Τη δεκαετία του 1950 στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων – τέως Πρακτικό Λύκειο – ο Μίμης διάβαζε Ιησουίτες. Τι ήταν οι Ιησουίτες, που διάβαζε; Καθολικοί καλόγεροι που είχαν καταγράψει εις την γαλλικήν ένα ανθολόγιον μαθηματικών ασκήσεων, για να πολλαπλασιάσουν τα βάσανά μας. Ο Μίμης, πλην της Ελληνικής, εγνώριζε και την Γαλλικήν και την Αγγλικήν τότε. Σπουδαίος μαθητής ο Μίμης. Φρεσκοπλυμένος, φρεσκοκουρεμένος, ευγενής, αξιοπρεπής μ’ ένα καπέλο (πηλίκιον) Αυστριακού αξιωματικού με μια χρυσίζουσα θεόστραβη κουκουβάγια. Ήταν και κρυπτοερωτιδεύς. Όταν νταλγκάδιαζε τραγουδούσε Τόνι Μαρούδα.
Του Θ.Γ. Λουλουδάκη
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ιστορίες Χανιώτικες”
Και τα κατάφερνε ο μπαγάσας, τόσο ωραία που εμείς λέγαμε, είδες πόσο όμορφα τραγουδά τον Μίμη ο Μαρούδας; Όμως όλοι τον αγαπούσαμε και ουδείς φθόνος. Ήταν σαν να λέμε ο γκουρού μας. Εκείνη την εποχή ολόκληρο το Πρακτικό Λύκειο Χανίων συγκλονιζόταν από τον άγνωστο Χ. Τι ήταν αυτός ο άγνωστος Χ; Μεταξύ μας, ήταν ένας μεγάλος καργιόλης.
Διότι, αν ο Μέγας Αλέξανδρος εδοξάσθη διασχίζοντας την έρημο της Γεδρωσίας εσύ θα μπορούσες να δοξαστείς ακόμη περισσότερο, ανακαλύπτοντας τον άγνωστο Χ ευκολότερα και συντομότερα όλων των άλλων. Προφανώς ομιλώ για τις περίφημες εξισώσεις. Κάθε χρόνο, το Φθινόπωρο, το Πρακτικόν Λύκειον Χανίων γεννούσε και από ένα, τουλάχιστον, Πάππα! Ποίος ο Παπς;
Ήταν ο μαθητής που κατάφερνε να μπει στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Τότε κάποιοι Μαθηματικοί – όχι όλοι – πάθαιναν ένα είδος λόρδωσης και ένιωθαν, δεν ξέρω πώς ένιωθαν, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τους καταλάβω. Είσοδος στο Πολυτεχνείο σήμαινε πρώτο αριθμό του Λαχείου. Γιατί το επάγγελμα ήταν κλειστό και υπήρχε δουλειά από το πρώτο έτος. Όμως η Φύση Φύση και το Πολυτεχνείο Πολυτεχνείο.
Οι μαντραχαλάδες ψάχνοντας για την άγνωστη Χ, τσάκιζαν το κεραμίδι στο πηλίκιο, τόβαζαν στην κωλότσεπη κι άρχιζαν στην οδό Κοραή τις τσάρκες έξω από το Γυμνάσιο θηλέων. Δύσκολη εποχή, το σύστημα προσπαθούσε να μας ευνουχίσει. Αυτός ήταν ο κόσμος μας. ο άγνωστος Χ, η άγνωστη Χ που αλληλοσυγκρούονταν σαν την ηθική με την αμαρτία. Και ο Μίμης; Τι σχέση είχε μ’ όλα τα παραπάνω ο Μίμης;
Κάποια στιγμή εμείς οι άλλοι τον είδαμε σαν σωσίβιο. Λίγες μέρες πριν από τις απολυτήριες η κατάσταση είχε εξελιχθεί σε επικίνδυνη κρίση. Ο άγνωστος Χ απειλούσε να μας αφανίσει. Το μέγα ερώτημα ήταν: τι θα βάλλει ο Μαθηματικός; Θα βάλλει Νορμάλ ή μήπως Ιησουίτες; Έτσι βρεθήκαμε στο Κουμ Καπί, στο πάνω Κουμ Καπί, στο «εργαστήριο» του Κατριβάνου.
Τι ήταν ο Κατριβάνος; Ήταν κάτι σαν μάγος. Είχε το… μαγείο του στο βάθος μιας αυλής όλο κι’ όλο τρία δωμάτια. Μια ουροπλυσταριοκουζίνα, ένα προθάλαμο για τους… ασθενείς και μια περιστασιακή κρεβατοκάμαρη όπου ο μάγος έκανε ό,τι του κατέβει. Ο προθάλαμος ήταν υποβλητικότατος. Κουκουβάγιες, νεκροκαφαλές, υδρόγειες σφαίρες, σκωροφαγωμένα βιβλία, κεριά, κουρτίνες και παρακούρτινα, μυστηριώδη βάζα και δυο αδύνατες και σιχαμένες γάτες.
Αυτές βρώμιζαν τον καναπέ και μας κύτταζαν σαν να μας ελλεεινολογούσαν. Ο Κατριβάνος ήταν ένας γεράκος συμπαθέστατος. Κοντούλης με αριστοκρατικό παρουσιαστικό, με μια χωρίστρα αλά Μωρίς Σεβαλιέ, έμοιαζε με τον αείμνηστο Αττίκ στα μεγάλα του πατηρηλίκια. Κι’ εμείς; Εμείς είχαμε κάνει ρεφενέ και είχαμε έτοιμο το παραδάκι. Μπήκαμε στην κρεβατοκάμαρη τρεις. Ο γραφών, ένας σημερινός «τρελλογιατρός» κι’ ένας ειδήμων στις εξισώσεις.
Στο κρεβάτι είδαμε πλαγιασμένο ένα θηλυκό γύρω στα 17, χλωμό με κλειστά βλέφαρα και αξιοθρήνητο. Κάπου – κάπου έσφιγγε τα δόντια του δείχνοντας πως υπόφερε, γιατί έβλεπε εφιάλτες. Ξεφτίλα σου λέω, ξεφτίλα! Πλησίασε τον μάγο ο «τρελλογιατρός» και τούσκασε το παραμύθι. Αύριο δίνομε μαθηματικά και να μας βρεις τις ασκήσεις. Ο μάγος ξεροκατάπιε, έσκυψε το κεφάλι του, κύτταξε το αξιοθρήνητο κι’ έβαζε να δουλέψει το μυαλουδάκι. Αυτό δεν γίνεται, μας λέει, γίνεται όμως το άλλο;
Δηλαδή; Φέρτε μου τις ασκήσεις που θέλετε κι’ εγώ θα του τις υποβάλλω. Να του τις υποβάλλεις, σκέφτηκα και στον πισινό να του τις βάλλεις! Αλλά, υπό μίαν προϋπόθεση, συμπληρώνει. Ποια; Να μου πείτε πού είναι ο Μαθηματικός για να επικοινωνήσω με το Μέντιουμ – έτσι έλεγε το αξιοθρήνητο – και να του τις υποβάλλω. Μεγάλη μαρμάγκα ο μάγος. Είδες; δεν είπε να του τις επιβάλλω, αλλά να του τις υποβάλλω. Αμέ, άφηνε και παραθύρι.
Βαρέσαμε συναγερμό. Επισημάναμε τον… «βασανιστή» που την είχε αράξει σ’ ένα καφενέ της πλατείας 1866, φωνάξαμε και τον Μίμη. Ο Μίμης έγραψε τρεις από τις πιθανότερες ασκήσεις, μπήκε κι’ αυτός στο μαγείο και τις παράδωσε στον Μάγο. Ο Μίμης διάβαζε, ο Μάγος επαναλάμβανε και το αξιοθρήνητο αγκομαχούσε.
Ξεφτίλα σου λέω, αλλά ωραία! Πληρώσαμε, φύγαμε και την άλλη μέρα από τις τρεις ασκήσεις μπήκαν οι δύο. Αθάνατε Μίμη! Πως είπατε; γιατί έγραψα αυτό το διήγημα; Μου φαίνεται πως στη Σπηλιά του Κύκλωπα δεν κάνει κουμάντο ούτε ο Μίμης, ούτε ο Κύκλωπας, ούτε ο Κατριβάνος!
