Γράφει ο Χρήστος Ι. Πετράκης
Κατά την μάχη των Πλαταιών (το 479 π.Χ.), ο αρχηγός των Περσών Μαρδόνιος, έστειλε όλη τη δύναμη του ιππικού του, υπό την ηγεσία ενός διακεκριμένου και λαμπρού αξιωματούχου με υποδειγματική γενναιότητα, του Μασιστίου, για να επιτεθεί κατά των Ελλήνων εκεί όπου βρίσκονταν (στους πρόποδες των εκεί υψωμάτων) και να τους εξοργίσει με θρήνους «γυναικών» (που σίγουρα θα παπαγάλιζαν στην ελληνική λόγια ανάλογα με την περίσταση), με την ελπίδα ότι θα τους προκαλέσει να μετακινηθούν από τους πρόποδες.
Οι εχθροί είχαν κάποιες επιτυχίες, κυρίως εναντίον των Μεγαρέων (που βρέθηκαν σε ανοιχτή τοποθεσία), ώσπου το αθηναϊκό σώμα των 300 οπλιτών μαζί με το σύνολο των Ελλήνων τοξοτών προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν. Σύντομα, οι τοξότες είχαν την καλή τύχη να χτυπήσουν το μεγαλοπρεπές Νησαίο άλογο του Μασιστίου, το οποίο έριξε κάτων τον αναβάτη του. Ανήμπορος να σηκωθεί λόγω του βάρους της επιχρυσωμένης πανοπλίας που έφερε κάτω από τον άλικο (ολοκόκκινο) επενδυτή του, και παρότι ήταν πολύ καλά προστατευμένος, τελικώς μια ελληνική λόγχη τον πέτυχη στην οφθαλμιαία οπή του κράνους. Οι άνδρες του σύντομα αντιλήφθηκαν το θάνατό του και προσπάθησαν επί ματαίω να αποσπάσουν το σώμα του από το πεδίο της μάχης, ώσπου μέσα σε κατάσταση σύγχυσης και χωρίς αρχηγό υποχώρησαν. Το ηθικό των Ελλήνων αναπτερώθηκε με το γνωστό ομηρικό τρόπο, περιφέροντας, δηλαδή το μεγαλοπρεπώς ενδεδυμένο πτώμα στις γραμμές τους, ενώ οι Πέρσες έκαναν μία συμβολική κηδεία, με δυνατούς θρήνους και τη σχεδόν θεατρική χειρονομία να… ξυρίσουν τη χαίτη των αλόγων και των άλλων ζώων, καθώς και τα δικά τους κεφάλια!…
(Πηγή: «Ιστορία της αρχαίας Ελλάδας», πανεπιστημίου Καίμπριτζ, τόμος 3ος)
