Η οκνηρία των διανοούμενων

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αρκετοί διανοούμενοι ενσωματώθηκαν στο σύστημα εξουσίας και πολλοί βλέποντας το τραίνο να εκτροχιάζεται  σφύριζαν αδιάφορα. Αναμφισβήτητα πολλοί διανοούμενοι όταν πρέπει να μιλούν σιωπούν, ή όταν μιλούν γίνονται παπαγαλάκια της εξουσίας. Σχετικά για το θέμα γράφει στην στήλη του στα «ΝΕΑ» και ο δημοσιογράφος συγγραφέας ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
“Αν η χώρα μας, αντί να φτιάξει μουσεία, αντί να αξιοποιήσει τον πολιτισμικό της πλούτο, οργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνική αδράνεια του λεγόμενου πνευματικού κόσμου μας. Αν τα πανεπιστήμιά μας σήμερα είναι ερείπια τα οποία, σε αντίθεση με τα αρχαία ερείπια που διαθέτει ο τόπος μας, δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός απ’ τους πρυτάνεις τους, αυτό το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό στην πνευματική οκνηρία μιας κοινωνίας που ποτέ δεν φρόντισαν να τη θεραπεύσουν οι ταγοί της. Και το σημαντικότερο: αν η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταρρέει σήμερα απαξιωμένη στα μάτια των εταίρων της, αυτό το οφείλουμε στο ότι δεν άνοιξε ποτέ μια δημόσια συζήτηση για τη σχέση μας με την Ευρώπη. Οχι την Ευρώπη των δανείων και των επιτοκίων, αλλά αυτή την Ευρώπη που κάποτε θεωρούσε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν ο Παρθενώνας δεν βρίσκεται μέσα στα σύνορά της.
Εργαστήκαμε σκληρά για να εξορίσουμε κάθε ίχνος διανόησης από την κοινωνική συναλλαγή. Αν όμως θέλουμε το σήμερα να έχει και αύριο, κάπως θα πρέπει να διανοηθούμε.»