Μια πρόσκληση …στην ανάληψη της ευθύνης!
Η πραγματικότητα της πατρίδας είναι λίγο πολύ γνωστή αν και η ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων δυσκολεύει την κατανόησή της. Εν τούτοις έχει, νομίζω, γίνει κατανοητό ότι το δημοψήφισμα που προετοιμάζει ο Γεώργιος Παπανδρέου οδηγεί , έ τ σ ι ή α λ λ ι ώ ς , όποιο και εάν είναι, δηλαδή, το αποτέλεσμα του, στην τελευταία(;) πράξη ενός έργου εθνικής καταστροφής που έχει συντελέσει.
Πως, όμως, στέκεται η …άλλη Ελλάδα, η …άλλη πολιτική Ελλάδα, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα και σε αυτή την άμεση προοπτική της καταστροφής; Ο Μίκης Θεοδωράκης, δηλώνοντας έργω ότι ο δρόμος του πατριωτικού και κοινωνικού αγώνα δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωση, μόνος επιτρεπτός τρόπος ζωής, ανέλαβε ιστορική πρωτοβουλία. Δημιούργησε το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών(ΚΑΠ), τη Σπίθα. Έβαλε τη Σπίθα! Έχουν βάλει και άλλοι άνθρωποι … Σπίθες: Αγωνιστές ιδεών και αξιών, διανοούμενοι, δημόσιοι άνδρες της πατρίδας, της δημοκρατίας, της πολιτικής. Οι άνθρωποι, προσδοκώ να καταλαβαίνουν την τεράστια εθνική, ηθική , πολιτική και ανθρωπιστική υποχρέωσή των, σήμερα! Απέναντι στην Ελλάδα και στους Έλληνες φέρουν υποχρέωση! Απέναντι στα οστά των προγόνων και στο μέλλον που δικαιούνται να δουν τα μάτια των παιδιών μας.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, (μετά και από σχετική επιστολή προς αυτόν -δείτε ομιλία Ν. Χατζημιχελάκη , θέατρο ανατολικής τάφρου Χανίων, 21 Σεπτ. 2011- 60 Χανιωτών, με την οποία του ζητούνταν να αναλάβει πρωτοβουλία δημιουργίας μετώπου), παρουσίασε την Ιδρυτική διακήρυξη του ΚΑΠ, της 1ης Δεκεμβρίου 2010, επετειακή ημερομηνία-εθνικό ορόσημο για την Ένωση της Κρήτης με την μητέρα Ελλάδα. Δημιούργησε ένα μεγάλο, ευρύχωρο πεδίο, έναν χώρο συνάθροισης, κοινωνίας και επικοινωνίας. Έναν χώρο κοινής αντιμνημονιακής, αντικατοχικής , πάλης.
Την πόρτα, σε αυτόν το χώρο, μπορεί να ανοίξει και να εισέλθει μέσα, (σχεδόν) κάθε αγωνιστής, από την …”άλλη Ελλάδα”, από την Ελλάδα της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού, από την Ελλάδα όσων θέλουν να υπερβούν -ισμούς και προσωπικές ματαιοδοξίες ή στρατηγικές ή “εμμονές” ή απλώς “πολιτκές μοναξιές”. Ο χρόνος δεν είναι προς κατατεμάχιση, είναι χρόνος εθνικός και πολιτικός, άρα μη ουδέτερος.Ο χρόνος είναι τώρα, η ώρα είναι τώρα. Η ενότητα επείγει! Επειδή η πατρίδα εκποιείται , η δημοκρατία ευτελίζεται , το Σύνταγμα βιάζεται, ο λαός γενοκτονείται.
Μικρός και ασήμαντος, δεν θέλω τίποτε άλλο να σας πω. Δεν είναι ώρα να σας πούμε εμείς: Έχουμε σημαιοφόρα όνειρα και μεγάλη, πολλή μεγάλη διάθεση πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Μα χρειάζεται να γίνουν οι Σπίθες φωτιά. Καθαρτήριος! Και αυτό σας χρειάζεται. Εσείς, λοιπόν, να μας πείτε! Να μας εικονίσετε, να μας εμφανίσετε ένα αληθινό, ενωμένο σώμα αντίστασης και νέας δημιουργίας. Να μας δείξετε ότι είστε όλοι μαζί, στο δρόμο της σωτηρίας της πατρίδας. Είναι εκατομμύρια, πια, οι Έλληνες που περιμένουμε να βρεθούμε δίπλα σας, συμπορευτές και συναγωνιστές, με όλους εσάς, όντες ενωμένοι και συμπράττοντες, υπέρ της εθνικής ύπαρξης και Ανάστασής μας!
Με τον Μανώλη Γλέζο, θέλουμε να βρεθούμε, στον ίδιο χώρο, ακριβώς, και με τον Βασίλειο Μαρκεζίνη, με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον Παναγιώτη Καμένο, με τον Δημήτρη Τζοβόλα και τον Χρήστο Γιανναρά, με τον Γιώργο Καραμπελιά και το Ναύαρχο Λυμπέρη, με τον γέροντα Βασίλειο (Γοντικάκη) και τον Παναγιώτη Κρητικό, με τον Γιάννη Δημαρά, την Σοφία Σακοράφα, τον Βασίλη Οικονόμου και τον Στέλιο Παπαθεμελή..μα και με άλλους…
Ο Μίκης, νέος όσο ποτέ, “ωραίος ως Έλληνας”, βρίσκεται στην είσοδο αυτής της νέας ελληνικής συλλογικότητας και καλωσορίζει! Καλωσορίζει στο χώρο του …Χρέους!
Εμείς,απλοί και …απλώς έλληνες, προσδοκούμε, προτείνουμε και διεκδικούμε αυτή τη γέννηση. Προσδοκούμε , προτείνουμε και διεκδικούμε ο ερχόμενος εορτασμός του πολυτεχνείου να είναι αντιεορτασμός. Να είναι το κοινό, δικό σας, μας, ΟΧΙ στην ηγεσία της γενιάς του Πολυτεχνείου μεγάλο μέρος της οποίας θα έπρεπε να κοκκινίζει από ντροπή ή να…μεταναστεύσει. Από ντροπή επίσης! Προσδοκούμε, λοιπόν, σε λίγες ημέρες να δημιουργήσετε “Το κοινόν”! Αναμένοντας…
Μιχάλης Μ. Μινουδάκης, Χανιά Κρήτης, Ελλαc.
* Αναγκάζομαι, φοβούμενος, παρερμηνίες και λάσπη, να διευκρυνίσω ρητώς, ότι το παρον κείμενο αποτελεί απόλυτα προσωπική παραγωγή μου! Κανείς δεν μου ζήτησε να το γράψω και κανένας δεν το ξέρει-είδε, προ της δημοσίευσής του, στην φ/μ σελίδα μου
