Το ερχόμενο Σάββατο είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Την ημέρα αυτή πολλές είναι οι εκδηλώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο καταπολέμησης της ξενοφοβίας αλλά και των πολιτικών ορισμένων κυβερνήσεων που οδηγούν ευθέως σε ρατσιστική συμπεριφορά. Η παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού προσλαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις καθώς τα τελευταία χρόνια λαμβάνουν χώρα μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, προκαλώντας συχνά την ρατσιστική και διακριτική συμπεριφορά από κυβερνήσεις άλλων χωρών που αρνούνται να τους δεχτούν ή να τους παραχωρήσουν άσυλο. Δεν είναι μακριά η απόφαση που πήρε ο Μπερλουσκόνι για στρατιωτικές περιπόλους εντοπισμού λαθρομεταναστών στην γειτονική Ιταλία.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Μόλις πριν από λίγες ημέρες ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού από την περιοχή του Α. Παντελεήμονα στην Αθήνα έκανε λόγο για «γκέτο μεταναστών», για εξαναγκασμό των Ελλήνων να πουλήσουν τις περιουσίες τους από την περιοχή, για φόβο και τρόμο από τις συγκρούσεις μεταξύ των οικονομικών μεταναστών. Συμπτωματικά, πριν από λίγο καιρό, είναι η ίδια περιοχή όπου διαδήλωναν μέλη της «Χρυσής Αυγής» κατά των μεταναστών, καταχειροκροτούμενα από Έλληνες κατοίκους της εν λόγω περιοχής. Και να ήταν μόνο οι διαδηλώσεις, καλά θα ήτανε. Οι επιθέσεις κατά μεταναστών, ομοφυλόφιλων και άλλων κοινωνικών μειοψηφιών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Στη Γερμανία, οι νεοναζιστικές ομάδες δεν σταματούν να ποδοπατούν όπου βρίσκουν μετανάστες.
Ρατσισμό γεννούν οι όποιες φραστικές επιθέσεις κατά έγχρωμων στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ευρώπης, τα εμετικά συνθήματα κατά ασιατών και πάσης φύσεως «αλλοδαπών». Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, παρά το γεγονός ότι η πολυπολιτισμικότητα το ίδιο όπως και η ανεκτικότητα αποκαλύπτονται σαν ένα μοναδικό προνόμιο και προτέρημα λόγω της αφομοίωσης στην κοινωνία τους πολλών γενιών οικονομικών μεταναστών, ακόμη και εκεί τα ρατσιστικά κρούσματα δεν λείπουν έστω και μεμονωμένα. Ζούμε εποχές κατά τις οποίες διάφοροι μαντατοφόροι ενσπείρουν το μίσος κατά των ξένων με επιχειρήματα περί «ανωτερότητας και καθαρότητας της φυλής».
Ακόμη και ασυνείδητοι πολίτες μιλούν απαξιωτικά κατά των ξένων που «η παρουσία τους ντροπιάζει την χώρα και τον πολιτισμό της». Διανύουμε χρονικές περιόδους όπου ο κάθε «αγανακτισμένος πολίτης» όταν βλέπει ότι δεν του βγαίνουν τα κουκιά, τα ρίχνει στους ξένους που τάχα «παίρνουν τις δουλειές». Βλέπουμε σημάδια έμμεσων ή άμεσων ρατσιστικών συμπεριφορών σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας και ο ρατσισμός αυτός δεν απευθύνεται μόνο στις μειοψηφίες των οικονομικών μεταναστών αλλά και σε όσους έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, τους Ρομά, τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά, τους αποφυλακισμένους και πολλούς άλλους που αντιμετωπίζονται περίπου ως κοινωνικά απόβλητα. Η ημέρα κατά του ρατσισμού έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και θέλει σοβαρή αντιμετώπιση.
Στην χώρα μας δεν είναι και λίγες οι επιθέσεις κατά κοινωνικών μειοψηφιών που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα διακρίσεων και ρατσισμού. Υπάρχει βέβαια και ο αντίποδας. Υπάρχουν συμπαγή τμήματα του ελληνικού πληθυσμού που επιθυμούν την αφομοίωση των μεταναστών ή γενικότερα των ξένων και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ τους. Αυτό είναι που πρέπει να ξεχωρίσει κανείς την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Το γεγονός ότι παρά τις διακριτικές πολιτικές πολλών κυβερνήσεων, ο απλός κόσμος δεν ταυτίζεται τις περισσότερες με τα κηρύγματα εχθρότητας και μίσους.
Τουναντίον υποδέχεται με κατανόηση τον κάθε ταλαιπωρημένο οικονομικό πρόσφυγα που ψάχνει αλλού καταφύγιο, κυνηγημένος ή διωκόμενος από την χώρα του που είτε σπαράσσεται από εμφύλιες συρράξεις είτε αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή αναφορικά με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και βασικά ανέχεται την διαφορετικότητα, είτε αυτή έχει να κάνει με τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα, είτε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα που αποτελεί μεταναστευτικό σταυροδρόμι αλλά και αλλού όπου υπάρχει προσφυγικό ρεύμα ή εκφάνσεις διαφορετικότητας. Η ημέρα κατά του ρατσισμού δεν πρέπει απλώς να εορτάζεται μια φορά το χρόνο.
Επιβάλλεται να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα με την ανεκτικότητα και ειρηνική συνύπαρξη των λαών που αποφέρει την επιζητούμενη πολυπολιτισμικότητα σε πείσμα των όποιων μειοψηφιών αντίδρασης. Που μπορεί να είναι λίγες αλλά πάντα επικίνδυνες.
