«Γίνεται αλλιώς» κ. Παπανδρέου | Ένα πρώτο ισχυρό ρήγμα στην αδιαλλαξία μίας πολιτικής που μας έχει οδηγήσει στα όρια της οικονομικής υποδούλωσης με ισχυρό αντίκτυπο και στην λειτουργία της ελληνικής δημοκρατίας έμελλε να αρχίσει από τους μετανάστες. Η νίκη τους απέδειξε πως «κανείς αγώνας δεν πάει χαμένος, αρκεί να γίνεται». Και τώρα, υπάρχει ένα «παράδειγμα». Αυτό το «παράδειγμα προς αποφυγήν» που προσπάθησαν σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας από την ακροδεξιά έως την κεντροαριστερά να αποτρέψουν.
Γιατί, κι ας μη γελιόμαστε, δεν ήταν απλά ο δικός τους αγώνας. Ήταν δύσκολος ο αγώνας τους γιατί δεν αφορούσε μονάχα αυτούς. Αφορούσε όλους μας. Και αποδείχτηκε από τη βάναυση επίθεση που δέχθηκε από το σύνολο σχεδόν των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία, στη συνήθη υποβάθμιση ή συκοφάντηση άλλων αγώνων (αγροτών – ναυτεργατών – δασκάλων – ιατρών), εδώ, και μπροστά στο κίνδυνο που διαφαινόταν, ξεπέρασαν κάθε εσκαμμένο και ασπάστηκαν λόγους καθαρά απολυταρχικούς δίχως ίχνος δημοκρατικού διαλόγου, σε μία πραγματική κατάσταση πανικού.
Γνώριζαν πως αυτός ο αγώνας είχε κάποια διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά – με κύριο τη μορφή του και τον τρόπο που πραγματοποιούταν – που τον έκαναν ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Είχε γίνει αγώνας όλων μας εξαιτίας της στάσης μιας κυβέρνησης σε περίοδο μνημονίου. Σε αυτήν την περίοδο που καλούμαστε διαρκώς να αποδεχτούμε την κατάσταση που βιώνουμε ως αναπόφευκτη, ως μία φυσική καταστροφή αναπόδραστη που το μόνο που μας μένει είναι να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή. Στην οποία αναγνωρίζεται το δίκαιο των αιτημάτων μας αλλά δεν εκπληρώνονται επειδή «δε γίνεται». Είχε πει κι ο πρωθυπουργός της χώρας «κι εγώ αν ήμουν στη θέση των Ελλήνων θα διαδήλωνα».
Αυτό που εν τέλει δέχθηκε ισχυρά πλήγματα με τον αγώνα των εργατών μεταναστών απεργών πείνας ήταν το εξής για το οποίο είχαμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο κείμενό μας («Οι Αδιάλλακτοι): «ζητούν από το λαό να αφήσει τη σκέψη για αγώνες και να ανακαλύψει την ηδονή του πόνου, την εξιδανίκευσή του. Λέει ο πρωθυπουργός σε αυτό το μοτίβο: «Σας κατανοώ. Σας συμπονώ. Δε γίνεται αλλιώς.» Δηλαδή: εξιδανικεύστε τον πόνο σας, βρείτε ηδονή από τα πάθη σας. Είμαστε αδιάλλακτοι».
Η επιστροφή στην «κανονικότητα», δηλαδή στην αποδοχή του πόνου της αδικίας (του «δε γίνεται αλλιώς») που βιώνουν μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και της αποφυγής της αντίδρασης, δε συνέβη ποτέ. Δεν αποδέχτηκαν αυτό τον πόνο εξαρχής με τον αγώνα τους. Ο αγώνας των μεταναστών έμεινε ανυποχώρητος. Είπαν: «Γίνεται αλλιώς».
Η αδιαλλαξία της κυβέρνησης υποχώρησε. Κι οι «εκβιαστές» που δε δεχόντουσαν το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου με το να μη τρώνε – σ’ απεργία πείνας για 44 μέρες – αναδείχτηκαν νικητές.
Μαζί τους νικητές είναι ο καθένας που δεν τα έφαγε μαζί με τον κ. Πάγκαλο και που σήμερα βρίσκεται υπό το φάσμα μίας νέας φτώχιας. Την ίδια στιγμή που δεν έχει αποδοθεί Δικαιοσύνη, δεν έχει ικανοποιηθεί το αίσθημα δικαίου, αναφορικά με όλους αυτούς που καρπώθηκαν τον εθνικό πλούτο της χώρας. Δε δικάστηκαν, δεν άλλαξαν οι συνθήκες που επέτρεψαν αυτή την καταλήστευση, και τα ίδια πρόσωπα και σήμερα συνεχίζουν δίχως συνέπειες. Η ψευδεπίγραφη αυτή «νομιμότητα» που εφαρμόζεται μόνο στους ανίσχυρους και αδύναμους και ξεχνά τους ισχυρούς και δυνατούς δέχτηκε ένα βαρύ πλήγμα.
Το αίτημα των μεταναστών ήταν ένα δίκαιο αίτημα. Και το ζήτημα της απόδοσης «Δικαιοσύνης», με ταξικά χαρακτηριστικά, ήρθε στο προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής πραγματικότητας. Μίλησαν άλλωστε για «νίκη της εργατικής τάξης». Όλ’ αυτά σμιλεύτηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια των 44 ημερών του αγώνα των απεργών πείνας.
Όπως είπε και ο κ. Καρατζαφέρης, ο κύριος εκφραστής επί εποχής μνημονίου, των συμφερόντων μιας ελίτ που επιθυμεί να παίζει με τη φωτιά του εθνικοσοσιαλισμού: «Οι μάσκες έπεσαν 2 ημέρες μετά το Τριώδιο! …Η Ελλάδα έδειξε ότι είναι “πήλινη”! Υποχώρησε!»
Σε ποιους έδειξε πως είναι «πήλινη» η Ελλάδα; Πως μπορεί να σπάσει; Στα πιο αδύναμα και απροστάτευτα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Γνωρίζει ο κ. Καρατζαφέρης πως η δικαίωση των απεργών πείνας ήταν μία νίκη της κοινωνίας. Και το να δείχνεις εύθραυστος ως προς τα αιτήματά της, τότε μπορεί να σημάνει πως θα πρέπει να σκληρύνεις τη στάση σου σε αυτούς που αρνούνται τα δίκαια αυτής της κοινωνίας. Δηλαδή σε όλους αυτούς του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Κι εκεί είναι η ουσία. Ράγισε η λογική του «δε γίνεται αλλιώς».
Το αναντίρρητο είναι πως η αδιαλλαξία κατάρρευσε. Και βεβαίως, αυτή η κατάρρευση ανοίγει δρόμους για όλους μας.
Για όσους αναρωτιούνται ακόμα αν και κατά πόσο οι απεργοί πείνας δικαιώθηκαν στον αγώνα που είχαν ξεκινήσει προ 44 ημερών θα αναφέρουμε και τα εξής παρακάτω που πιστεύω συνοψίζουν τι κατόρθωσαν:
Πριν 44 ημέρες θα φάνταζε αδιανόητο το γεγονός ότι Υπουργοί αυτής της κυβέρνησης θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη συζήτηση των δικαιωμάτων ανθρώπων δίχως φωνή, αυτούς που αποκαλούσαν “λαθρομετανάστες”. Οι αλληλέγγυοι, μέλη του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην αρχή του αγώνα τους κατόπιν εντολής εισαγγελέα οδηγούνταν στο σκαμνί για «παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών».
Η υποχώρηση αυτή εκ μέρους της κυβέρνησης αν μη τι άλλο καταρρίπτει το «λαθραίο» της ύπαρξή τους και τους νομιμοποιεί. Τους μετατρέπει από παράνομες ποινικά κυνηγημένες υπάρξεις με μερική ανθρώπινη υπόσταση δίχως φωνή και λόγο, υποκινούμενες από άλλους, σε ισότιμους συνομιλητές σε μία διαπραγμάτευση, στην οποία μάλιστα η άλλη πλευρά έρχεται για να ικανοποιήσει αιτήματα.
Τι ήταν αυτό που τους ενδυνάμωσε αυτούς τους ανίσχυρους, που τους μετέτρεψε σε ισότιμους συνομιλητές σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με την άλλη πλευρά να είναι οι υπουργοί μίας κυβέρνησης; Ας δούμε τι είπε ο κ. Ραγκούσης στη Βουλή: «εκτός αν κανείς θέλει ή έχει μεγάλη ευκολία να βγει εκτός λογικής, αλλά έχει γίνει μια απεργία πείνας στην Ελλάδα σαράντα τέσσερις ημέρες διαρκώς! Περάσαμε από την κατάληψη της Νομικής. Περάσαμε από το παρ’ ολίγον αυτό σκηνικό, που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να δημιουργηθεί ένα εύφλεκτο σκηνικό στη χώρα».
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει την αναφορά Καρατζαφέρη που ζητούσε επιτακτικά: «κάντε επιτέλους κάτι, αρκεί να μην πεθάνει κανένας»;
Όχι, δεν ενδιαφέρθηκε ξαφνικά ο κ. Καρατζαφέρης για τις ζωές των ανθρώπων αυτών. Ο αγώνας τους όμως αποδείχθηκε τόσο ισχυρός και η αλληλεγγύη δημιουργούσε τέτοιες συνθήκες, όπου η μη αίσια έκβαση θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τη σπίθα για γεγονότα που θα δημιουργούσαν μια κατάσταση όπου ο κ. Παπανδρέου δε θα μπορούσε να πει: «Κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους θα διαδήλωνα». Τότε, θα έπρεπε να μιλήσει διαφορετικά. Κι οπότε, το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να σωθούν τα προσχήματα. Αυτό το κατόρθωσε η κυβέρνηση, όμως οι 300 βρήκαν δικαίωση.
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε πως πριν τον αγώνα τους μιλούσαμε για φράχτες και τείχη στον Έβρο, για φυλακές ασφαλείας, σύνορα και συρματοπλέγματα και “λαθρομετανάστες – τρομοκράτες”.
Σήμερα μιλάμε για δικαιώματα των μεταναστών, την Ευρώπη Φρούριο, τη Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και τα προβλήματα που δημιουργεί για τη χώρα μας, τα κέρδη για τα ασφαλιστικά ταμεία και για τα δικαιώματα όλων των εργατών αυτής της χώρας από μία πιθανή νομιμοποίηση των μεταναστών. Αυτή η πλήρης αντιστροφή της ρητορικής και του λόγου που κυριαρχούσε πραγματοποιήθηκε από τον τιτάνιο αγώνα αυτών των 300 ανθρώπων και της αλληλεγγύης που στήριξε. Πια, αυτά τα ζητήματα, έχουν μπει στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου.
Και βεβαίως, θα έχουν αντίκτυπο και για την Ευρώπη. Μπορούν να αποτελέσουν μοχλό διαπραγμάτευσης για την κυβέρνησή μας αν κι εφόσον το θελήσει να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού. Αν επιθυμήσει να θέσει το ζήτημα στις σωστές διαστάσεις του. Δηλαδή, ως ευρωπαϊκό και παγκόσμιο που είναι. Όπως οφείλει να θέσει και το χρέος της Ελλάδας. Κάτι που όμως, μέχρι αυτή τη στιγμή, με την ως τώρα στάση της δεν έχει δείξει να προτίθεται να πράξει. Τώρα, που «γίνεται αλλιώς», ίσως μπορέσει..
Είναι μία νίκη και της αλληλεγγύης, γιατί για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε τέτοιο βαθμό είδαμε μια συμπαράσταση που ένωσε πολύ διαφορετικά τμήματα της Αριστεράς και του αναρχικού χώρου αλλά και κάθε απλό δημοκράτη, κάθε απλό πολίτη ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης σε έναν αγώνα που ήταν πάντα στο περιθώριο και η όποια συζήτηση του περιοριζόταν στο ανθρωπιστικό και όχι στο πολιτικό επίπεδο: στην ανοχή της κοινωνίας και όχι στην ταξική κοινωνική πραγματικότητα. Δημιούργησε τις συνθήκες ενός νέου μετώπου αντίστασης.
Να πούμε εδώ πως, παρά τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις, μετά από πολύ καιρό τα κόμματα της αριστεράς συνεργάστηκαν γι’ αυτό το ζήτημα. Οι απεργοί πείνας είχαν τη στήριξη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ, αλλά και των Οικολόγων Πράσινων, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων συνιστώσεων.
Μα αν θα έπρεπε να πεισθούμε από κάτι όλοι μας πως αποτελεί δικαίωση του αγώνα τους είναι από τις ίδιες τις αντιδράσεις των απεργών πείνας με το άκουσμα της απόφασης και τη λήξη της απεργίας τους. Οι εικόνες που διακινήθηκαν και οι σκηνές που περιγράφηκαν ήταν συγκινητικές. Άνθρωποι που δεν υπήρχανε, σαν αυτούς που βουλιάζουν μαζί με τα σαπιοκάραβα στο κάθε Αιγαίο ή τους Μπαγκλαντεσιανούς της Σούδας, απόκτησαν όνομα και φωνή, αναγνωρίστηκε η ύπαρξή τους και έγινε αποδεκτό πως έχουν δικαιώματα και μάλιστα οφείλουν να αναγνωριστούν.
Είναι ένα ΡΗΓΜΑ στην οικονομική και πολιτική «Ευρώπη Φρούριο». Στην οποία οι μετανάστες παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Και ναι, άρχισε στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν την πορεία τους από τα Χανιά.
Ας μη μεμψιμοιρούμε λοιπόν. Από τότε, 44 ημέρες πριν στα ΧΑΝΙΑ και μετά στο πλοίο ΛΑΤΩ, μέχρι τη ΝΟΜΙΚΗ και την ΥΠΑΤΙΑ, ως το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη ΓΣΕΕ και τη Δικαίωσή τους. Αυτή η όλη πορεία: ΧΑΝΙΑ – ΛΑΤΩ – ΝΟΜΙΚΗ – ΥΠΑΤΙΑ – ΓΣΕΕ είναι η απονομή Δικαιοσύνης. Γιατί «η αλήθεια προχωρά και τίποτα δε μπορεί να σταματήσει την πορεία της». Μια πορεία Αγώνα.
