Γράφει ο Χρήστος Ι. Πετράκης
Η κυβέρνηση Καραμανλή λοιπόν και ο ίδιος προσωπικά (καθώς και η υπουργός Εξωτερικών κ. Ν. Μπακογιάννη) «θριάμβευσαν» στο Βουκουρέστι. Αυτός ο «θρίαμβος», όπως έγινε παγκοίνως γνωστό, ήταν ένας… τυχερός «θρίαμβος»! Καθ’ όσον οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία αλλά και η Ισπανία) με εξαίρεση τους Άγγλους που έχουν δηλώσει μόνιμοι… «οικειακοί βοηθοί» των Αμερικάνων, αισθάνονται ότι μπορούν να… «απογαλακτισθούν» πλέον. Και ως εκ τούτο εκάστη προωθεί τα συμφέροντά της, όπως αυτή τα αντιλαμβάνεται.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Γερμανοί (αλλά και οι Γάλλοι – και ας αφήσουμε τις… φαιδρότητες του Νικολά περί «ελληνικότητάς» του!…) είναι απολύτως εξαρτημένοι από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας (ας θυμηθούμε τον υποθαλάσσιο πετρελαιοπαραγωγό της Βαλτικής, ο οποίος θα συνδέει απ’ ευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία!…) Και για το λόγο αυτό δε θέλουν επ’ ουδενί να εξυπηρετήσουν τα σχέδιο του (οικτρώς) απερχομένοι προέδρου των ΗΠΑ κ. Τζ. Μπους για την πυραυλική «ομπρέλα» στην Κεντρική Ευρώπη και επέκταση του ΝΑΤΟ σε χώρες στην «αυλή» της Ρωσίας, όπως είναι η Ουκρανία και η Γεωργία.
Μέσα σ’ αυτό το (απρόσμενο) αρνητικό για τον Αμερικανό πρόεδρο κλίμα, πέρασε «από σπόντα» και περίπου… απαρατήρητο το ελληνικό «βέτο»! Ως γεγονός ήσσονος σημασίας. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ΝΑΤΟϊκή απόφαση ήταν ένα ηχηρό… χαστούκι στις παρειές των υπερφίαλων Σκοπιανών! Οι οποίοι μάλλον (και παρά τα παχιά λόγια τους) θ’ αναγκαστούν να βάλλουν «νερό στο κρασί» τους και να τα βρουν με την Ελλάδα.
Ο κ. Καραμανλής και η λοιπή Ελληνική αποστολή μετέβησαν στη ρουμανική πρωτεύουσα έχοντας στις αποσκευές τους την ομόθυμη συμπαράσταση του πολιτικού κόσμου. Και κυρίως του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος μιμήθηκε προφανώς το αρχαίο εκείνο Αριστείδη, ο οποίος, αν και εξόριστος (εξοστρακισμένος από τον Θεμιστοκλή) δεν δίστασε να έλθει τα μεσάνυχτα, πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, για να ενημερώσει τον μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο για τις κινήσεις των Περσών που είχαν υποπέσει στην αντίληψή του!… Σίγουρα η επιτυχία αυτή της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό σ’ αυτή την Ομοψυχία που επέδειξε ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος.
Όμως δεν αντέχει κανείς στον πειρασμό να μην θυμηθεί τη στάση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον κ. Κ. Καραμανλή, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Κ. Σημίτη είχε επιτύχει στο Ελσίνκι να συνδεθεί η Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας με την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας δια της προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης. Ο κ. Κ. Καραμανλής είχε επικρίνει έντονα αυτή την επιτυχία, την οποία άλλωστε ως πρωθυπουργός αναίρεσε, προς μεγάλη χαρά Τούρκων και Αμερικανών… Την ίδια αρνητική θέση είχε λάβει ο κ. Καραμανλής, όταν η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδηγούσε την Ελλάδα στην ΟΝΕ. («Οικονομία τραβεστί κ.λπ.»).
Τώρα, η Κυβέρνηση Καραμανλή και τα φερέφωνά της επαινούν την υπεύθυνη πατριωτική στάση του Γιώργου Παπανδρέου. Και εξαίρουν την εθνική ομοψυχία που έχει επιτευχθεί. Αν όμως κάποτε ο ελληνικός λαός καταστήσει τη δεξιά αντιπολίτευση, τότε αυτή η εθνική ομοψυχία (τουλάχιστον εκ μέρους της) θα είναι μάλλον είδος «υπό εξαφάνιση»!
