Του Φίλιππου Ζάχαρη
Ασφαλώς και υπάρχουν κάποιοι που ωφελούνται από την εκκρεμότητα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Εθνικιστικοί κύκλοι πανηγυρίζουν για την χωρίς κόστος προβολή τους. Οι φωνές της σύνεσης υποχωρούν. Η μη λύση συντηρεί την ένταση. Μπουχτίσαμε τώρα τελευταία από δηλώσεις για το «Μακεδονικό», για την «εθνικά υπερήφανη» στάση των κομμάτων της ελληνικής Βουλής απέναντι στις απαιτήσεις των γειτόνων και την σύσσωμη στάση εθνικοφρόνων και μη απέναντι στις αξιώσεις των ευρωπαϊκών εταίρων για την ονομασία της ΠΓΔΜ.
Παρά το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός φαίνεται ότι έχει χωνέψει το όνομα «Μακεδονία», οι πολιτικοί μας, εκφράζοντας προφανώς μικροκομματικά συμφέροντα, πασχίζουν να κρατούν σταθερά άσβηστη την κόκκινη γραμμή που μας χωρίζει από τους γείτονες αναφορικά με το θέμα της ονομασίας. «Δεν συναινώ στην πρακτική σας, να στέλνετε θολά μηνύματα προς διάφορες κατευθύνσεις για το ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» στις διαπραγματεύσεις για το Σκοπιανό», δηλώνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, μιλώντας στη Βουλή για το Σκοπιανό, υπογραμμίζοντας ότι, το ΠΑΣΟΚ συνεισέφερε καθοριστικά στην ενδυνάμωση της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, χαράσσοντας την εθνική «κόκκινη γραμμή». Την γραμμή αυτή διεκδικεί πως την έχει χαράξει η ΝΔ, που ως κυβέρνηση παρουσιάζεται ανυποχώρητη σε «εθνικά ζητήματα».
Ο πρωθυπουργός δηλώνει χαρακτηριστικά πως «δεν παίζουμε με τη σταθερότητα στην περιοχή μας, ούτε με την ασφάλεια της γειτονιάς μας αλλά ούτε και με εθνικά ζητήματα». Έλα ντέ όμως που και στην Ευρώπη έχουν βαρεθεί με την όλη ιστορία της ονομασίας και αδημονούν να δοθεί οριστική λύση! Έλα που οι γείτονες παρουσιάζονται και αυτοί ανυποχώρητοι, χαράσσοντας με επιμονή την δική τους εθνική κόκκινη γραμμή! Και όλα δείχνουν πως σύντομα δεν πρόκειται να έχουμε λύση. Ακραίοι εθνικισμοί και από τις δύο πλευρές διατηρούν τεταμένη την ατμόσφαιρα μετά το Βουκουρέστι, και οι ψύχραιμες φωνές δείχνουν να υποχωρούν ή και να χάνουν την πολύτιμη αξία τους μπροστά στα εθνοπαραληρηματικά συνθήματα που δονούν την ατμόσφαιρα. Ποιος άραγε, λέτε, καρπούται από τις εντάσεις και την άρνηση ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσα σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ;
Ποιους ωφελεί η συντήρηση και διαιώνιση του εν λόγω ζητήματος με την ονομασία αν όχι τα πολιτικά κόμματα που θέλουν να επιδεικνύουν στους ψηφοφόρους τις εθνοπατριωτικές τους στάσεις και θέσεις, επιδιώκοντας παράλληλα την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις αναφορικά με το ποιο κόμμα ασκεί «συνεπή και αδιαπραγμάτευτη» στάση στην εξωτερική πολιτική; Είναι γεγονός ότι το «Μακεδονικό» αποπροσανατολίζει από την ενασχόληση με άλλα εσωτερικά θέματα που «καίνε» τους πολίτες. Είναι επίσης γεγονός ότι όσο συνεχίζεται και συντηρείται το πρόβλημα με την ονομασία, ακραίοι εθνικιστικοί κύκλοι θα προβάλλονται χωρίς κόστος από τα ΜΜΕ, επωφελούμενοι από την θύελλα των φραστικών επιθέσεων και από τις δύο πλευρές.
Και σε τελική ανάλυση, ο συνετός πολίτης που δεν καταλαμβάνεται από εθνο-φρενίτιδα θα παραμένει ο αδύναμος κρίκος της όλης υπόθεσης. Οι παγίδες σχετικά με την τελική ονομασία είναι πολλές. Οι Έλληνες κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε ακραίες θέσεις εθνικιστικών κύκλων και η ΠΓΔΜ να μην προχωρά για τον ίδιο λόγο στο μέλλον από πολλές απόψεις, ένεκα κυρίως της δικής της αδιάλλακτης συμπεριφοράς. Ο κίνδυνος για την θριαμβολογία των ακραίων εθνικιστικών κύκλων και από τις δύο πλευρές είναι όχι μόνο ορατός αλλά επικείμενος.
Μια λύση θα ήταν να κάτσουν στο τραπέζι και οι δύο πλευρές, κάνοντας πέρα τις όποιες διαφορές. Οποία ρομαντική λύση….Εδώ μιλάμε για επιστράτευση ακόμα και των πιο ακραίων στοιχείων που έχουν να κερδίσουν από την διαμάχη. Εδώ ο χαμός γίνεται για να συντηρούνται οι εξουσίες και τα ποσοστά στην πολιτική μάχη και των δύο χωρών! Αλλά ποιος να το καταλάβει αυτό την στιγμή που πάνω από όλα προέχει η τιμή και υπόληψη του κάθε κράτους. Τη στιγμή που το κάθε βέτο πλασάρεται ως απόρροια της δυναμικής στάσης του ενός κόμματος ή του άλλου;
Ποιος, άραγε, στην ΠΓΔΜ μπορεί να αφουγκραστεί το επιβεβλημένο της καλής γειτονίας με την Ελλάδα, όταν σε πρώτο πλάνο μπαίνει το όνομα και μετά η συμφιλίωση των δύο λαών; Ποιος, από την άλλη, στην Ελλάδα αντιλαμβάνεται ότι είναι προς συμφέρον της χώρας να είναι πιο ελαστική καθώς η ΠΓΔΜ μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πέρασμα αλλά και σταυροδρόμι προώθησης εγχώριων προϊόντων και δημιουργίας επενδύσεων; Γιατί έχουμε συνηθίσει να λέμε συχνά – πυκνά ότι «χωρίς εμάς τα Σκόπια ξοφλάνε!» Άραγε, λέτε, με την σκληρή «εθνική κόκκινη γραμμή» εμείς κερδίζουμε;
Από το αδιέξοδο της ονομασίας και τα συναφή, καρπώνονται μόνο όσοι ονειρεύονται ένθεν και ένθεν «χαμένες πατρίδες» και εδάφη. Από την εμπλοκή και τα βέτο διαιωνίζεται απλά και μόνο μια κατάσταση που ευνοεί την υιοθέτηση ακραίων εθνικιστικών θέσεων και μόνο. Λύσεις υπάρχουν πολλές. Αρκεί να το θελήσουν και οι δύο πλευρές. Και φυσικά να αποφασίσουν να βάλουν στην άκρη τους επικίνδυνους εθνικισμούς. Περί ονόματος πρόκειται και όχι συντέλειας του κόσμου.
