Στον τόπο που ζούμε, την Ελλάδα, οι πρόγονοί μας ανακάλυψαν και κατέστησαν τη Δημοκρατία. Ακολούθησε περίοδος ευημερίας. Τότε είχαμε μεγάλους φιλοσόφους, ποιητές, ρήτορες, μαθηματικούς, γλύπτες, αρχιτέκτονες, κοντολογίς πολιτισμό. Υπήρχαν βέβαια και οι δούλοι, αλλά σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει τελειότητα.
Γράφει ο Γιώργος Σκουλάς
Πέρασαν αιώνες και φτάσαμε στη σύγχρονη εποχή, ας πούμε μετά τον εμφύλιο. Τότε είχαμε φτώχεια, κακομοιριά, μα και ελπίδες. Τότε γράφονταν τραγούδια για πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή, μυρτιές, βάρκες στο γιαλό, ανθρώπους. Πέρασαν χρόνια και φτάσαμε στο χθες, την εποχή του θέλω και του τώρα. Θέλαμε Αμερικάνικο τζιπ, Γερμανική κούρσα, Ιταλικό συνολάκι, Γιαπωνέζικη τηλεόραση, Βιεννέζικα γλυκά, Ιρλανδέζικο ποτό, Ισπανικό λάδι, Αφρικάνικα φρούτα, Αργεντίνικους χυμούς, Κινέζικες νοστιμιές, τεράστια μπαλκόνια στο σπίτι μας, καλοριφέρ ρυθμισμένο τέρμα πάνω, κλιματιστικό τέρμα κάτω, μπόλικο πετρέλαιο, εκδρομές σε κάθε άκρη της γης και μετανάστες να σκάβουν τις πατάτες μας, που δεν επαρκούσαν για την εγχώρια κατανάλωση. Θέλαμε διεφθαρμένη ηγεσία και διοίκηση, για να έχουμε και κανένα ρουσφετάκι. Δεν θέλαμε καλή παιδεία, για να μη δημιουργηθούν άνθρωποι που θα γελούσαν με τα χάλια μας, μιας και μέσα στ’ άλλα γράφαμε τραγούδια για τα Τζάμπο, τα κινητά και τα σαλάμια.
Επειδή σ’ αυτή τη ζωή δεν γίνεται να παίρνεις μόνο χωρίς να δίνεις, εμείς είχαμε και δίναμε θάλασσα, παραλίες και ήλιο, που όλα ήταν δωρεάν. Και όμως καταφέραμε να μολύνουμε τη θάλασσα και να εκφυλίσουμε τις παραλίες (φυσικά βάλαμε χέρι και στα βουνά). Ευτυχώς ο ήλιος ήταν πολύ μακριά για το χέρι μας. Τώρα, αναγνώστη, έχουμε τα μέτρα, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μας ενοχλούν, αλλά και μας μουδιάζουν όλα αυτά, και δεν απαιτούμε την κάθαρση, για να μη χρειαστούν και άλλα μέτρα. Με τις υγείες μας. Αν σοβαρευτούμε, θα έχουμε ξανά ελπίδες για ένα νέο κύκλο.
