Του Α. Χαρχαλάκη
Δυστυχώς, φαίνεται πως είμαστε η πιο χρεωμένη χώρα τουλάχιστον στην Ευρωζώνη. Ας μην μιλήσουμε για εξωτερικό δανεισμό, που οι συνέπειές του θα αγγίξουν κάμποσες γενιές απογόνων μας. Κι ας μιλήσουμε για την χρέωση, την καταθλιπτική, του Έλληνα πολίτη και των ελληνικών νοικοκυριών. Πως προέκυψε αυτή η …πνιγμονή; Ποιοι λόγοι την ισχυροποίησαν; Φταίει κατ’ αποκλειστικότητα μόνο η Πολιτεία; Η οικονομία της χώρας έχει περισσότερο καταναλωτική μορφή και λιγότερο παραγωγική και αποταμιευτική; Ας προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, ξεκινώντας από το ερώτημα: Φταίει κατ’ αποκλειστικότητα μόνο η Πολιτεία; Σαφώς και ο μεγαλύτερος ένοχος γιαυτή την υπερχρέωση είναι η Πολιτεία.
Ακριβώς γιατί αφήνει ασύδοτο το τραπεζικό κατεστημένο. Που μέσω των τηλεοπτικών σπότ, πιπιλίζει τα μυαλά του Έλληνα πολίτη – δανειολήπτη και όπως κουβαλάει (πάπου προς πάπου) Μεσανατολίτικη, για να μην πώ… Αρχοντοχωριάτικη νοοτροπία – κι ας συγχωρηθώ γιαυτό – φουσκώνει ο νούς του. Κι έχουμε μορφές δανεισμού, που ποτέ στα οικονομικά χρονικά της χώρας δεν υπήρχαν. Υπήρχαν μόνο τα στεγαστικά, τα επενδυτικά και τα δάνεια επέκτασης επιχειρήσεων. Τώρα ακούμε: Διακοποδάνεια – εορτοδάνεια – καταναλωτικά. Φυσικά τα τελευταία, μπορούν να δικαιολογηθούν, λόγω πολλών παραγόντων: Ανεργία, διευθέτηση ζητημάτων όπως ο γάμος, η επίπλωση κατοικίας, αντιμετώπισης της θηριώδους ακρίβειας κ.λ.π. Όμως εδώ που τα λέμε, τουλάχιστον τα διακοποδάνεια, είναι λελογισμένη η λήψη των; Να πας δηλαδή διακοπές με δανεικά;
Και διακοπές ενίοτε παρατεταμένες και πολυδάπανες, επειδή το ξενοδοχειακό κεφάλαιο, μέσω των μεθόδων των τουριστικών πρακτόρων – που σε στέλνουν κι εκτός Ελλάδος – στοχεύει να σε απομυζήσει; Κι εσύ να έχεις χρεωθεί γιαυτές τις διακοπές; Υπάρχουν τόσοι τρόποι για κάποια διαλείμματα αναψυχής, και χωρίς τη λήψη διακοποδανείων! Άρα σαν απάντηση: Δεν φταίει μόνο η Πολιτεία, αν κι έχει μέρος της ευθύνης.
Όσο για τα εορτοδάνεια, ας όψονται ένα σωρό παράγοντες. Μεταξύ των οποίων και η εκκλησία. Που έχει ντοπάρει το ποίμνιο, και τόχει μετατρέψει σε αλόγιστο καταναλωτή, εις βάρος και της υγείας του, εκτός της τσέπης! Μην σκεφτείτε πως κάνω αντιεκκλησιαστική προπαγάντα, όμως – στο Θεό σας – πέστε μου: Δεν μπορεί ο Χριστιανός, με τα μεσαία και κάτω εισοδήματα, να κάνει λελογισμένη κατανάλωση, στις εορταστικές περιόδους, αφού κάνει… και τον υπόλοιπο χρόνο, συν τω ό,τι οι δαπάνες των εορτών γίνονται με δανεικά; Αλλά βλέπετε, πρέπει να καταναλώσει, τον αγλέορα, να ζήσει την ψευδαίσθηση του υπερεπαρκούς πολίτη στις περιόδους των εορτών και να «δοξάσει τον Κύριον» για τα παραπάνω. Κι έτσι το ποίμνιο θα κρατιέται στον ντόρο που θέλει η Εκκλησία. Όλα κανονισμένα…
Όσο για τα στεγαστικά δάνεια, πρέπει να τα θεωρήσουμε λελογισμένα για πολλούς λόγους: Ο Έλληνας, παρά τον οικοδομικό οργασμό, είναι από πολλούς άλλους λαούς λιγότερο κάτοχος στέγης. Υπάρχουν χιλιάδες σπίτια σε αναμονή κι όμως υπάρχει οξύ πρόβλημα στέγης. Καταθλιπτική είναι και η πραγματικότητα στον οικοδομικό τομέα: Ανεπάρκεια δομήσιμης γης (οικοπέδων). Αντιλαϊκή πολιτική όσον αφορά το ΦΠΑ υλικών και τις καθαυτό τιμές των. Τσουχτερά εργατικά. Άρα ο πολίτης θέλοντας και μη, «βοηθούσης» και της οικονομικής καχεξίας του, καταλήγει συχνά στα στεγαστ. δάνεια υποθηκεύοντας μαζί με το ανεγερθέν ακίνητο, και την ψυχική ηρεμία και υγεία αυτού και των οικείων του. Θα μου πείτε, οι τράπεζες είναι «χρηματοπιστωτικά ιδρύματα», για την ακρίβεια… μαγαζιά που πουλάνε χρήμα.
Και δεν θέλουν, ούτε πρέπει, να χάσουν τα λεφτά τους! Όμως που είναι η στεγαστική πολιτική της πολιτείας, αφήνοντας ασύδοτους εκείνους που θησαυρίζουν από το κύκλωμα της οικοδομής και της εμπορίας των υλικών που μπαίνουν απ΄ αρχής έως τέλους σ’ αυτήν; Πόση σημασία δίνει στο ζήτημα της αυτοστέγασης, βοηθώντας τον πολίτη; Είναι συνεπής στην υποχρέωσή της να παρέχει στέγη στον πολίτη και να μην αφήνει την τραπεζική «Λερναία ύδρα» να υποθηκεύει και να απομυζά τη ζωή του; Με τους οικισμούς για αστέγους τι κάνει; Κοντολογίς, τον αφήνει απροστάτευτο στα νύχια των εμπόρων του ονείρου για ένα «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι του…
Όσο για τα δάνεια που αφορούν αγορές αυτοκινήτου, είναι γεγονός πως λίγο – πολύ, όλοι είμαστε θύματα των εταιρειών κατασκευής και των εμπόρων μεταχειρισμένων. Με αποτέλεσμα το κομφούζιο στους δρόμους μας, το νέφος, της ανατιμήσεις στα καύσιμα και τα τέλη, που απομυζούν πόρους με τους οποίους θα τρεφότανε μια μέτρια οικογένεια.
Ας μην βάλουμε τα ατυχήματα – πούμαστε πρώτοι – κι όσα συμβαίνουν με την έλλειψη σωστής οδηγικής συμπεριφοράς του Έλληνα οδηγού. Του συχνά ανάγωγου. Τι θα μπορούσε να γίνει; Κοινωνικοποίηση των μέσων χερσαίας μαζικής επικοινωνίας. Προσιτά εισιτήρια μετακινήσεων, και άλλα. Έτσι δεν θα επηρεάζουν σ’ ένα βαθμό τα τηλεοπτ. σποτ τον πολίτη, να τρέχει τόσο αβασάνιστα στις αντιπροσωπείες και μάντρες αυτοκινήτων. Και θα τον – μας απάλλαζαν από όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη. Όπως ασφάλιστρα, συνεργεία κ.λ.π.
Διαβάζω πως οι κατασχέσεις κινητών και ακινήτων, φτάσανε να γίνουν μάστιγα!
Μα είπαμε: Οι τράπεζες θέλουν πίσω τα λεφτά τους, είτε άλλως αφήνουν… ξεβράκωτους τους δανειολήπτες, κάποιες φορές επιπόλαιους. Στο οικονομικό τοπίο της χώρας μας (και γενικά του Καπιταλισμού) επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας! Τα ξέρετε δά…
Κι ύστερα είναι το γεγονός πως ο Έλληνας πολίτης βάλλεται από παντού: Ανεργία, Ακρίβεια, Φορολογική επέλαση κι όλα τα «κακά της μοίρας μας». Έτσι καταντά εν δυνάμει αναλώσιμος, έρμαιο του Συστήματος και αδυνατεί να αναντρανίσει και να ταυτιστεί, κοιτώντας γοητευμένος τον ουρανό και τον ήλιο της χώρας μας. Που τις ομορφιές της δεν μπορεί να τις απολαύσει και να τις χαρεί, επειδή (κατά τον ποιητή) «είναι τα ωραία δειλινά τόσο αποκαμωμένος»…
Και ζει καθημερινές μικρές – ενίοτε και μεγάλες – προσωπικές τραγωδίες, εν μέσω του… τραγουδιού των Σειρήνων: «Δάνεια με μικρό επιτόκιο» – «χάρη για τρείς μήνες και σταθερό επιτόκιο για δυό χρόνια» – «Αποχτήστε τον τίγρη των ελληνικών δρόμων» – «χαρείτε και απολαύστε κινητή πολυτέλεια» και άλλα μαυλιστικά… Ε τρομάρα στα μπατζάκια μας… Που καταναλώνουμε ή έχουμε την τάση να καταναλώνουμε, περισσότερο απ’ ότι παράγουμε! Προς έκπληξη των επισκεπτών μας.
