Τους έχω πολλές φορές αποκαλέσει απατεώνες. Ναι. Απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου είναι, εκείνοι που διαφεντεύουν σήμερα τις τύχες της Ευρώπης. Και η χώρα μου είναι ένα από τα θύματα αυτών των απατεώνων.
Κόπτονται τάχα να φέρουν στα ίσια της, αυτή την άμοιρη χώρα από την άσχημη οικονομική κατάσταση που με την ανοχή τους φέρανε οι άφρονες πολιτικοί της, ενώ στην πραγματικότητα τη σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά προς τον όλεθρο. Οι νάνοι πολιτικοί, τα ανδρείκελα της Αμερικής, οι φαρισαίοι υποκριτές, σαν Πόντιοι Πιλάτοι, αυτοανακηρύσσονται σωτήρες της πατρίδας μου, αφού οι δικοί μου νάνοι, τους άνοιξαν, χωρίς την έγκρισή μου, διάπλατα τις πόρτες. Τους χαρακτηρίζω – και είναι – φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αν στ’ αλήθεια ενδιαφέρονταν να βγάλουν τη χώρα μου από το σημερινό αδιέξοδο, η λύση είναι τόσο απλή και δεν το κάνουν. Αντί να δανείζονται χρήμα – τα φτηνά, από χώρες, που και οι πουλημένοι πολιτικοί μας θα μπορούσαν να πάρουν, και να μας τα πουλούν με δυσβάστακτους τόκους, για να μας προμηθεύουν πολεμικό υλικό – κοινώς παλιοσίδερα – πέρνωντάς μας, πίσω το ακριβοπληρωμένο ζεστό χρήμα, θα αναλάμβαναν – ως όφειλαν – τη φύλαξη των συνόρων της χώρας μου, αφού αποτελούν πια τα όρια της τραβεστί ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντί αυτού μας έστειλαν «σόγαμπρους» τους μαθητευόμενους «μάγους» της οικονομίας, για να εποπτεύουν και να επεμβαίνουν μ’ έναν πρόστυχο και απροκάλυπτο τρόπο, το οικονομικό ξεζούμισμα του λαού, όχι για την οικονομική του ανάκαμψη, αλλά για να πάρουν με ασφάλεια πίσω, εκείνα που καθημερινά μας χρεώνουν υποθηκεύοντας την ψυχή μας ενώ όπως είπαμε μας ξαναπαίρνουν πίσω μ’ έναν πρόστυχο και ελεεινό τρόπο.
Και κάτι, που ενώ φαίνεται άσχετο με το παραπάνω θέμα, μα στην ουσία είναι άμεσα σχετικό με την όλη κατάσταση που αντιμετωπίζει στον καιρό μας η χώρα. Μέσα σ’ αυτό τον πολιτικό βούρκο που ζούμε, μέσα σ’ αυτές τις πολιτικές κακοσμίες που από παντού αναδύονται, ο Λαός θα περίμενε μέσα από αυτόν τον βόρβορο, κάτι το καινούργιο, το άφθαρτο, το ελπιδοφόρο να φανεί. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στη λαϊκή προσμονή και το ζόφο, νάσου και ξεπηδά μια κυρία, που αν δεν είχε φορέσει σαν τατουάζ ένα ηρωικό όνομα, θα φάνταζε σα φιγούρα από κάποιο μακρινό εφιάλτη. Ναι. Ναι. Καλά καταλάβατε. Η ταπεινότητά μου δε θα την αναφέρω με το όνομά της, γιατί δεν ξέρω ποιο θα πρέπει. Γεγονός πάντως είναι, πως αν ο Λαός δεν είχε μνήμη, θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το πλάσμα, μας έρχεται από κάποιο μακρινό πλανήτη.
Θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το πλάσμα είναι ένα καινούργιο αστέρι που όμως ανατέλει από τη δύση. Πολλούς θα μπορούσε να ξεγελάσει εκείνο το πλατύ, απωθητικό χαμόγελο, όταν ακούει να καταφέρεται κατά της Νέας Δημοκρατίας, οσάν να μην ήταν μέχρι εχθές ένα από τα επίλεκτα πρωτοκλασσάτα στελέχη της. Οσάν να μην φιγουράρισε το όνομά της, και μέλους της οικογένειάς της, στις εφημερίδες, για την SIEMENS, χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν δοθεί πειστικές εξηγήσεις.
Εμένα τέτοια αστέρια, μου θυμίζουν καταστροφικούς κομήτες, και μάλιστα με μαύρη από το παρελθόν ουρά.
Κώστας Π. Μανιάς
