Το γκόλντεν μπόυ (κατ’ ιδίαν): Πουφ!! Τι απαίσια μυρωδιά είναι αυτή; Λες και κάπου κοντά υπάρχει πτώμα ανθρώπου… Ας καβαλήσω τη «μαζεράτι» να γυρίσω στη βίλα μου με τα νούφαρα γιατί θα λιποθυμήσω… Ποτέ δεν ξανάκουσα τόσο απαίσια οσμή… (Βγάζει από την τσέπη του κάτι σαν βεντάλια και προσπαθεί να κάνει αέρα. Μοιάζει με μάτσο από 100ευρα). Την ώρα που ξεκινά και καθώς ετοιμάζεται να γκαζώσει, παρουσιάζεται από το βάθος της λεωφόρου, ένα γεροντάκι. Παρ’ ολίγο να το πατήσει. Πατάει φρένο, φανερά εκνευρισμένος, κατεβαίνει από τη Μαζεράτι και αρχίζει την πάρλα με το γεροντάκι. Ας ακούσουμε το διάλογό τους:
Μπακιρ μπόυ: Έτσι θα ξεκουραζόμουνα… Και που ζω τι κάνω; Σάματι παίρνω καμιά σύνταξη της προκοπής; Ας όψονται οι αίτιοι…
Γκ. Μπ: Πόσων χρονών είσαι ρε γέρο;
Μπ. Μπ: Ογδόντα πέντε κύριε. Κουβαλάω τόσα χρόνια στην πλάτη μου, είμαι ταχτικός πελάτης στους γιατρούς και στα φαρμακεία, δεν καλοβλέπω, και δυστυχώς τόχω ρίξει αναγκαστικά στη δίαιτα…
Γκ Μπ: Σου τόχουν απαγορέψει οι γιατροί μήπως;
Μπακ. Μπ: Άλλοι μου τόχουν απαγορέψει… Αυτοί που’ χουνε τα σούπερ μάρκετ και ελέγχουνε την αγορά τροφίμων… Τώρα αρχίσανε τις απαγορεύσεις και οι «λαικάντζες»… Αλλά θα μου πείτε, με 700 ευρώ που παίρνω σύνταξη(και βοηθώ και τη φαμίλια του γιού), πώς να «βγάλω την ανηφόρα»;
Γκ. Μπ: Καλά, τόση ακρίβεια υπάρχει; Σίγουρα υπερβάλεις γέρο! Και η σύζυγός μου ψωνίζει φυσικά δεν πάει στη … «Λαϊκή», όμως ποτέ δεν μου μίλησε για υψηλές τιμές! Τα 700 ευρώ, δεν είναι αξιοπρεπής σύνταξη; Μην είμαστε και πλεονέκτες!!!
Πόσων χρονών μου είπες πως είσαι; Θύμησέ μου το γιατί το λησμόνησα (Από μέσα του): Την πτωμαίλα δεν ξεχνώ…
Μπακ. Μπ: Δεν σας είπα πως είμαι ογδόντα πέντε;
Γκ. Μπ: Τι να πω, τα χω χαμένα.. Τόσων χρονών, κακοπέραση όπως μου λες κι όμως είσαι ακόμα εν τη ζωή!! Δυσκολεύομαι να πιστέψω κι αυτά για την ηλικία σου, αλλά κι αυτά για την – πως την είπες- «αναγκαστική δίαιτα»! (Μονολογώντας): Στην Ελλάδα ζουν πολύ, το είπε ο δόκτωρ Σπράου παλιότερα… Τι στο διάολο; … Δηλαδή όπως πάει, παιδιά γεννιούνται ελάχιστα, τούτοι δω επιμένουν να ζούνε, τα ασφαλιστικά ταμεία δίνουν χωρίς να εισπράττουν πόρους, που πας δύσμοιρη Ελλάδα; Εντάξει μπορεί για μας να μην υπάρχει πρόβλημα για την ώρα, όμως η ΠΑΤΡΙΔΑ βρίσκεται σε κίνδυνο… Κι εμείς την πονάμε, γιατί είναι σαν γελάδα που βόσκει κάτω από τον ελληνικό ήλιο, έξω από τις βίλες μας. Κι έχει χρυσούς μαστούς, που τους αρμέγουμε κατά βούλησιν… Κι αν ό μη γένοιτο πάθει τίποτε, και τα κακαρώσει, τι γινόμαστε μετά; Αλλά θα μου πεις , θα γεννήσει δαμάλες που θα μεγαλώσουν και θα χουν τους ίδιους μαστούς (χρυσούς) και εμείς θα εκακολουθήσουμε το άρμεγμα!!!
Όπως και να χει πάντα θάχουμε γάλα, που θα κανονίζουμε πως θα το μοιράζουμε μεταξύ μας και θα το χορταίνουμε!… (Σκεφτόμενος αυτά κοίταξε το γεροντάκι και κούνησε το κεφάλι του, χαμογελώντας αινιγματικά. Συνέχισε τις σκέψεις του, κάνοντας όμως τις συγκρίσεις μεταξύ του γεροντακιού και της αφεντιάς του): Κοίτα κύριε, το κούρκουτο… επιμένει να ζει και να πληρώνεται απ’ το Δημόσιο! Μπράβο αναίδεια… και γιατί παρακαλώ; Επειδή κάτι πρόσφερε αυτός και οι όμοιοί του, στη Νιότη τους; Ε… κι ύστερα; Δηλαδή, πρέπει να πληρώνεται και να τρώει μέχρι τέλους;
Ούτε Παιδεία υψηλή, ούτε «μάστερ» ούτε υψηλή στελεχική θέση είχε αποτέ, όπως εμάς!! Που όσα κι αν παίρνουμε είναι χαλάλι! Κι μπορούμε αν μας τη δώσει, να κάνουμε στους εαυτούς μας όση αύξηση τραβά η ψυχούλα μας!!! Να παίρνουμε όσα
μπόνους» θέλουμε!! Το κράτος- δηλαδή την κάθε κυβέρνηση- θα περιμένουμε να μας τα κάμει αυτά; Μαάλιστα… Αυτό συνεχώς «κλαίγεται» και μονίμως επαναλαμβάνει τα ρεφραίν: «Το ταμείο είναι μείον», « Η χρηματοπιστωτικη κρίση καλπάζει», «όλος ο κόσμος μπήκες σε βαθειά ύφεση» και άλλες χοντρές μαλακίες… Αυτά είναι για τα γεροντάκια όπως ετούτο, κι όπως τους μισθωτούς και τους μεροκαματιάρηδες… έχουμε τίποτε κοινό με όλους δαύτους;
Εντάξει, είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά το πράγμα πρέπει να το δούμε ποιοτικά! Κι αυτό το «ποιοτικά», πρέπει να το μετράμε μισθολογικά… Δεν μπορώ εγώ κύριε να κάνω «αναγκαστική δίαιτα», να τρέμουν τα χέρια μου και αν μην μπορώ να γράψω σωστά τα νούμερα των αυξήσεων στις ΔΕΚΟ και σ’ όλους τους χρηματοβόρους οργανισμούς! Κι εκεί πουναι να γράψω, ας πούμε, «αυξήσεις 5%», να γράψει το χέρι μου «αυξήσεις 12%». Κάτι που φυσικά θα ευνοεί τα πλεονασματικά ζητούμενα, ασχέτως αν διαμαρτύρονται κι αν …κλαψουρίζουν, κάτι γεροντάκια όπως ετούτο… Που στο κάτω- κάτω, ζουν πολύ… είναι… ωραίο που είμαστε «χώρα γερόντων»; Μην τρελαθούμε κι όλας!…
