Του Φίλιππου Ζάχαρη
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσισε την προσφυγή σε στρατιωτική δράση εναντίον των στρατευμάτων του Μουάμαρ Καντάφι, ανοίγοντας το δρόμο για αεροπορικά πλήγματα στη Λιβύη. Στην απόφαση προβλέπεται ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού ώστε να εμποδιστεί η αεροπορία του Καντάφι να σφυροκοπά τους εξεγερμένους και εγκρίνεται η λήψη άμεσων μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών πληγμάτων, ώστε να προστατευθούν οι άμαχοι και να επιβληθεί στον λιβυκό στρατό κατάπαυση του πυρός.
Στην απόφαση του ΟΗΕ όμως διευκρινίζεται ότι δεν τίθεται ζήτημα στρατιωτικής κατοχής. Τι θυμίζει όλη αυτή η κατάσταση; Μα εκείνη στο Ιράκ μετά το 1991, μετά των πρώτη επιχείρηση αεροπορικών βομβαρδισμών των ιρακινών θέσεων που επέδραμαν κατά των Κούρδων παραβιάζοντας με αεροσκάφη και ελικόπτερα την ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, αλλά και την επιβαλλόμενη ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού σχεδόν σε όλη την χώρα. Ο αεροπορικός αποκλεισμός είναι και τώρα το πρώτο βήμα πριν από την επέμβαση στην Λιβύη, που κάποιοι φαίνεται πως αποφάσισαν ήδη για την τύχη της. Και ας ομιλούν οι Δυτικοί περί μη στρατιωτικής επέμβασης.
Μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν λοιπόν, και ανεξάρτητα με τις πρακτικές των δεσποτικών καθεστώτων των χωρών αυτών, έφτασε η ώρα της Λιβύης να υποστεί τα πάνδεινα από τους Δυτικούς μετά την λήψη της ξαφνικής (;) απόφασης του ΟΗΕ για ανάληψη στρατιωτικής δράσης και ξέχωρα από αυτά που έχει ήδη υποστεί από τον Καντάφι εδώ και δεκαετίες. Μιλώ για την τύχη του λιβυκού λαού που από την μια στιγμή στην άλλη μπαίνει σε περιπέτειες και ενδέχεται να επιλέξει πολύ πιθανόν και σύντομα την μεταναστευτική οδό. Θα δούμε λοιπόν εκ νέου εικόνες αεροπορικών πληγμάτων τύπου Μπάνια Λούκα κατά των Σέρβων της Βοσνίας, «ακριβείς» επιθέσεις με «έξυπνα όπλα» κατά βάσεων ραντάρ, με διασφαλισμένες τις «παράπλευρες απώλειες» και τα αεροπορικά χτυπήματα κατά δικαίων και αδίκων.
Αλήθεια, μήπως πιστεύουν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους ότι έτσι θα επιβληθούν σε μια ακόμη χώρα; Άλλο ένα αποτυχημένο σχέδιο στον ορίζοντα.
Την ίδια στιγμή που γίνονται όλα αυτά, στην Λιβύη το παζλ του τρόμου συμπληρώνεται. Και να σκεφθεί κανείς ότι και πριν από αυτές τις σοβαρές συγκρούσεις είχαμε πολλά ανησυχητικά γεγονότα. Πριν από τις πρόσφατες ταραχές, η Ύπατη Αρμοστεία είχε καταγράψει πάνω από 8.000 πρόσφυγες στη Λιβύη, καθώς και 3.000 αιτούντες άσυλο των οποίων οι υποθέσεις εκκρεμούσαν, προερχόμενοι κυρίως από Παλαιστίνη, Σουδάν, Ιράκ, Ερυθραία, Σομαλία και Τσαντ. Πολλοί από αυτούς κατηγορήθηκαν από το καθεστώς Καντάφι ως «μισθοφόροι» και συνελήφθησαν, διώχθηκαν ή εκτελέστηκαν. Οι ξένοι εργαζόμενοι στην Λιβύη ανέρχονταν σε πολλές χιλιάδες (τουλάχιστον 60.000 από το Μπαγκλαντές, περίπου 100.000 από τις Φιλιππίνες κλπ) πριν από τις εχθροπραξίες. Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η τύχη τους μετά και τον αεροπορικό αποκλεισμό και τα όποια πυραυλικά χτυπήματα..
Εξαρτάται λοιπόν τι σκέφτεται κανείς για την κρίση αυτή που παραείναι σοβαρή. Πως ζυγίζει τα γεγονότα, τι προτεραιότητες βάζει και τι κρίνει ως είδηση σε μια περιοχή όπου όπως αυτή του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετατράπηκε σε θέατρο επιχειρήσεων και πεδίου δοκιμής νέων «πιο αποτελεσματικών» οπλικών συστημάτων. Λέτε και πάλι να δούμε εξαίρετες «χειρουργικές επεμβάσεις» κατά εκτεθειμένων στόχων κινητών και ακίνητων; Λέτε να καμαρώσουμε και πάλι σκηνές από «εκ παραδρομής» αεροπορικές επιθέσεις σε κομβόι προσφύγων, που όπως στο Αφγανιστάν θα θεωρηθούν από τα συμμαχικά αεροσκάφη καμουφλαρισμένα στρατεύματα του Καντάφι; Θα δείξει. Το πιο πιθανό είναι να βιώσουμε εκ νέου παρόμοια γεγονότα όπως σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Σερβία.
Η Λιβύη, μετά την Αίγυπτο, την Τυνησία και το Μπαχρέιν, είναι η νέα εστία κρίσης που ωστόσο διαφέρει από τις άλλες εις ότι αφορά το ενδιαφέρον της Δύσης. Γιατί μιλάμε για μια χώρα με τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα και φυσικό αέριο, από την οποία η Ευρώπη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό. Μιλάμε λοιπόν πολύ απλά για συμφέροντα που πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθούν. Η ιστορία λοιπόν της Λιβύης δεν θα λήξει εδώ. Αντίθετα, είναι ένα δράμα που μόλις αρχίζει. Θα το δείτε να εκτυλίσσεται μπροστά σας. Το μόνο που θα γίνεται από΄δω και πέρα θα είναι η εναλλαγή από πρώτο σε δεύτερο θέμα της επικαιρότητας, αναλόγως της προτεραιότητας των ειδήσεων. Γιατί τον κόσμο τον έχουν συνηθίσει σε βομβαρδισμούς και αεροπορικά πλήγματα τα τελευταία χρόνια. Και αυτό που με λύσσα καλύπτουν είναι την ανθρωπιστική καταστροφή που πάντα έρχεται στο προσκήνιο κατά την διάρκεια και μετά τις «στοχευμένες» επιχειρήσεις. Με την λογική ότι με τον φόβο των όπλων τιθασεύονται οι αντιδράσεις. Μόνο που τα όπλα αυτά τα χρησιμοποιούν και οι όποιοι τοπικοί «δικτάτορες» αλλά και οι πλανητάρχες, μετά την όποια έκτακτη ή αστραπιαία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
