Του Φίλιππου Ζάχαρη
Τα χρέη που έχει συσσωρεύσει εδώ και χρόνια η Ελλάδα έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό κλίμα στην ελληνική κοινωνία. Χιλιάδες πολίτες συζητούν καθημερινά στους δρόμους και τα πεζοδρόμια για την κατάσταση και όλοι περιμένουν τον από μηχανής Θεό προκειμένου να αναστραφεί το νοσηρό κλίμα. Όλοι αναμένουν αγωνιωδώς την σωτήρια λύση, την κίνηση αυτή που θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα οικονομικά της χώρας.
Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει πως όλα θα πάνε καλά και πως στο τέλος θα επικρατήσει νηφαλιότητα και προπαντός θα δοθούν οριστικές λύσεις. Αγωνιώδης είναι η θέληση της κυβέρνησης για την επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων, ένα θέμα που στην κυριολεξία την καίει. Από την Γερμανία πάντως μάλλον εξασφαλίζεται η συγκατάθεση. Έτσι, ο υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, διαβεβαίωσε πριν από λίγες ημέρες για τη συναίνεση της γερμανικής κυβέρνησης να εξεταστεί η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων προς την Ελλάδα, στο πλαίσιο του μνημονίου, ζητώντας ταυτόχρονα από την Ελλάδα να τηρήσει τα συμφωνηθέντα.
Τι όμως εξυπηρετεί πραγματικά αυτή η περιβόητη επιμήκυνση; Και ποιο το όφελος στην ελληνική κοινωνία από την παράταση αποπληρωμής των δανείων; Το ότι δεν υπάρχει τώρα η δυνατότητα αποπληρωμής τους είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Το ότι η Ελλάδα έχει από χρόνια δημιουργήσει υπέρογκα χρέη και δανείζεται σε μόνιμη βάση με μεγάλα επιτόκια είναι επίσης γνωστό. Όλα αυτά τα δάνεια τα πληρώνει ο ελληνικός λαός και θα συνεχίζει να τα πληρώνει. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται από τις προθέσεις της κυβέρνησης που βέβαια δεν είναι μόνο αυτή υπεύθυνη για το τωρινό κατάντημα. Η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη μικρή παράταση αλλά και χρεωστική πράξη σε βάρος των εισοδημάτων του ελληνικού λαού. Είναι σαν τις πιστωτικές κάρτες που σε διευκολύνουν στις αγορές, αλλά που μακροπρόθεσμα αυξάνουν λόγω των επιτοκίων το χρέος. Όπως τα δάνεια που επί χρόνια σε κυνηγούν και δεν εξοφλούνται με ευκολία.
Η επιμήκυνση λοιπόν δεν είναι ούτε φιλί ζωής ούτε σωτήρια λύση. Σε τελική ανάλυση δεν είναι το ζητούμενο. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε τέτοια δεινή θέση που παρόμοιες κινήσεις όχι απλά δεν τον βοηθούν αλλά του επιτείνουν το πρόβλημα. Κανένας πολίτης δεν ικανοποιείται όταν ξέρει ότι θα πληρώνει μια ζωή από το υστέρημά του. Κανείς δεν χαμογελά όταν του ανακοινώνεται ότι για πολλά ακόμη χρόνια θα καταβάλλει τον οβολόν του, προκειμένου να οδηγηθούν σταδιακά σε παραγραφή οι τεράστιες ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Και σε τελευταία ανάλυση, ποιος δίκασε τις κυβερνήσεις αυτές για τα τεράστια οικονομικά εγκλήματα; Ποιος παρέπεμψε στο δικαστήριο πολιτικούς (που είναι ακόμη αν ενεργεία) για τις εσκεμμένες και συνειδητές τους ενέργειες, που υποθήκευσαν το μέλλον του ελληνικού λαού; Μήπως δεν ήταν εις γνώσιν τους όταν δανείζονταν ότι υποθηκεύουν το μέλλον πολλών γενεών; Ποιος λοιπόν τους κάλεσε σε απολογία; Ποιος τους επέπληξε για το δημόσιο χρέος; Και τελικά ποιος τους υπενθύμισε ότι η χώρα δεν είναι τσιφλίκι τους; Κανείς. Κανένας εισαγγελέας δεν άσκησε οιαδήποτε αυτεπάγγελτη δίωξη, κανένας από τους κάθε λογής επόμενους κυβερνώντες δεν έδειξε την παραμικρή ευαισθησία για το σοβαρό αυτό θέμα. Τουναντίον ο δανεισμός φάνταζε ως η «ευλογημένη λύση». Και οι παρατάσεις δίδονταν η μία μετά την άλλη. Μαζί με αυτές όμως και οι καταχρήσεις και οι ατασθαλίες αναφορικά με την διευθέτηση των εκάστοτε δανεικών. Για παραιτήσεις βέβαια μετά τα σκάνδαλα ούτε λόγος, για καταδίκη των πολιτικών ούτε λέξη.
Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου οι πολίτες – μάρτυρες καλούνται να βάλουν το κεφάλι τους στην λαιμητόμο, ή στην καλύτερη περίπτωση να υποστούν λοβοτομή, έτσι για να μην θυμούνται. Μιλούν λοιπόν για επιμήκυνση του μαρτυρίου, για παράταση των βασάνων του κόσμου που δεν ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Πολλά ερωτήματα παραμένουν ουσιαστικά χωρίς απάντηση. Επί χρόνια πολιτικοί από όλες τις κομματικές πτέρυγες παραμένουν στο απυρόβλητο καθώς κανένας δεν παίρνει την ευθύνη να παρουσιαστεί ως τιμωρός. Πως θα μπορούσε άλλωστε να παίξει αυτό τον ρόλο; Για να γινόταν αυτό, θα έπρεπε να συρθούν στα κάθε λογής ειδικά δικαστήρια δεκάδες πρώην υπουργοί. Και μαζί με αυτούς δεκάδες άλλοι βουλευτές που με την συγκατάθεσή τους ευλόγησαν τις εκάστοτε κυβερνητικές πρακτικές. Παράταση λοιπόν των βασάνων και αγωνία για το αύριο. Και να σκεφθεί κανείς ότι η τωρινή κυβέρνηση περιμένει και «μπράβο» για την επίτευξη της όποιας επιμήκυνσης. Γιατί αυτό μας απέμεινε, να κουνάμε το μαντήλι στους τοκογλύφους και εκείνοι μετά χαράς να μας προφέρουν χρόνο για αποπληρωμή των δανεικών με το αζημίωτο. Γιατί εκεί έχουμε φτάσει, να βουλιάζει το καράβι και οι επιζώντες να δηλώνουν στους οικείους των απολεσθέντων πως ο καπετάνιος έκανε τα πάντα αλλά η εταιρεία με τις ασφυκτικές πιέσεις της οδήγησε το καράβι στον υγρό τάφο. Και στην περίπτωσή μας, ο καπετάνιος συνήθως διασώζεται.
phil.zaharis@gmail.com
