Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
Το πολιτικό σύστημα με τις κομματικές του εκφράσεις (σχήματα) κύριες και δευτερεύουσες είναι υπεύθυνο για την κρίση που μαστίζει τον τόπο. Μια κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πολιτική, ηθική και κοινωνική. Kαι αν δεν ανακοπεί θα «εξελιχθεί» σε εθνική κρίση.
Τα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από το αμαρτωλό παρελθόν τους, δεν εννοούν να αφήσουν στην κρίση της ιστορίας ή στην … ακρισία της λήθης τα εκατέρωθεν οικονομικά και ηθικά ανοσιουργήματα τα οποία αμφότερα διέπραξαν και να κοιτάξουν μπροστά, να δουν τι πρέπει να γίνει από τώρα και στο εξής με κοινή προσπάθεια και από κοινού συμπόρευση για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί. Η κομματική ιδιοτέλεια κάνει κοντόφθαλμη τη σκέψη και δεν μπορούν, φαίνεται, να αντιληφθούν ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από σήμερα. Δεν μπορούν να διαβλέψουν, δυστυχώς, την κυοφορούμενη κοινωνική έκρηξη, η οποία όταν συμβεί θα είναι και τυφλή, (χωρίς στόχο και προοπτική) και τραγικά ανεξέλεγκτη. Είναι φανερό ότι ξέχασαν την ιστορία αυτού του τόπου, όσοι τυχόν τη διάβασαν, ή δεν την έμαθαν ποτέ.
Χωρίς να θέλουμε να τρομάξουμε κανέναν, πρέπει να πούμε ότι το σήμερα, είναι παράδεισος μπροστά στην κόλαση που έρχεται αύριο. Η κόλαση του οικονομικού χάους, της κοινωνικής έκρηξης είναι μπροστά μας. Το βλέπει, άραγε, η πολιτική ηγεσία του τόπου; Η πείνα του Δύο Δέκα Ένα (2011) θα είναι χειρότερη από εκείνη του 1941, η οποία για τους παλαιότερους αποτελεί εφιαλτική ανάμνηση και, δυστυχώς, για τους νεότερους αποτελεί τραγική άγνοια. Η οποία άγνοια τους καθιστά επιλήσμονες του στοιχειώδους καθήκοντος για την εξασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής.
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα ενδιάμεσα σχήματα (προσχήματα) τα οποία ως επικίνδυνοι μύκητες (ακατάλληλα μανιτάρια) φυτρώνουν αριστερά και δεξιά του ΠΑΣΟΚ για να αποτελέσουν αύριο, μέσα από λαϊκή (δημοκρατική) νομιμοποίηση τους αναγκαίους εταίρους συμμαχικών κυβερνήσεων, στα πλαίσια μιας ανασύστασης του φθαρμένου και διεφθαρμένου και έξωθεν πατροναριζόμενου οικονομικοπολιτικού, συστήματος των κραυγαλέων ανισοτήτων. Αυτό όμως δεν συνιστά λύση για την πρόοδο και την ευημερία του λαού και για την εθνική του ανεξαρτησία, αλλά συνιστά διαιώνιση της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Ο τόπος έχει ανάγκη από τη δημιουργία ενός Λαογέννητου Υπερβατικού, Υπερκομματικού Δημοκρατικού Κινήματος με όραμα και πίστη στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού και στις αστείρευτες δημιουργικές δυνάμεις του λαού μας. Ένα Πατριωτικό Κίνημα που θα αντιταχθεί στις κυοφορούμενες παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων με ανεπίτρεπτους νομικισμούς δήθεν συνετής συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στο Αιγαίο, για τις οποίες ο ελληνικός λαός δεν έχει δώσει καμία εξουσιοδότηση σε κανέναν.
Με αφετηρία αυτή τη σκέψη χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, μια πρωτοβουλία με εθνικά χαρακτηριστικά, για ένα κίνημα ελεύθερων πολιτών, και με την ευκαιρία επαναφέρομε πρόταση του Πολιτικού Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» που είχε κάνει πριν από δύο περίπου χρόνια, με την οποία ζητούσε ο Σύνδεσμος τότε να τεθούν ως πνευματικοί ταγοί ενός Πατριωτικού, Δημοκρατικού και Κοινωνικού Κινήματος, ενός Κινήματος Εθνικής Σωτηρίας προσωπικότητες Εθνικής Εμβέλειας, στο οποίο κίνημα να ενταχθούν με «γενική λαϊκή επιστράτευση» με ένα πνευματικό εγερτήριο όλες εκείνες οι δυνάμεις του λαού και της νεολαίας, οι οποίες είναι εγκλωβισμένες στο δικομματισμό και οι οποίες δεν του ανήκουν. Οι ρωμαλέες δυνάμεις της δημιουργίας και της δράσης με όραμα και πίστη για τον ιστορικό προορισμό του Ελληνισμού δεν μπορούν να εκφραστούν και πολύ περισσότερο να καθοδηγηθούν από κομματικές δυνάμεις μιας πολύπλευρης παρακμής. Μπορούν και πρέπει να εκφραστούν από την Καθοδήγηση μιας εμπνευσμένης εθνικής ηγεσίας όπως συνέβη στα 1909, και η οποία σήμερα, δυστυχώς, δεν φαίνεται ορατή. Με αυτή τη σκέψη ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» είχε διατυπώσει δημόσια την πρόταση να ηγηθούν μιας Εθνικής Πρωτοβουλίας για την αφύπνιση του λαού ο Μίκης Θεοδωράκης -και χαιρόμαστε γι’ αυτό σήμερα- ως κορυφαίος εκφραστής του διαχρόνιου Ελληνικού Πολιτισμού, ο Βάσος Λυσσαρίδης ως αείμαχος ακρίτας του δοκιμαζόμενου Κυπριακού Ελληνισμού και ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πτέραρχος Νικόλαος Κουρής ως η σιδηρά αιχμή (θέληση) της ανυποχώρητης άμυνας των δικαίων του Ελληνισμού. Σήμερα, σε αυτή την τριανδρία των προσωπικοτήτων, θα προσθέταμε έναν κορυφαίο Έλληνα οικουμενικών διαστάσεων, τον καθηγητή – ακαδημαϊκό Βασίλη Μαρκεζίνη.
Σε αυτό το Δημοκρατικό και Πατριωτικό Κίνημα, Εθνικής Σωτηρίας η τετραμελής Εθνική Ηγεσία για λόγους πρακτικούς να ορίσει ολιγομελή Διοικούσα Επιτροπή με οργανωτικές, κυρίως, αρμοδιότητες, της οποίας τα μέλη να έχουν την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν εντιμότητας, να έχουν εγγυημένη προσήλωση στις κοινωνικές, ηθικές και πατριωτικές αξίες του Ελληνισμού καθώς και αφοσίωση στην υπηρέτηση των καλώς εννοούμενων εθνικών συμφερόντων. Και προ παντός να διαπνέονται από πνεύμα θυσίας και κοινωνικής προσφοράς.
Ένα τέτοιο Κίνημα απαιτεί η κρισιμότητα των περιστάσεων, ένα τέτοιο Κίνημα χρειάζεται για τη σωτηρία του τόπου. Και για να έχει αυτό το Κίνημα ομαλή πορεία και νικηφόρα προοπτική, να είναι εθνικά χρήσιμο, για να μην ναρκοθετηθεί, πρέπει να έχει αδογμάτιστη, δημοκρατική καθοδήγηση.
*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι Πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»
e-mail : pkritikos14@yahoo.gr
