Λένε πως την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Την γράφουν και οι νικητές και οι ηττημένοι. Καθένας κατά το συμφεροντάκι του και όπως το σπεκουλάρει. Η λέξη Ιστορία προέρχεται από το ρήμα οίδα που σημαίνει γνωρίζω και συνεπώς Ιστορία σημαίνει γνώση. Εν προκειμένω γνώση της αλήθειας. Αλλά ποια είναι η αλήθεια; Εκεί είναι και το «κουμπί της Αλέξαινας». Συνηθίσαμε στα σλόγκαν, συνηθίσαμε στην υπόγεια δυσφήμιση ή διαφήμιση.
Ο τάδε ιστορικός λέει την αλήθεια, ο τάδε κρύβει την αλήθεια, ο τάδε είναι βρωμιάρης, ο τάδε καθαρός, ο τάδε ακάθαρτος. Έτσι βολευόμαστε, βολεύεται η πολιτική, βολεύονται οι πολιτικοί, βολεύονται οι εξυπνάκηδες, βολεύονται οι κοπρίτες. Πρωινός καφές έγινε η Ιστορία. «Ξεκωλάδικο» έγινε η Ιστορία. Μετά τον Θουκυδίδη τον Αθηναίο δεν ξέρω, παγκοσμίως, άλλο μπεσαλή Ιστορικό. Τότε πώς να βρούμε την Ιστορική Αλήθεια;
Ολόκληρη δεν θα την βρούμε ποτέ. Σπυρί – σπυρί την βρίσκομε με πείσμα, με σοβαρότητα και κάποτε με οδύνη. Στο τέλος – τέλος το δυσκολότερο δεν είναι να τη βρεις, αλλά να ωριμάσεις, ώστε να καταφέρνεις να τη βρίσκεις. Μέχρι τότε; Μέχρι τότε οι μασκαράδες, οι επιδειξίες και οι τεμπέληδες θα κάνουν θραύση. Και δεν είναι ανάγκη αυτοί να είναι πολιτικοί ή ερασιτέχνες του είδους! Είναι κάτι εμετικά παπαγαλάκια του καφενείου ή της γειτονιάς, της σχολής των προσωπικών συμφερόντων και των απωθημένων.
Καθένας μπορεί ν’ ανακαλύψει, να ανασύρει μέρος της Ιστορικής Αλήθειας. Δεν χρειάζεται να το παίζει Ιστορικός. Αρκεί να ψάχνει πεισματικά, με σεμνότητα και «πονηριά». «Φόβος Κυρίου, αρχή σοφίας» «Καχυποψία Ιστορίας αρχή»
ΦΩΤΗΣ
