Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Από την απελευθέρωση – σωστότερα μετά τη λήξη του Εμφυλίου – για πρώτη φορά η Αριστερά καταγράφει σε εκλογική αναμέτρηση ποσοστό που υπερβαίνουν το 30%! Η ΕΔΑ κορυφώθηκε στο 24 και μισό.
Τι θεωρώ Αριστερά; Ας επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα – τα πασίγνωστα: την ιδεολογία που στοχεύει σ’ ένα καθεστώς «χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» με δημοκρατία και ελευθερία΄ με κοινωνική αλληλεγγύη»΄ ο ένας για τους πολλούς, οι πολλοί γοα τον ένα. «Ζητήστε την ευτυχία στην ευτυχία των πολλών». Η δράση του ατόμου «κοινωνικοκεντρική», όχι «ο εαυτούλης μου». Με συμμετοχή στα κοινά΄ που την αποχή (από τα κοινά) την ερμηνεύει όπως οι Αρχαίοι πρόγονοί μας – κάπως ως «ιδιωτεία» που κατά την ιατρική ορολογία σημαίνει «κατάσταση πλήρους διανοητικής ανεπάρκειας».
Στις μέρες μας – και στη χώρα μας – οι ΠΑΝΤΕΣ έχουν πειστεί πως το παγκοσμίως ισχύον καπιταλιστικό καθεστώς σωρρεύει όλο και περισσότερο πλούτο σε όλο και λιγότερους και εξαπλώνει τη φτώχεια – από την παντελή στέρηση, την εξαθλίωση έως το αγκομαχητό για κάποια επιβίωση – σε όλο και περισσότερους. Η περίφημη «μεσαία τάξη» προλεταριοποιείται αυξητικά – όρα τις δεκάδες επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο καθημερινά στη χώρα μας. Αυτός είναι ο «φυσιολογικός» δρόμο, του DNA του καπιταλισμού.
Οι απέχοντες και οι με λευκό ή άκυρο των εκλογών
Η μεγάλη δεξαμενή της Αριστεράς! Γιατί; Είναι Αριστεροί; Όχι! Αλλά είναι πολίτες που καταδικάζουν (η μεγάλη πλειοψηφία τους), απεχθάνονται το κρατούν σύστημα (όπως και η Αριστερά) και πιστεύουν πως έτσι το καταπολεμούν. Και το σπουδαιότερο: με την ψήφο τους δεν αποβλέπουν να προσκολληθούν, ν’ αποκτήσουν «έναν μπάρμπα στην Κορώνα» για όποιο βόλεμά τους, έχουν απομακρυνθεί από «το πελατειακό σύστημα», τον «εαυτούλη μου» – κύριο χαρακτηριστικό στο νεοελληνικό κράτος και βασικός παράγοντας του ενεπρόκοπού του. Γιατί «το δικό μας παιδί» όχι μόνον θα ικανοποιεί και παράνομο αίτημα του πάτρωνά του αλλά έτσι θα συμπεριφέρεται στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα – όπου δραστηριοποιείται. Οι «λαμογιές» δεν γίνεται μόνον, π.χ., από Υπουργούς αλλά από όλη αυτήν την αλυσίδα «των δικών μας παιδιών». Τρανταχτή απόδειξη οι μηνύσεις που υπεβλήθησαν από τις δικαστικές αρχές κατά υπηρεσιακών παραγόντων για το μέγιστο σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Για τούτο και είμαι σφοδρά αντίθετος και μου είναι ακατανόητη η συμπεριφορά κάποιων αριστερών δυνάμεων που κατεβαίνουν στους δρόμους συναγωνιστές με «τα δικά μας παιδιά» που αναξιολογικά, χωρίς να απαιτούνται από τις υπηρεσίες, παρανόμως τα διόρισαν – η τελευταία Νουδίτικη κυβέρνηση 100.000! – και η τωρινή κυβέρνηση για λόγους οικονομίας – προσοχή!!όχι αξιοκρατίας – προσπαθεί να τ’ απολύσει. (Αν υπάρχουν ανάγκες ας διοριστούν μέσω ΑΣΕΠ).
Είναι «αυτόματη», εύκολη η ένταξη αυτών των πολιτών στην Αριστερά; Καθόλου! Χρειάζεται μία Αριστερά αδογμάτιστη, εύστροφη, ανοιχτομάτα, να ξέρει να πολιτεύεται. Το υλικό προσφέρεται εν αφθονία – το 60% του εκλογικού σώματος!
Αρκεί να προσφερθεί συγκεκριμένο, απτό πρόγραμμα υπέρβασης του παρόντος.
Η πολυδιάσπαση
Οδυρμοί, κατάρες για τη διάσπαση, θλίψη και παράπονο… αν δεν ήτανε (η διάσπαση) και κραυγές: Ενότητα! (όπως – όπως, η θαυματουργή).
Η διάσπαση, κατ’ εμέ, οφείλεται κυρίως (αναμφισβήτητα υπάρχουν ή δρουν και παθογένειες αρχιγιλικίων) στο ότι η κάθε οργάνωση έχει διαφορετικές απόψεις. Είναι θεωρητικός – πραγματικός πλούτος, όχι αμάρτημα. Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, η μονολιθικότητα είναι ο κίνδυνος – το επιβεβαιώνει πανηγυρικά η ιστορία. Αν συγκροτείτο μία μοναδική οργάνωση κι όλες αυτές οι διαφορετικές απόψεις καπακώνονταν, καταχωνιάζονταν υπέρ μιας πλειοψηφούσας άποψης και οι αναζητήσεις θα μαραίνονταν και τα άτομα – φορείς των διαφορετικών απόψεων δουλεύοντας για μια άποψη που την αμφισβητούσαν και μη παραγωγικά θα ήντουσαν και οι κρυμμένες, διαφορετικές απόψεις μπορούσε να ξεπεταχτούν σε κρίσιμες στιγμές – όρα Σύριζα… Ερώτημα: Αν ο Κουβέλης πειθαρχούσε στην πλειοψηφούσα άποψη του ΣΥΝ – Σύριζα – πόλεμος στο Πασόκ ολοκληρωτικός σε κάθε άποψη και τομέα του, δεν δημιουργούσε τη Δ.Δ., δεν ανακάλυπτε – κυριολεκτικά – τον Καμίνη, δεν τον υποστήριζε, όπως και τον Μπουτάρη και παράμεναν οι Δήμοι στη Δεξιά και κυριαρχούσε θρασομανώντας στη Θεσσαλονίκη ο σκοταδισμός του Άνθιμου και στην Αθήνα πολλαπλασιάζονταν οι Χρυσαυγίτες, για αυτές τις πόλεις, το λαό τους, ακόμα και για την Αριστερά θα ήταν καλύτερα; Ακόμα και για ολόκληρη την χώρα…
Αν είχαμε ενότητα… επιμένει και επανέρχεται σε ομιλίες και κείμενα Αριστερών. Μοιάζει με την παροιμία «Αν η θεία μου είχε… θα την λέγαμε μπάρμπα».
Με τα «αν» δεν γίνεται ορθή πολιτική. Γίνεται – και στην περίπτωσή μας για την επίτευξή της, στόχος μόνιμος – με το γε νυν έχον-την υπάρχουσα πραγματικότητα. Και επιβάλλει: καταγραφή ΟΛΩΝ των Αριστερών οργανώσεων, όπως και λεπτομερειακά, συγκεκριμένα, χωρίς παραποιήσεις της θεωρίας και πράξης τους μη δαιμονοποίηση καμίας οργάνωσης΄ ούτε εναντίον της πολεμική΄ κατανόησή της, μελέτης της΄ καλή πίστη΄ όχι απαξίωση, αλλά εκτίμηση΄ όχι κουκούλωμα των διαφορών – πρώτα ενότητα και μετά βλέπουμε – αλλά ευθαρσώς διατύπωσή τους: Ακόμα, σε περίπτωση ενότητας, τι αξιώσεις έχει η κάθε οργάνωση για ανάληψη διαφόρων πόστων αιρετών ή και με «διορισμό – επιλογή». Για παράδειγμα: πόστων στα κλιμάκια της οργάνωσης καθώς και στα αιρετά (βουλευτές, αυτοδιοικητικοί). Θα τοποθετούνται ανάλογα με την αριθμητική δύναμη της κάθε οργάνωσης και θα εκλέγονται με τα δική της ψηφοδέλτια ή ανάλογα με την εκτιμώμενη αξιοσύνη του καθενός και με σταυρωμένα ψηφοδέλτια.
Την παραπάνω δουλειά πρέπει να αναλάβουν – διεκπεραιώσουν ΚΥΡΙΑ οι πολιτικές κινήσεις του ΣΥΝ και οι αντίστοιχες στην περιοχή τους των άλλων οργανώσεων. Να συνεδριάσουν, να συγκροτήσουν ένα «όργανο» και ν’ αρχίσουν από τη διερεύνηση, καταγραφή των προβλημάτων της περιοχής τους: των μισθοβίωτων, των εργοδοτών, επαγγελματιών, ελευθεροαπασχολουμένων, νεολαίας, εκπαίδευσης, συγκοινωνίας, πράσινου και περιβάλλοντος, πολιτισμού και ψυχαγωγίας, λαϊκών αγορών και ό,τι άλλο. Να τα μελετήσουν και διαμορφώσουν λύσεις. Και με ανά χείρας αυτά να συναγρικηθούν με τους φορείς της κοινωνίας. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία θ’ αναπτυχθούν σχέσεις αλληλογνωριμίας, εκτίμησης, φιλίας, θα αναδειχθεί η αξιοσύνη του καθενός, θα βγει η βάση στο προσκήνιο, θα παράγει πολιτική, θα διαμορφώνονται και θα ξεπετάγονται στελέχη, θα ζωντανέψει, θα πάψει η βάση να είναι – όπως τώρα – ένας γραφειοκρατικός κρίκος που απλά μεταφέρει τις απόψεις των παραπάνω οργάνων. Και ταυτόχρονα οι οργανώσεις να λειτουργούν, ν’ αναζητούν τους ομοϊδεάτες τους. Και όλοι μαζί θα «παλεύουν τα λαϊκά προβλήματα.
Η προηγούμενη διαδικασία είναι μακρόχρονη. Απαιτεί καλή πίστη κι έξυπνους χειρισμούς. Αλλά παράγει βέβαια, σταθερά αποτελέσματα για μια ενότητα αληθινή, βάση για νικηφόρους αγώνες σε όλους τους τομείς, για ανάδειξη της Αριστεράς σε πρωταγωνιστή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο δρόμος της τεχνητή όπως – όπως συγκόλλησης με συναντήσεις κορυφών οδηγεί σε Σύριζα, στα χάλια του, στην αμφιβολία, στην αναποτελεσματικότητα, στη θλίψη της Αριστεράς… στη χαροποίηση όλων των λαμόγιων του κατεστημένου.
