Αμ δε. Τώρα συμβαίνουν και εδώ. Τρίτη πρωί και ένας γεράκος έπεσε στο πεζοδρόμιο. Δεν μπορούσε να σηκωθεί. Προσπαθούσε ο έρημος, τίποτα. Αλλά, να, βλέπω ένα κοριτσάκι γύρω 15-16 χρονών να πλησιάζει.
Είχε και το κινητό κολλημένο στο αυτί.
Εγώ παρακολουθώ απ’ τον ημιόροφο πολυκατοικίας.
Λέω, τώρα θα σκύψει θα δώσει το χεράκι της να σηκωθεί ο γέρος.
Σιγά! Σήκωσε το ποδαράκι της, έκανε μια δρασκελιά, τον καβάλισε και προσπέρασε ατάραχη.
Έμεινα άφωνος! Δεν το πιστεύω, λέω, αυτό που βλέπω. Αυτά τα κοριτσάκια, σκέφτομαι, είναι ούφο. Είναι αναίσθητα, είναι φυτά.
Να τώρα περνά μια νέα γυναίκα. Εε, λέω από μέσα μου. αυτή θα τον βοηθήσει.
Πάλι, σιγά! Αυτή κατεβαίνει απ’ το πεζοδρόμιο, «σφυρίζει» αδιάφορα, και απομακρύνεται.
Και έπειτα ονειρευόμαστε ακόμα την επανάσταση και την ανάτασή μας ως λαός.
Ξοφλήσαμε. Το δηλητήριο μας μπόλιασε όλους
Αγώνας της Κρήτης
