Αθήνα 2004, ολυμπιάδα, εθελοντισμός, ολυμπιακό πνεύμα. Ιδέες, που έκαναν τα πλήθη των Ελλήνων να ξυπνάει μέσα τους η περηφάνια, ο πατριωτισμός και να συρρέουν για ν’ αγοράσουν τα πανάκριβα εισιτήρια για να θαυμάσουν το γιο του ανέμου (βλ. Κεντέρη), φορώντας μόνο διαφημιστικά μπλουζάκια των χορηγών της ολυμπιάδας (γιατί όλα τα’ άλλα απαγορεύονταν). Και τι αποκαλύπτεται; Ο γιος του ανέμου και η κόρη του … (Κεντέρης, Θάνου) βρέθηκαν ντοπαρισμένοι.
Πεκίνο 2008, καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τους το μεγαλείο. Αφή της Ολυμπιακής φλόγας στην καμένη Αρχαία Ολυμπία. Οι επίσημες υποστηρικτικές φωνές της ιδέας των Ολυμπιακών αγώνων (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) εκτίμησαν ως απαράδεκτη τη συμπεριφορά των ακτιβιστών τόσο στην Αρχαία Ολυμπία, όσο και στις πόλεις από όπου η ολυμπιακή φλόγα έκανε το πέρασμα της και συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία για το μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός.
Δεν επιθυμώ να αναφέρω αριθμούς και στοιχεία για την παιδική εργασία, την ανασφάλιστη εργασία, τα εργατικά ατυχήματα, την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τα υπερκέρδη των πολυεθνικών, την άγρια εκμετάλλευση των αθλητών, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στο όνομα των ολυμπιακών αγώνων και αυτό γιατί τόσοι αριθμοί που έχουν γραφτεί ξανά και ξανά θα έπρεπε να μας είχαν ξεσηκώσει. Όμως τελικά έχομε συνηθίσει τόσο πολύ στη φρίκη των αριθμών, ώστε η αγανάκτηση είναι στιγμιαία. Μάλλον γιατί η φρίκη της δικής μας αδιέξοδης καθημερινότητας είναι πιο κοντά μας και τα αποθέματα αλληλεγγύης και αγώνα είναι λιγοστά. Όμως παρά τη σκληρή πραγματικότητα γεγονός παραμένει ότι θα πρέπει να θυμόμαστε, να αγανακτούμε σε διάρκεια και να εντασσόμαστε στο δρόμο της συλλογικής δράσης, γιατί είναι ο μόνος δρόμος. Ο μόνος δρόμος για έναν άλλο κόσμο.
Οι επίσημοι υποστηρικτές λοιπόν των Ολυμπιακών αγώνων είναι αυτοί που έχουν μετατρέψει ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός σε θέατρο παραλόγου με μόνο σκοπό το κέρδος, αδιαφορώντας για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση που επικρατεί στις χώρες στις οποίες αναθέτουν τους Αγώνες (Βερολίνο 1936, Μεξικό 1968), αδιαφορώντας για το ντοπάρισμα των αθλητών (Μόσχα 1980, …), αδιαφορώντας για τα θύματα που στήνουν τη σκηνή και σε λίγο οι ανυποψίαστοι πολίτες θα θαυμάσουν το υπερθέαμα των εταιρειών που είναι χορηγοί.
Ας διαλέξουμε λοιπόν τι αθλητισμό θέλουμε. Ντοπαρισμένο, σε χλιδάτα γήπεδα με κάμερες και λίγους ψεύτικους πρωταθλητές ή μαζικό λαϊκό σε χώρους προσιτούς, ανθρώπινους, ελεύθερους και ανοικτούς σε κάθε παιδί και κάθε ενήλικο. Ας γίνει πράξη η επιλογή μας.
Ρούσσα Μαρκάκη
μ. ΚΠΕ ΣΥΝ
