον τρόμο και την αγωνία.
Η συγκίνηση φτάνει στο κατακόρυφο όταν οι Σοβιετικοί αντιπρόσωποι ακουμπούν στο έδρανο των δικαστών κάτι μακάβρια ναζιστικά τρόπαια.
Τρία ανθρώπινα κεφάλια βαλσαμωμένα και μαζεμένα στο μέγεθος μιας γροθιάς, δέκα μαυριδερά σε σχήμα καρβελιού κομμάτια σαπούνι καμωμένα από ανθρώπινο λίπος και μερικά κορδόνια παπουτσιών από γυναικείο δέρμα. Όλοι παγώνουν. Σταματούν οι ανάσες, σταματούν οι καρδιές. Νεκρική σιγή στο δικαστήριο. Στιγμές αφάνταστα συγκλονιστικές. Οι δικαστές αναστατωμένοι αποστρέφουν αμέσως τα πρόσωπά τους από τα μακάβρια εκθέματα, καμώνονται πως ξύνουν τα χέρια τους, πως κρατούν σημειώσεις, πως … πως…
Οι γρήγορες όμως χωρίς σταματημό ανάσες τους τα’ αλαφιασμένα μάτια τους, τα χλωμά πρόσωπά τους, τα πανιασμένα χείλη τους προδίδουν τον αποτροπιασμό και τη συγκίνηση που αισθάνονται.
Στη συνέχεια της δίκης πολλοί από τους κατηγορούμενους «σπάνε» και παραδέχονται την ενοχή τους. Όπως ο Βάλτερ Φουνγκ οικονομικός σύμβουλος του Χίτλερ που μη αντέχοντας άλλο τα συντριπτικά χτυπήματα της κατηγορίας ξεσπά σε λυγμούς φωνάζοντας: «Είναι αλήθεια, καταλήστεψα τους Εβραίους. Ομολογώ είμαι ένοχος».
Η σειρά του Φραντς Χάις διοικητού του στρατοπέδου του Άουσβιτς ν’ απολογηθεί. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός και ανατριχιαστικός.
– Είναι αλήθεια ότι στο Άουσβιτς εξοντώθηκαν συνολικά δύο εκατομμύρια Εβραίοι;
– Ναι!
– Είναι αλήθεια πως οι κλίβανοι αποτεφρώσεως λειτουργούσαν μέρα – νύχτα;
– Ναι!
– Είναι αλήθεια πως στους θαλάμους αερίων ρίχνατε ακόμα και νεογέννητα;
– Ναι!
– Πως μπορέσατε να εκτελέσετε τέτοιες πράξεις;
Με απάθεια το κτήνος του Άουσβιτς δίδει την ακόλουθη απάντηση.
– Παρά τους δισταγμούς μου το μοναδικό αλλά και αποφασιστικό στοιχείο ήταν η διαταγή που είχε δοθεί από τον Χίτλερ.
– Σεις είχατε συμμετοχή στην εξόντωση των Εβραίων, ρωτά ο πρόεδρος του δικαστηρίου το δήμιο του πολωνικού λαού Χανς – Φρανκ
– Ναι, μονολογεί ο Φρανκ και επειδή ο απαίσιος δήμιος περνά τύψεις συνειδήσεως καταλήγει. «Θα χρειαστεί να περάσουν χίλια χρόνια για να αποπλύνει η Γερμανία αυτό το έγκλημα» Κάθε σχόλιο νομίζω πως περιττεύει…
Άλλοι εκ των ναζιστών εγκληματιών αρνούνται την ενοχή τους. Άλλοι καταρρέουν και ομολογούν. Η ενοχή όμως όλων είναι αποδεδειγμένη.
Έτσι μετά από 407 συνεδριάσεις χωρίς να λογαριάζονται οι Κυριακές και οι εορτές και συγκεκριμένα την 1η Οκτωβρίου 1946 τελειώνει η πιο μακροχρόνια δίκη της ιστορίας (μετά τη δίκη των Ιαπώνων εγκληματιών) που κράτησε 417 ημέρες, αναγγέλλονται μέσα σε απόλυτη σιωπή οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης.
Έντεκα καταδικάζονται στον δια απαγχονισμού θάνατον: Γκαίρινγκ, Ρίμπεντροπ, Κάιτελ, Καλτερμπρούνερ κλπ. Τρεις σε ισόβια δεσμά: Ρούντολφ Ες, Φουνκ, Ράιντερ. Δύο σε εικοσαετή κάθειρξη: Φον Σϊραχ και Σπερ. Ένας σε 15ετή κάθειρξη: Φον Νουράτ. Ένας σε 10ετή κάθειρξη: Ναύαρχος Ντάινιτς και τρεις αθώοι. Αν είναι δυνατόν! (Σαχτ, Φον Πάππεν, Φρίτσε).
Έτσι τελειώνει η μυθιστορηματική αυτή δίκη, η δίκη των αιώνων όπως ονομάστηκε. Μετά δεκαπέντε ημέρες από την αναγγελία των καταδικαστικών αποφάσεων, στις 15 Οκτωβρίου 1946 όλοι οι καταδικασθέντες ναζιστές εκτελούνται. Καλοκαμωμένη δουλειά σχολιάζει ο δήμιος και κοιτάζει με ικανοποιητικό χαμόγελο σαν ευσυνείδητος επαγγελματίας που είναι τους ανωτέρους του. Μόνο ο πρώην αρχηγός της Λουτβάφε Γκαίρινγκ κατορθώνει και γλιτώνει την κρεμάλα. Λίγες ώρες πριν, από άγνωστο μέχρι στιγμής παραλήπτη, παίρνει υδροκυάνιο και αυτοκτονεί.
Όλοι οι άλλοι πλήρωσαν με τη ζωή τους τα όσα αναίσχυντα και επαίσχυντα, τα όσα χυδαία και ποταπά, τα όσα φρικτά και εγκληματικά διέπραξαν κατά των συνανθρώπων τους.
Με τη δίκη, την καταδίκη και τον απαγχονισμό των περισσότερων από τους υπεύθυνους ναζιστές εγκληματίες στη Νυρεμβέργη, έκλεισε ο πρώτος κύκλος της πολύκροτης αυτής δίκης, για ν’ ανοίξει ένας άλλος εξίσου μεγάλος που φέρει την ονομασία Σπαντάου. Εκεί γράφτηκε ο τρομερός επίλογος της δίκης.
Σπαντάου!
Επτά άνθρωποι… Επτά κελιά!
Κάθε μην στρατιωτική φρουρά, πότε αμερικανική, πότε ρώσικη, πότε αγγλική και πότε γαλλική εναλλάσσεται στη διεύθυνση της φυλακής, και κατά συνέπεια στη φρούρηση των εγκλείστων του Σπαντάου.
Το 1954 μισότυφλος, άρρωστος αποφυλακίζεται ο φον Νόυαρτ. Θα πεθάνει το 1956 σε ηλικία 83 ετών. Το 1955 αποφυλακίζεται ο Έριχ Ράιντερ. Θα ζήσει πέντε χρόνια ακόμα. Θα πεθάνει το 1960 σε ηλικία 84 ετών. Το 1956 και το 1957 αποφυλακίζονται αντίστοιχα οι Νταίνιτες και ο Φουνκ. Ο Σιράχ και ο Σπερ βγαίνουν το 1966.
Τώρα πια στη μεγάλη κι απέραντη φυλακή των Σπαντάου με τα 600 αδειανά και αραχνιασμένα κελιά και τους πέντε ορόφους που χρίστηκε στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα από τους Πρώσους μένει μονάχα ένας. Ο Ρούντολφ Ες. Το τελευταίο τραγικό απομεινάρι. Είναι πια άρρωστος, πολύ άρρωστος και γέρος με τα λογικά του τελείως χαμένα. Κάθεται, συνέχεια σε ένα σκαμνί και μονολογεί. Συνέχεια μονολογεί. Τι να λέει άραγε ο τελευταίος του Σπαντάου;
Πολλές φορές οι Σύμμαχοι πρότειναν την αποφυλάκισή του. Όλες όμως οι προσπάθειες προσέκρουσαν στη σκληρή σοβιετική άρνηση, στο σκληρό σοβιετικό βέτο. Μέχρι που πέθανε κι αυτός. Κι έκλεισε για πάντα η τρομερή φυλακή.
* * *
Και ο δικός μας επίλογος…
Συγγνώμη βέβαια γι’ αυτούς που αιματοκύλησαν, που μετέτρεψαν τον ταλαίπωρο αυτό κόσμο σε δαντική κόλαση δεν υπάρχει!
Έλεος γι’ αυτούς που κατέσφαξαν την οικουμένη ολόκληρη, που δημιούργησαν τα τρομερά «γκέτο», που σώριασαν τα πάντα σε ερείπια, που σμπαράλιασαν κάθε έννοια ανθρωπισμού και δικαιοσύνης, που ευθύνονται για τα εκατομμύρια νεκρούς. Έλεος γι’ αυτά τα ανθρωπόμορφα ελεεινά και τρισάθλια κτήνη δεν είναι δυνατόν ποτές να υπάρξει.
Δίκαιη άλλωστε και η τιμωρία τους όσο σκληρή κι αν είναι. Δικαιότατη μάλιστα!
Όμως εδώ υπάρχουν κάτι τεράστια, κάτι πελώρια ερωτηματικά. Στη μακραίωνη ανθρώπινη ιστορική διαδρομή, σ’ όλους δηλαδή τους αιώνες και σ’ όλες τις εποχές που ο πολιτισμένος άνθρωπος σημάδεψε την ιστορική του πορεία, γίνηκαν ναι ή όχι εγκλήματα ατομικά ή μαζικά, ανώτερα ή ίσης έκτασης και σημασίας με τα φρικιαστικά ναζιστικά τερατουργήματα;
Και εάν ναι; (Ηλίου φαεινότερον εστί ότι έγιναν) όλοι εκείνοι οι σκοτεινοί και μισεροί εγκληματικοί εγκέφαλοι που σοφίστηκαν, σχεδίασαν και διέπραξαν τις ανατριχιαστικές αυτές πράξεις, όλοι εκείνοι οι βδελυροί και ποταποί τύποι που σε μια στιγμή παντοδυναμίας τους έβγαλαν στη φόρα, ξέρασαν το μίσος που αισθάνονταν για το συνάνθρωπό τους, όλοι εκείνοι οι υπάνθρωποι και απάνθρωποι, βρήκαν τη δίκαιη τιμωρία τους; Λειτούργησε ποτέ για αυτούς ένα διεθνές δικαστήριο; Μια Νυρεμβέργη;
Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης έπεσε βαρύς επάνω τους; Στήθηκαν γι’ αυτούς αγχόνες; Υπήρξε γι’ αυτούς ο τρομερός επίλογος ενός Σπαντάου;
Οι Γερμανοί εγκληματίες που τιμωρήθηκαν ήσαν οι μόνοι ένοχοι; Οι μόνοι υπεύθυνοι; Μήπως η έρευνα και η τιμωρία θα έπρεπε να αφορά όλες τις εμπόλεμες χώρες;
Μήπως θα έπρεπε μαζί με τους ηττημένους Γερμανούς να δούμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και μερικά τρανταχτά ονόματα και από την άλλη μεριά του λόφου; Από τη μεριά των νικητών δηλαδή, όπως του Τρούμαν του χωριστράκια για τα άνευ καμιάς προειδοποιήσεως ατομικά του μανιτάρια ή του Σήφη του Στάλιν για τη σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατύν;
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός του «Κατύν» που σχολιάστηκε σπ’ όλους τους δημοσιογράφους που παρευρίσκοντο στη Νυρεμβέργη. Όταν αναφέρθηκε η σφαγή των Πολωνών στρατιωτικών ένας από τους δικαστές Σοβιετικός το ανάγνωσμα εκνευρίστηκε γιατί αντιπροσώπευε τη χώρα που είχε διαπράξει την απαίσια αυτή σφαγή.
Όταν επίσης το Διεθνές Δικαστήριο ασχολήθηκε με τον επιθετικό πόλεμο, μήπως στο σκαμνί του κατηγορουμένου θα έπρεπε να καθίσουν δίπλα – δίπλα παρεούλα με τους ναζιστές και οι υπεύθυνοι της Ρωσίας, αφού ήταν ένοχη για τους επιθετικούς πολέμους σε βάρος της Φιλανδίας και της Πολωνίας;
Μήπως μαζί με το Γερμανό ναύαρχο Καρλ – Ντάινιτς που δικάστηκε και καταδικάστηκε γιατί εξέδωσε απάνθρωπες πράγματι διαταγές όπως «Απαγορεύεται οπωσδήποτε η διάσωσις των καταβυθιζομένων πλοίων» έπρεπε να καταδικαστεί και ο Αμερικανός ναύαρχος Νίμιτς που ευθύνεται ότι εξετέλεσε παρόμοιες διατατές πράγμα που και ο ίδιος στην ένορκη προς το δικαστήριο δήλωσή του παραδέχεται;
Εάν νικούσαν οι Γιαπωνέζοι, θα είχαν άδικο οι στρατιωτικοί του ανατέλλοντος Ηλίου να δημιουργήσουν μια δική τους Νυρεμβέργη και στο εδώλιο του κατηγορυμένου να βρισκόταν ο Τρούμαν και η παρέα του;
Ποιος μπορεί άλλωστε ν ξεχάσει και κατά συνέπεια να δικαιολογήσει την πληθώρα των δανείων που οι Σύμμαχοι αφειδώς χορηγούσαν στους Γερμανούς (επανεξοπλισμός του Γ΄ Ράιχ) ενώ ήξεραν ότι ο Χίτλερ προετοιμαζόταν για πόλεμο;
Ποιοι λοιπόν δίκασαν ποιους;
Μήπως η περιβόητη δίκη του αιώνα, η δίκη της Νυρεμβέργης δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια παρωδία δίκης ένα φιάσκο, όπου οι νικητές καταδίκασαν τους ηττημένους για να συγκαλύψουν και να δικαιολογήσουν τα δικά τους ασυγχώρητα εγκλήματα;
Πλήθος τα ερωτηματικά.
Η Δίκη της Νυρεμβέργης πέρασε πια στην ιστορία. Οι πρωταγωνιστές της δεν ζούνε πια.
Ο απόηχος της όμως, ο τρομακτικός ομολογουμένως απόηχός της πάντα θα συγκλονίζει κι όσο υπάρχουν άνθρωποι θα θυμίζει πως κάποιοι, κάπου, κάποτε, ομαδικών παρεφρόνησαν.
Ιωάννης Κουρουτάκης
Λογοτέχνης
