Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, όπως λέμε Κάρλο Τζουλιάνι. Δολοφονημένος εν ψυχρώ από σφαίρες ειδικού φρουρού στο άβατο των Εξαρχείων, μέρα του Αη Νικόλα. Τ’ όνομά του έγινε ύμνος στα χείλη της γενιάς του. «Μας πνίγει το δίκιο» λένε οι συνομίληκοί του. «Δεν μπορεί ένα παιδί να πεθάνει μ’αυτόν τον τρόπο». Μια σφαίρα έφτασε για να βγάλει στους δρόμους την γενιά του καναπέ. Μαζικές πορείες από την μια ως την άλλη άκρη της χώρας, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, άνθρωποι κάθε ηλικίας κι ωστόσο απ’όλα αυτά στα ΜΜΕ τίποτα δεν φάνηκε. Φάνηκε μόνο το έργο της καταστροφής, οι φωτιές και ο πετροπόλεμος με τα ΜΑΤ.
Άρθρο της Αγγελικής Ελ. Ροσμαράκη
Ξεκίνησε μια εξέγερση που μπορεί να είχε ως αφορμή τη στυγερή δολοφονία του περασμένου Σαββάτου, οι αιτίες ωστόσο είναι βαθύτερες. Φταίει η συμπυκνωμένη πικρία χρόνων ολόκληρων. Το κράτος δικαίου που μετατρέπεται σε κράτος αδικίας. Τα παιδιά βγάζουν θυμό για όλους όσους ασκούν εξουσία, καθώς η πολιτική από αυτούς που την ασκούν, απαξιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο.
Τα κατά συρροήν σκάνδαλα έπαιξαν ένα μεγάλο ρόλο στις εξεγέρσεις. Το γεγονός ότι ο πολίτης ζει σε μια βεβαρημένη καθημερινότητα και βλέπει ότι κυριαρχεί «αυτό που είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Και αναρωτιέται κανείς που πάει όλο αυτό, που πάει ο θυμός της νεολαίας. Και στην αναζήτηση των αιτίων η κυβέρνηση αρνείται να παραδεχτεί ότι πρόκειται για μια κοινωνική εξέγερση, για ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια έκρηξη, που βαθμιαία επεκτείνεται και σε άλλα στρώματα. Ούτε μία συγνώμη, ούτε μία παραίτηση. Αύριο θάρθει η σειρά των αγροτών και άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
Εκ των υστέρων βγαίνουν όλοι μαζί και μιλούν για περιφρουρημένες πορείες και κινητοποιήσεις, από την στιγμή που η νεολαία εξακολουθεί να είναι ένα καζάνι που βράζει. Ξέσπασε εμφύλιος και στα κόμματα της αριστεράς, ποιος αγαπάει τη νεολαία περισσότερο και ποιος λιγότερο. Ποιος χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων και ποιος όχι. Γίνονται και αυτά μέρος του συστήματος και του προβλήματος, μιλούν από καθέδρας, χάνουν την επαφή με τον κόσμο και την νεολαία, περιορίζονται σε ξύλινο ή κολακευτικό λόγο. Από την άλλη, τα κόμματα της βουλής σ’όλο τους το φάσμα, θυμίζουν πολύ τους «Μοιραίους» του Βάρναλη που « δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα!». Σε λίγο η κατάσταση θα θυμίζει, όσα διαδραματίστηκαν στα γαλλικά προάστια.
Και όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν για έναν αχρείο, ηθικά ανάξιο αστυνομικό, εξαιτίας του οποίου κάηκε και καταστράφηκε όλη η Ελλάδα. Η αστυνομία από την πλευρά της αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Της λείπει η τεχνογνωσία, για την διαχείριση τέτοιων κρίσεων. Και πολλοί θέτουν και πρώτα απ’όλους η κοινωνία, θέμα για την ίδια της την ύπαρξη. Κινδυνεύει να καταργηθεί ως θεσμός. Πρέπει να συμφωνήσουν όλοι, σχετικά με το ποια αστυνομία θέλουν. Μια αστυνομία που να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προστατεύει τον πολίτη. Αυτήν πάντως, ως έχει, δεν την θέλει κανένας. Η επίσημη ερμηνεία για την στάση που κράτησε στα γεγονότα, λέει, ότι πρώτιστο καθήκον ήταν ο άνθρωπος και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή ή θα παρανομεί ή δεν θα κάνει τίποτα. Στην πραγματικότητα ενήργησε χωρίς σχέδιο.
Και όπως αναφέρουν τα ξένα ΜΜΕ η σφαίρα δεν σκότωσε μόνο τον Αλέξανδρο, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση. Και σύμφωνα με την εφημερίδα Le Soir του Βελγίου «Η μετά Καραμανλή εποχή, έχει ήδη αρχίσει».
Όπου κι αν πας,
όπου κι αν πας
ένα μικρό παιδί
σ’ακολουθάει.
Το χαμένο του δίκιο ζητάει.
Κλαίει, γελάει…
Ορφέας Περίδης
