Αυτοδίδακτα έμαθα τη ζωή Τα γράμματα τα σπούδασα στο πεζοδρόμιο. Προσπάθησα να μελετήσω τη φιλοσοφία στην πράξη. Πέτρα πάνω στην πέτρα, με χώμα νερό και πηλό, τον κόσμο μου έφτασα ως τον ουρανό. Μετά τον διέλυσα για να τον δημιουργήσω ξανά. Αυτά που έμαθα είναι όλα πλάνες Ακόμη στην αρχή βρίσκομαι, καταδικασμένος στο μαρτύριο του Σίσυφου Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
“Η Δημοκρατία (κοινοβουλευτισμός) είναι το χειρότερο δυνατόν καθεστώς. Αλλά μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο, δεν έχουμε τίποτα πιο καλό”. Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Εφ’όσον δεν έχει ευρεθεί καλύτερο πολίτευμα δεν έχομε παρά να πορευθούμε με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, είχε διακηρύξει ο πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος στα νιάτα του δήλωνε “ιμπεριαλιστής” πριν ακόμη δυσφημιστεί η έννοια του ιμπεριαλισμού. Αντιθέτως ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης έχει αποκαλέσει την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία “φιλελεύθερη ολιγαρχία” διότι κυβερνά μια μειοψηφική ελίτ ενώ ο λαός παρακολουθεί χωρίς να συμμετέχει στα κοινά. Ο αρχαίος φιλόσοφος Πλάτων, πίστευε ότι πρέπει να κυβερνούν οι επαΐοντες, οι φιλόσοφοι, οι οποίοι κυβερνούν με σωφροσύνη. Ο Αριστοτέλης αντίθετα, είχε την άποψη, ότι στην εξουσία, πρέπει να την κατέχουν οι μεσαίες τάξεις, διότι οι πολύ πλούσιοι είναι αλαζόνες και δεν υπακούν στον νόμο ενώ οι φτωχοί εξ αιτίας της φτώχειας του, σκύβουν υπερβολικά το κεφάλι. Η σημερινή κοινοβουλευτική δημοκρατία μοιάζει περισσότερο με την “φιλελεύθερη ολιγαρχία” του Καστοριάδη παρά με την διακυβέρνηση των φιλοσόφων του Πλάτωνα, ή των μεσαίων τάξεων του Αριστοτέλη. Διότι στον σημερινό κυβερνητισμό κυριαρχεί η τεχνοκρατική ελίτ των ειδικών, ίσως και λόγω της πολυπλοκότητας των σύγχρονων κοινωνιών. Η Ελληνική πραγματικότητα Στην Ελληνική πραγματικότητα μετά την μεταπολίτευση του 1974 πάνω από το συμφέρον του λαού – το γενικό δηλαδή συμφέρον – υπέρτατο συμφέρον έχει ανακηρυχθεί το κομματικό συμφέρον. Οι θεσμοί καταπατήθηκαν με την ανοχή των πολιτικών. Τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα συνέχισαν το προδικτατορικό καθεστώς των πελατειακών σχέσεων της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας στον δημόσιο βίο, άμα και την συνέχισης του Νεποτισμού και την διαιώνιση των πολιτικών τζακιών, που νέμονται πάππου προς πάππου την εξουσία. Ως αποτέλεσμα της διακυβέρνησης αυτής, είναι η κάλυψη των παρανομιών και της διαφθοράς, η μία παράταξη της άλλης. Έφτασαν να διατηρούν στο καταστατικό χάρτη της χώρας, το Σύνταγμά μας, ουσιαστικά την ατιμωρησία των πολιτικών στελεχών, κατοχύρωσαν και την ασυλία τους, να διασπαθίζουν ανερυθρίαστα το χρήμα των φορολογούμενων πολιτών (1). “Για να καλυφθεί η πολιτική υποκρισία γίνεται τελευταία υπερβολική χρήση δύο αρχών του πολιτικού βίου της Δημοκρατίας. Η αρχή της “(μη) ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής” και η αρχή της “ψήφου κατά συνείδηση”. Δύο σχόλια γι αυτές τις αρχές. Α. Η πρώτη αρχή, όταν λέγεται σε ένα περιβάλλον που βρίθει και ο κόσμος ξέρει ότι βρίθει – οικονομικών εγκλημάτων σε βαθμό κακουργήματος, όταν επικαλείσαι αυτή την αρχή είναι σαν να λες: προτιμώ την συνέχιση των εγκλημάτων και την κάλυψη, παρά την δίωξη και την αποκάλυψη. Και πράγματι αυτό είναι κι αυτό καταλαβαίνουν οι πολίτες. “Ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής” έχουμε όταν γίνονται συχνές διώξεις αθώων πολιτών σε μια κοινωνία όπου βασιλεύει το πολιτικό ήθος. Αυτή η βασική προϋπόθεση υπάρχει σήμερα; Βλ. Όσον αφορά την δεύτερη αρχή την “ψήφο κατά συνείδηση”. Άλλη μια πολιτική διακήρυξη για να καλυφθεί η παραβίαση της. Το γεγονός ότι συνδέθηκε η ψήφος με την απειλή εκλογών και αφ’ ετέρου με ωφέλη αντιπολίτευσης δεν αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της συνείδησης; Και ακόμα χειρότερα: Δεν αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος: της αρχής του κράτους δικαίου και της δημοκρατικής αρχής; Ας θυμηθούμε την ίδιου μεγέθους παραβίαση του πολιτεύματος, που γινόταν προ καιρού, όταν τα πολιτικά μας κόμματα, συνέδεαν ανοιχτά, σε δημόσιες συζητήσεις, τη διενέργεια εκλογών με την “ευκαιρία” της ανάδειξης του προέδρου της Δημοκρατίας, εξευτελίζοντας και ποδοπατώντας και τους δύο θεσμούς μαζί.” Ο λαός μας πρέπει να προβληματιστεί κατά πόσον θα δίνει με την ψήφο του δύναμη στα δύο κόμματα του δικομματισμού να τον εμπαίζουν συνεχίζοντας την ίδια αδιέξοδη πολιτική. 1. Από άρθρο του Συνταγματολόγου Γεωργίου Κασιμάτη “Κυριακάτικη Ελτυθεροτυπία 17-5-2009”
