Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια αποκαλυπτική επιστολή του Αμερικανού διοικητή του Αεροπορικού Στρατηγείου της Σμύρνης, προς τον διοικητή του ελληνικού ΑΤΑ (Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας) στη Λάρισα, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και διοικητής του Νατοϊκού Κέντρου Αεροπορικών Επιχειρήσεων (του σημερινού CAOC-7, που επίσης εδρεύει στη Λάρισα και υπάγεται στη Σμύρνη).
Του Νίκο Παπαναστάση * (Η ομιλία του στην εκδήλωση της Επιτροπής Ειρήνης Χανίων)
Μ΄ αυτή την επιστολή ο Αμερικανός αξιωματούχος απ’ τη Σμύρνη, κηρύσσει το Αιγαίο σε «ουδέτερη ζώνη», σε ένα είδος «μαύρης τρύπας» για τα Νατοϊκά ραντάρ. Ουσιαστικά στρώνει το έδαφος, για τις κυοφορούμενες ρυθμίσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και η «Η δικαιολογία που επικαλέστηκε είναι πως θα είναι “τυφλός” τομέας για το ΝΑΤΟ η συγκεκριμένη περιοχή που εκτείνεται μέχρι την Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, έως ότου αποσαφηνιστεί ποια χώρα έχει τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο (!) και ποιο κράτος θα χαρακτηρίζει τα ίχνη που εμφανίζονται στα ραντάρ που το ελέγχουν .
Εν ολίγοις χαρακτηρίζεται το Αιγαίο σαν «ουδέτερη και ευαίσθητη περιοχή», με την δικαιολογία της δημιουργίας «ζώνης αποφυγής εντάσεων», κηρύσσοντας ολόκληρο το Αιγαίο σε «γκρίζα ζώνη», έως ότου γίνουν αποδεκτές οι τουρκικές θέσεις, που υποστηρίζονται από την αμερικανική πλευρά, για τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, στο πλαίσιο των προωθούμενων διευθετήσεων γύρω από τη νέα δομή του ΝΑΤΟ.
Το παραπάνω γεγονός δεν αποτελεί ούτε αφετηρία, ούτε τέλος στην ιστορία των Αμερικανονατοϊκών ουσιαστικά αμφισβητήσεων της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Και είναι μια ιστορία που εξελίσσεται στο πλαίσιο της εφαρμογής της νέας δομής του ΝΑΤΟ, με βασικό της χαρακτηριστικό την κατάργηση των εθνικών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης, δηλαδή την κατάργηση των εθνικών-κρατικών συνόρων μεταξύ των χωρών μελών του ΝΑΤΟ και την καθιέρωση ενιαίου χώρου, σαν απόρροια της παγκόσμιας διεύρυνσης των ορίων δράσης του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο του νέου ιμπεριαλιστικού δόγματος.
Ο στόχος αυτής λοιπόν της αμφισβήτησης, σ΄ αυτή την γεωγραφική περιοχή, είναι ο επιχειρησιακός έλεγχος, ολόκληρου του εναέριου χώρου του Αιγαίου, να περιέλθει στο ΝΑΤΟ. Και είναι μια περιοχή που περιλαμβάνει τόσο τον εναέριο χώρο των ελληνικών νησιών, όσο και τον εναέριο χώρο πάνω από τα διεθνή ύδατα. Δηλαδή, τον στρατηγικής σημασίας για την ελληνική άμυνα θαλάσσιο χώρο (Κεντρικό Αιγαίο) μεταξύ ηπειρωτικής Ελλάδας και ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος κλπ.), χώρος που ταυτίζεται με το χώρο ευθύνης του FIR Αθηνών.
Εδώ να βάλω μια παρένθεση και να θυμίσω ότι με βάση την παραπάνω διαδικασία, βρίσκεται σε εκκρεμότητα το ζήτημα της συγχώνευσης των δύο ΝΑΤΟικών Κέντρων Αεροπορικών Επιχειρήσεων, του CAOC-7 της Λάρισας και του CAOC-6 του Εσκί Σεχίρ της Τουρκίας, σε ένα που έχει συμφωνηθεί να είναι το CAOC-4 στη Λάρισα. Ως χώρος ευθύνης του εν λόγω επιχειρησιακού κέντρου του ΝΑΤΟ έχει οριστεί ο εναέριος χώρος των ΝΑΤΟικών χωρών της περιοχής (Ελλάδας, Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Αλβανίας).
Βέβαια υπάρχει ένα σημείο τριβής που αφορά τη θέση του διοικητή, καθώς είχε συμφωνηθεί επί κυβέρνησης ΝΔ η εναλλαγή ανά διετία στη θέση αυτή Ελληνα και Τούρκου αξιωματικού, αλλά στην πορεία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άνοιξε και πάλι το θέμα αυτό, με αποτέλεσμα να μπουν εμπόδια από την τουρκική πλευρά.
Η προϋπόθεση για τη λειτουργία του CAOC-4 της Λάρισας, είναι να έχει εικόνα όλου του εναέριου χώρου που θα καλύπτει, μέσω της διασύνδεσης των ραντάρ επιτήρησης και ελέγχου της Ελλάδας και της Τουρκίας. Για το σκοπό αυτό – της διασύνδεσης των ραντάρ – πραγματοποιούνται επαφές στη Σμύρνη ανά τακτά διαστήματα, μεταξύ αξιωματικών των Γενικών Επιτελείων Αεροπορίας Ελλάδας και Τουρκίας αλλά χωρίς, προς το παρόν, αποτέλεσμα. Να σημειωθεί ότι το θέμα των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης δεν υφίσταται πλέον αφού οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν κατά καιρούς αποδεχθεί τη δημιουργία του ενιαίου ΝΑΤΟικού χώρου.
Ετσι φθάσαμε στην παρούσα επιστολή του Αμερικανού διοικητή της Σμύρνης, ο οποίος εκβιάζει υπέρ των τουρκικών θέσεων απειλώντας με «γκριζοποίηση» του Αιγαίου, στην ουσία επιβάλλοντάς την, σε ένα μεταβατικό στάδιο προς την πλήρη ΝΑΤΟποίησή του, έως ότου υπάρξει συμφωνία Ελλάδας – Τουρκίας για τα CAOC και την εφαρμογή της νέας δομής.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που υπάρχουν, δεν πρόκειται να υπάρξει τέτοια συμφωνία και κατά συνέπεια αυτό που θα ισχύει, είναι ό,τι περιγράφεται στην επιστολή του αξιωματούχου του ΝΑΤΟ, πράγμα για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει «βέτο» από την ελληνική πλευρά, καθώς δεν πρόκειται για κάποια ρύθμιση, αλλά για δημιουργία νέων τετελεσμένων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Δηλαδή, όλο το Αιγαίο, περιλαμβανομένου και του ελληνικού εθνικού χώρου, θα είναι για το ΝΑΤΟ μια «ουδέτερη ζώνη», όπου δε θα εμφανίζονται στα ΝΑΤΟικά ραντάρ τα όσα διαδραματίζονται με τις παράνομες πτήσεις των τουρκικών μαχητικών και τις αντίστοιχες αναχαιτίσεις από ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη. Ετσι το ΝΑΤΟ κλείνει τα μάτια απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις και στην ουσία τους δίνει το «πράσινο φως».
Όσο κι αν οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ενδονατοϊκές ρυθμίσεις, τα αποτελέσματα που παράγουν εδραιώνουν «ντε φάκτο» ένα καθεστώς για την κυριαρχία στο Αιγαίο σε βάρος των ελληνικών θέσεων. Ταυτόχρονα, προετοιμάζουν το έδαφος για γενικότερες ρυθμίσεις και διευθετήσεις, όπως αυτές που τελευταία έχουν δει το φως της δημοσιότητας περί δημιουργίας «ζώνης αποφυγής της έντασης» στο μισό Αιγαίο, την περιοχή που εκτείνεται ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού.
Και βέβαια είναι ενδεικτική και η στάση της Ε.Ε. Το Συμβούλιο της Ε.Ε. όχι μόνο αρνείται να καταδικάσει τις προκλήσεις αυτές σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αν και όπως αναφέρει, τις γνωρίζει, από σχετικά διαβήματα των ελληνικών αρχών, αλλά νομιμοποιεί τις τουρκικές προκλήσεις αναγορεύοντάς τες σε ελληνοτουρκικές αντιδικίες
Το μήνυμα δηλαδή που στέλνει η Ε.Ε. στην Τουρκία είναι ότι οι προκλητικές διεκδικήσεις της σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και η δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο αποτελούν διμερείς «αντιδικίες» και όχι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των σχετικών συμβάσεων. Είναι φανερό ότι η Ε.Ε. βάζει πλάτη στις τουρκικές διεκδικήσεις και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και τη συνδιαχείρισή του υπό Νατοϊκή διοίκηση.
Τεράστιες ευθύνες για τις εξελίξεις αυτές, που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, έχουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που διαχρονικά υπηρετούν του ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τους οποίους προωθούν ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ, για την μετατροπή του Αιγαίου σε Νατοϊκή θάλασσα. Όταν μιλάμε για κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας, θα πρέπει να θυμόμαστε πως ούτε το ένα ούτε το άλλο υπόκεινται σε διαπραγμάτευση .
Η χώρα μας στην τελευταία απογραφή με 11 εκ. περίπου καταμετρημένους κατοίκους, βρέθηκε να έχει στο Αιγαίο το 3,6% ήτοι 505.000. Είναι δηλαδή λιγότεροι κατά 70.000 από ‘τι το 1961, που ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 8,3 εκατομμύρια, ( άρα στο Αιγαίο κατοικούσε το 6,4 % του συνολικού πληθυσμού). Ουσιαστικά μειώθηκαν οι κάτοικοι των νησιών στο μισό περίπου αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας. Και εδώ γεννιέται ένα τεράστιο γιατί;
Την απάντηση λοιπόν στο γιατί μειώνεται ο πληθυσμός στο Αιγαίο αντί να αυξάνεται, (εφ’ όσον πρόκειται για έναν παράδεισο, που η φύση δεν τσιγκουνεύτηκε να προικίσει, και φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει υπερπληθυσμό), έδωσε ένας νησιώτης λέγοντας: «Όλες σχεδόν οι οικογένειες του νησιού, έχουν τουλάχιστον από ένα σπίτι στην Αθήνα». Και τούτο «επειδή κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει ». Αυτό είναι ανασφάλεια. Η ανασφάλεια που αισθάνονται οι Έλληνες στην κοιτίδα τους, απόρροια της ανεπαρκούς άσκησης κυριαρχίας της χώρας μας στο Αιγαίο.
Οι κάτοικοι του Αιγαίου αισθάνονται ανασφαλείς μαθαίνοντας πως οι Τούρκοι διεκδικούν από αυτά τα νησιά και νησίδες περίπου τα 150. Με μια συνεχή, ασαφή, ωμή διεκδίκηση ισχυριζόμενοι πως, «ό,τι δεν καταγράφεται στις συνθήκες και συμφωνίες με το όνομά του ανήκει στην Τουρκία», χωρίς να διεκδικούν εκείνα που τα ονόματά τους μνημονεύονται στις συνθήκες. Έτσι προέκυψαν οι αποκαλούμενες ΄΄γκρίζες ζώνες΄΄, που με την περιβάλλουσα θάλασσα, δεν είναι παρά εδαφικές απαιτήσεις της Τουρκίας. Και μάλιστα χωρίς να τις καθορίζει με σαφήνεια. Εκτός εάν υπάρχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις σε νησιά, αλλά δεν τον αποκαλύπτουν οι δύο πλευρές, πιστές στη συμφωνία, όσο διαρκούν οι συνομιλίες, να μην λένε τίποτα.
Διαφαίνεται επομένως πως, η απαίτηση αυτή είναι και η κυριότερη απειλή από την πλευρά της Τουρκίας, έχοντας υπερκαλύψει και την υφαλοκρηπίδα. Δεκαετίες τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις διατυμπανίζουν πως, αναγνωρίζουν ως μόνο θέμα για επίλυση με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Και συζητούν τα δύο υπουργεία εξωτερικών χωρίς καμία ανακοίνωση. Έχοντας μάλιστα προχωρήσει τόσο, ώστε να αποκαλύπτεται πως, είμαστε σχεδόν έτοιμοι για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ).
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει πίεση τόσο απ’ την Αμερικανονατοϊκή πλευρά, όσο και την Ευρωπαϊκή για διευθέτηση των διαφορών . Είναι κάτι που είναι φανερό. Αποκρύπτονται όμως δύο πολύ σοβαρά στοιχεία που επιδρούν στο σύνολο σχεδόν των ελληνοτουρκικών διαφορών. Το ένα αφορά τη σχέση/ δέσμευση του Κυπριακού με την εξέλιξη των θεμάτων στο Αιγαίο. Υπάρχει ή δεν υπάρχει δέσμευση και αλληλεξάρτηση; Και πως έχει αυτή καθοριστεί;
Το δεύτερο είναι η αποφυγή ενημέρωσης του ελληνικού λαού, για το ότι, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας επηρεάζει το εύρος της χωρικής ζώνης, το εύρος της οικονομικής ζώνης, τον εθνικό εναέριο χώρο, τις γκρίζες ζώνες και οτιδήποτε σχετίζεται ή συνδέεται με τον καθορισμό των ζωνών αυτών. Αντιλαμβανόμαστε επομένως πως, βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή επανακαθορισμού στην ουσία των συνόρων της χώρας μας, της κυριαρχίας και των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.
Και όσον αφορά τη συσχέτιση Κυπριακού με Αιγαίο δεν γνωρίζουμε τίποτε γιατί δεν λένε τίποτε. Πολύ φοβούμαστε όμως ότι θα ακούσουμε ότι κάποιες υποχωρήσεις στο Αιγαίο είναι απαραίτητες. Και έτσι θα είναι χαμένα στην πραγματικότητα και τα αυγά και το καλάθι. Όσον αφορά όμως τα θέματα στο Αιγαίο, η σύνδεση της υφαλοκρηπίδας με τα υπόλοιπα, στηρίζεται στα προβλεπόμενα από το ισχύον Δίκαιο της Θαλάσσης.
Επειδή, και εάν υποτεθεί πως με έναν από τους συμφωνηθέντες στο Ελσίνκι τρόπους, προχωρήσουμε σε συμφωνία για τις αποκαλούμενες διαφορές, τότε η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, προϋποθέτει, να έχει καθοριστεί η χωρική θάλασσα. Διότι η υφαλοκρηπίδα μετράται από την εξωτερική της γραμμή. Άρα πηγαίνουμε στο ΔΔΧ έχοντας εγκαταλείψει το δικαίωμα των 12 μιλίων. Σημαίνει επίσης πως έχει επιλυθεί το θέμα των διεκδικούμενων από την Τουρκία νησιών (δηλαδή των γκρίζων ζωνών), το θέμα του εύρους της εναέριας ζώνης, το θέμα του FIR, το ζήτημα της περιοχής για έρευνα και διάσωση μετά από ναυτικά ατυχήματα, η αποστρατικοποίηση των νησιών που με τόση επιμονή απαιτούν οι Τούρκοι. Με λίγα λόγια θα πρέπει να θυμόμαστε πως ΔΔΧ σημαίνει, πλήρη συμφωνία επί όσων διεκδικούν οι Τούρκοι. Γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση υπογραφής συνυποσχετικού για προσφυγή.
Όλα αυτά σχετίζονται με την υφαλοκρηπίδα. Και το ΔΔΧ δεν ασχολείται με επίλυση διαφορών, εάν δεν έχουν συμφωνήσει οι διάδικοι στους όρους προσφυγής. Και βέβαια οι Τούρκοι, με την ακολουθούμενη πολιτική από πλευράς μας, δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψουν τις διεκδικήσεις και τις απειλές/ προκλήσεις στο Αιγαίο. Ας μη ξεχνάμε την αύξουσα τάση παραβάσεων και παραβιάσεων από πλευράς τους (για την ίδια τακτική των Αμερικανών και όλων των ΝΑΤΟικών χωρών δεν λεει τίποτε η Κυβέρνηση). Αυτά κατά τους Τούρκους είναι εγγραφές υποθηκών στο προς διανομή οικόπεδο. Να προσθέσουμε μερικά στοιχεία για διευκρίνηση.
Η Κυβέρνηση μας αποδέχθηκε την ύπαρξη “συνοριακών διαφορών” στο Αιγαίο ( διάσκεψη ΕΕ στο Ελσίνκι), και “ζωτικών συμφερόντων και δικαιωμάτων των Τούρκων” (διάσκεψη ΕΕ στη Μαδρίτη). Άρα αναγνωρίζει πως έχει να μοιράσει κάποια πράγματα με την Τουρκία στο Αιγαίο και όχι μόνον εκείνα των Διεθνών περιοχών. Το άλλο σημείο είναι πως η απόφαση του Ελσίνκι μιλάει για προσφυγή στη Χάγη, εφ’ όσον δεν ευοδώσουν οι υπόλοιποι αναγνωρισμένοι τρόποι από το Διεθνές Δίκαιο (διαπραγμάτευση, διαμεσολάβηση, διαιτησία).
Η αποδοχή και αναγνώριση από την κυβέρνηση, των δικαιωμάτων γενικά και αόριστα των Τούρκων στο Αιγαίο χωρίς διευκρινίσεις για Διεθνή θάλασσα κ.λ.π. νομίζουμε πως έδωσε πρόσθετα ερείσματα πιέσεων και διεκδικήσεων για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση.
Όσο για την επίλυση των μεταξύ μας θεμάτων, και οι τρεις αναγνωρισμένοι τρόποι, ενέχουν τον κίνδυνο αποδοχής εφαρμογής της αρχής της “ευθυδικίας”. Ήτοι επίλυση με πολιτικά κριτήρια και με “δίκαιη” κατανομή και όχι τη νομική ερμηνεία (με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης) των ζητημάτων. Το ποιος θα είναι μεσολαβητής ή διαιτητής μπορούμε να το φανταστούμε.
Κατανοητό επομένως η κυβέρνηση να αποφεύγει ν’ αναφερθεί σ’ αυτές τις μεθόδους αφού, γνωρίζει πως οι ΗΠΑ θα ικανοποιήσουν την Τουρκία. Αλλά το ίδιο μπορούμε και πρέπει να φοβόμαστε και για το ΔΔΧ. Το οποίο ανήκοντας στον ΟΗΕ, ακολουθεί λογικά την πολιτική του Συμβουλίου Ασφαλείας. Είναι πλέον γνωστό και είναι σκανδαλώδες από ποιους επηρεάζεται αυτό το όργανο. Η διεθνής πρακτική των τελευταίων είκοσι χρόνων έχει πολύ καθαρά δείξει πως, ό,τι συμφέρει τις ΗΠΑ, θεωρείται δίκαιο. Είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι σεβαστό παρά μόνον όταν, συμπλέει με την άποψη των κρατούντων στις ΗΠΑ.
Είναι λοιπόν τα πράγματα δύσκολα και ασύμφορα για την ελληνική πλευρά. Αφού έχουμε καταλήξει, να υποχωρούμε λίγο κάθε φορά, δείχνοντας υποτίθεται καλό πρόσωπο στη διεθνή κοινότητα. Ενώ στην πραγματικότητα δείχνουν ενδοτικότητα οι διαχειριζόμενοι τα εθνικά μας θέματα, θεωρώντας πως, ό,τι τους βολεύει είναι και εθνικά σωστό και συμφέρον.
Όσο για την κρατούσα άποψη στους διαχειριζόμενους τα θέματα αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση πως, μέσα στην ΕΕ είμαστε ασφαλείς και εμείς και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα , θα πρέπει να είμαστε αφελείς για να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Σε καμία περίπτωση η ΕΕ και τα όργανά της, δεν πρόκειται να προστατέψουν την Ελλάδα από διεκδικήσεις της Τουρκίας. Αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας και να είμαστε έτοιμοι για όλα.
Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ (Έκθεση για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη 2007-2008):
“Ο ελληνικός λαός θυσιάζει στον βωμό των εξοπλισμών εξωφρενικά ποσά. Η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη και 13η στον κόσμο σε ποσοστό του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες. Αντίθετα σε ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία, η Ελλάδα είναι 83η στον κόσμο και για την υγεία 56η.
Την περίοδο 2004-2008, η χώρα μας ήταν πρώτη στην Ευρώπη και 5η παγκοσμίως (μετά την Κίνα, Ινδία, Εν. Αραβικά Εμιράτα, Ν. Κορέα) σε δαπάνες για εισαγωγές όπλων, σύμφωνα με έκθεση του SIPRI (27.4.09) (Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη με έδρα στη Στοκχόλμη).
Το νέο δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα, που κατάρτισε η κυβέρνηση της Ν.Δ. το 2006, κοστίζει 22,64 δις ευρώ, δηλαδή μεγαλύτερο από το ΕΣΠΑ 2007-2013. (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς που καθορίζει τις βασικές προτεραιότητες για τις δαπάνες των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ που κάθε κράτος μέλος θα λάβει μεταξύ 2007 και 2013. Κάθε κράτος μέλος έχει τη δική του ΕΣΠΑ).
Επιπλέον, σύμφωνα με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κληρονομήθηκε χρέος 10,5 δισ. ευρώ από προηγούμενα προγράμματα.
Και βέβαια, δεν είναι μόνο η ανοιχτή οικονομική πληγή για τον λαό μας, ούτε μόνο ο αντιπαραγωγικός χαρακτήρας των στρατιωτικών δαπανών. Είναι μεγάλες και οι πολιτικές παρενέργειες των πολυδάπανων εξοπλισμών, που συντηρούν αδιαφανή «λόμπι» και κυκλώματα, ευνοούν «μεγάλα φαγοπότια» σε βάρος του ελληνικού λαού, αυξάνουν την εξάρτηση της χώρας μας από ξένα κέντρα, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ, που είναι ο κύριος προμηθευτής όπλων.
Είναι σημαντικό να έχουμε υπ’ όψη μας ότι αυτά που διαφοροποιούν μια χώρα που διάγει περίοδο ειρήνης από αυτήν που βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου είναι βασικά τρία στοιχεία: οι λειτουργικές δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων, η δομή των δυνάμεών τους και τέλος οι εξοπλιστικές τους δαπάνες.
Στο πλαίσιο αυτό, με βάση το μέγεθος, τα έξοδα, τον τρόπο και τη λειτουργία της οργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεών της, η Ελλάδα βρίσκεται σε περίοδο πολέμου, και μιλάμε για έναν ψυχρό πόλεμο που στην ουσία σημαίνει μια ισορροπία τρόμου. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που οι λειτουργικές δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεών της ξεπερνούν τις δαπάνες του υπουργείου Υγείας κατά 810 εκατομμύρια ευρώ, είναι σχεδόν ίδιες με τις δαπάνες του υπουργείου Εσωτερικών και είναι μόλις 574 εκατομμύρια ευρώ λιγότερες από τις δαπάνες για την Παιδεία.
Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονται τα επιτελεία αλλά και ανεπίσημα οι αξιωματικοί των επιτελείων, οι αμυντικές δαπάνες, αν δεν υπήρχε κρίση, θα ήταν στο 30% αυτών που είναι σήμερα. Αυτό γιατί πέρα των δαπανών για την αντιμετώπιση αυτής καθ’ εαυτής της κρίσης στο Αιγαίο, θα άλλαζαν η δομή, το μέγεθος και τα έξοδα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τα οικονομικά στοιχεία συνδυαζόμενα με τα στοιχεία της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων είναι μοναδικά στην Ευρώπη και συγκλίνουν μόνο με αυτά χωρών του κόσμου που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή σε μεταπολεμική περίοδο ή σε περίοδο στρατιωτικής χούντας.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για το 2009 είναι 6,5 δισ. ευρώ και σε σημερινές τιμές ο πόλεμος στο Κόσοβο κόστισε 2,1 δισ. ευρώ, ο πόλεμος στον Κόλπο 50 δισ. ευρώ και στο Βιετνάμ 357 δισ. ευρώ. Με σημερινές τιμές υπολογιζόμενες, στον μέσο όρο της τελευταίας δεκαετίας, ο «πόλεμος» στο Αιγαίο από το 1974 μάς έχει κοστίσει 122,2 δισ., δηλαδή όσο 61 πόλεμοι σαν αυτόν του Κοσσόβου και περισσότερο από δύο πολέμους της κλίμακας του πολέμου στον Κόλπο.
Τα κομμάτια του πάζλ για τα όσα έχουν δρομολογηθεί για το Αιγαίο έχουν ξεκινήσει εδώ και 30 χρόνια. Οι πιέσεις για την κατάργηση καταρχήν των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης, πρώτο στάδιο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πρωτοξεκίνησαν με αφορμή την επανένταξη της χώρας μας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ:
- Τον Οκτώβρη του 1980 με την γνωστή «συμφωνία Ρότζερς». Η Ελλάδα επανεντάχτηκε στην ουσία χωρίς σύνορα γιατί η Τουρκία απειλούσε με ¨βέτο¨ και δεν δεχόταν την επανένταξη αυτή στην προ της αποχώρησης του 1974 κατάσταση.
- Τον Δεκέμβρη του 1992 η κατάσταση αυτή αλλάζει μορφή με την κατάργηση (στα πλαίσια του ΝΑΤΟ), των ορίων περιοχών ευθύνης και το Αιγαίο παραμένει για τους Νατοϊκούς «γκρίζα» θάλασσα. Εδώ αρχίζει και η «νομιμοποίηση» του νέου καθεστώτος της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
- Τον Ιούνη του 1993 στην σύνοδο του ΝΑΤΟ (στον Αστέρα της Βουλιαγμένης) ο σχεδιασμός αυτός κινείται στο ίδιο πνεύμα όπου αναφέρεται για πρώτη φορά η τουρκική απαίτηση για συνδιοίκηση στο Αιγαίο, με παθητική από την πλευρά της Ελληνικής κυβέρνησης (Βαρβιτσιώτης). Ανάμεσα στα άλλα εισάγεται για πρώτη φορά και η ιδέα για δημιουργία Κέντρων Συνδυασμένων Αεροπορικών Επιχειρήσεων Σε Λάρισα και Σμύρνη
- Τον Ιούλη του 1997 με την η Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτης – Ντεμιρέλ) και μετά τα τετελεσμένα γεγονότα που δημιουργήθηκαν στα Ίμια, η Ελλάδα αναγνωρίζει και τα «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Μέχρι τότε το μόνο σημείο τριβής επίσημα ήταν το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και μόνον αυτό. Από την αναγνώριση αυτή αρχίζει το παιχνίδι και οι απαιτήσεις της Τουρκίας επί των «γκρίζων ζωνών»
- Τον Απρίλη του 1999 στην σύνοδο της Ουάσιγκτον παράλληλα με την επικύρωση της νέας δομής του ΝΑΤΟ προβλέπεται και η πλήρης κατάργηση των εθνικών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης των κρατών μελών και καθιερώνεται ο ενιαίος αμυντικός χώρος στα πλαίσια των ορίων της συμμαχίας.
- Τον Σεπτέμβρη του 1999 (21-22 Σεπτέμβρη) στην σύνοδο υπουργών Άμυνας στο Τορόντο του Καναδά συζητήθηκαν «τεχνικά θέματα» με βάση της διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο δηλαδή την δημιουργία δύο Νατοϊκών υποστρατηγείων στην Λάρισα και Σμύρνη μεθοδεύοντας την διχοτόμηση του Αιγαίου με ελληνοτουρκική συγκυριαρχία και υπό την επικυριαρχία των Αμερικανών. Οι απαράδεκτες προτάσεις αφορούν διχοτόμηση με άξονα περίπου τον 25ο μεσημβρινό δίνοντας έτσι την αρμοδιότητα άσκησης αυτού του ελέγχου στην Τουρκία για μια περιοχή που περιλαμβάνει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου όπως και διαδρόμους επικοινωνίας (θαλάσσιας και εναέριας) των νησιών αυτών με την ηπειρωτική Ελλάδα..
- Τον Δεκέμβρη του 1999 με την περιβόητη «Συμφωνία του Ελσίνκι» η Ελλάδα αναγνώρισε για πρώτη φορά «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία.
- Τον Μάιο 2000 (20 Μάη – 10 Ιούνη) η Νατοϊκή άσκηση “Dynamic Mix 2000” αποτελεί πρόβα επιβολής της αμερικάνικης επικυριαρχίας στο Αιγαίο και ενεργοποιείται το Νατοϊκό στρατηγείο της Λάρισας. Για πρώτη φορά συμμετέχουν σε άσκηση επί ελληνικού εδάφους τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις. Στην διάρκεια της άσκησης αυτής το FIR Αθηνών πέρασε στον έλεγχο του ΝΑΤΟ και αναστέλλεται ο όρος που πάντα έμπαινε από ελληνικής πλευράς για υποβολή σχεδίων πτήσεων από τα μαχητικά αεροσκάφη.
- Τον Οκτώβρη του 2002 (5-15 Οκτώβρη) διεξάγεται η Νατοϊκή άσκηση «Destined Glory» στην Ιταλία και στο Ιόνιο πέλαγος. Για μία ακόμη φορά αμφισβητούνται τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Στο Αιγαίο. Τα Νατοϊκά επιτελεία στον σχεδιασμό τους σχετικά με τα τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα που θα προέρχονταν από την Τουρκία διχοτόμησαν το Αιγαίο εξαιρώντας έτσι από το ελληνικό FIR όλο το θαλάσσιο χώρο του Ανατολικού Αιγαίου και απάλλαξαν από την υποχρέωση ως όφειλαν , της υποβολής σχεδίων πτήσεων. Παράλληλα δόθηκε εντολή στα ελληνικά μαχητικά από τους Αμερικανούς μέσω του ιπτάμενου ραντάρ (ΑΒΑΚΣ), να επιστρέψουν στην βάση τους γιατί είχαν σηκωθεί τουρκικά μαχητικά να τα αναχαιτίσουν. Επιβάλουν με αυτόν τον τρόπο το μισό Αιγαίο να καταγράφεται σαν γκρίζα, χωρίς ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα , περιοχή.
- Τον Ιούνη του 2003 ακολουθεί η διαδικασία εφαρμογής της νέας δομής του ΝΑΤΟ με τις αποφάσεις της συνόδου των υπουργών Άμυνας στις Βρυξέλλες, εκεί όπου έγινε αποδεκτό από ελληνικής πλευράς (Παπαντωνίου), να μην υπάρχουν εθνικά όρια ευθύνης στο Αιγαίο και την κεντρική ευθύνη να την έχουν τα Νατοϊκά στρατηγεία . Έτσι καθιερώνεται η on line εικόνα στο αεροπορικό στρατηγείο της Νάπολης στα πλαίσια των περιβόητων ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) για το Αιγαίο. Σε αυτό το πλαίσιο μάλιστα τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Τουρκία έχουν λόγο ακόμα και για τις ελληνικές ασκήσεις (Ναυτικού και Αεροπορίας) που προγραμματίζονται για το Αιγαίο και ο προγραμματισμός αυτός υποβάλλεται κάθε φθινόπωρο στην αρμόδια στρατιωτική επιτροπή και με ότι συνεπάγεται σ’ αυτό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα από αυτές τις Νατοϊκές διαδικασίες που οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχονταν έμμεσα ή άμεσα, βρήκαν τελικά τρόπο έκφρασης και εφαρμογή οι πιο βασικές τουρκικές απαιτήσεις ενάντια στο δικαίωμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια (από τα 6 που είναι σήμερα), για τον περιορισμό του ελληνικού χώρου στα 6 μίλια (από τα 10 που είναι σήμερα) κάτι που υιοθετεί το ΝΑΤΟ, η μη αναγνώριση από την Τουρκία της Ελληνικής αρμοδιότητας ελέγχου των στρατιωτικών πτήσεων πάνω από το Αιγαίο (FIR Αθηνών), και τέλος η απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Λήμνου.
- Τον Σεπτέμβρη του 2004 η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την τροποποίηση σχετικού κειμένου του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) που αφορά την διαγραφή του όρου «όρια» (boundaries) σχετικά με την αρμοδιότητα των ορίων της έρευνας και διάσωσης στον διεθνή χώρο του Αιγαίου. Ένα δικαίωμα και πρακτική του ICAO που εφάρμοζε η Ελλάδα από το 1952. Εδώ βέβαια υπάρχουν και ένοχες παραλήψεις μεταξύ ΓΕΑ , ΓΕΕΘΑ και Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας για την εξασφάλιση αρμοδιότητας έρευνας και διάσωσης η οποία συνδέεται άρρηκτα με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο.
- Τον Απρίλη του 2005 Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας με ανακοίνωση του (και μετά από επίσκεψη του ΥΠΕΞ Μολυβιάτη στην Τουρκία) αναφέρει ότι τα εισερχόμενα τουρκικά αεροσκάφη που θα μπαίνουν στο FIR Αθηνών παράνομα και χωρίς να έχουν καταθέσει σχέδια πτήσης απλώς θα αναγνωρίζονται και δεν θα αναχαιτίζονται από τα ελληνικά μαχητικά. Υπενθυμίζεται ότι πάγια τακτική και δικαίωμα ήταν και είναι η αναχαίτιση των τουρκικών μαχητικών να αναχαιτίζονται την στιγμή που έχουν ως κατεύθυνση τον ελληνικό εναέριο χώρο.
- Την άνοιξη του 2009 ολοκληρώθηκε το ξεπούλημα του Αιγαίου και ποιος ξέρει τι άλλο έχει σειρά που αφορά την εθνική κυριαρχία και τα σύνορα της πατρίδας μας. Τα τύμπανα άρχισαν να χτυπούν. Τα συμφέροντα μεγάλα. Το σχέδιο για διχοτόμηση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά Ήδη αποκαλύφθηκε η υποχώρηση της κυβέρνησης στις Νατοτουρκικές απαιτήσεις και αποδέχθηκε να παραχωρήσει την εκ περιτροπής διοίκηση του Συμμαχικού Αεροπορικού Υποστρατηγείου της Λάρισας και σε τούρκο ανώτατο αξιωματικό. Έχει προηγηθεί η συμμαχική υποστήριξη για την γραμμή διχοτόμησης του Αιγαίου στον 25ο Μεσημβρινό στις 17 Φλεβάρη 2009 όταν δύο τουρκικά F-4 (Φάντομ) πέταξαν πάνω από την ελληνική νησίδα Καλόγηρος με την κάλυψη νατοϊκού ιπτάμενου ραντάρ τύπου ΑΒΑΚΣ
Αυτό το χρονικό είναι ενδεικτικό για την ενδοτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων εις βάρος των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δείχνει ότι το Αιγαίο, έχει περάσει στα χέρια του ΝΑΤΟ και μέσω αυτού έχει αρχίσει ένας διάλογος με την Τουρκία για την μοιρασιά του. Στην ουσία λειτουργεί ως ένας «Δούρειος Ίππος» ενάντια στην εθνική κυριαρχία της χώρας. Ο νεοταξικός μεγαλοϊδεατισμός των κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα τουλάχιστον ετών αποδεικνύει την φιλοσοφία της διεκδίκησης του αυξημένου ρόλου των στα πλαίσια της «νέας τάξης πραγμάτων» και ξεπουλούν στην κυριολεξία κάθε έννοια κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά και της εθνικής Άμυνας της χώρας. Σήμερα δέχεται η κυβέρνηση την τοποθέτηση του λύκου να φυλάει τα πρόβατα.. Ευνόητο είναι πλέον ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία θέση στο ΝΑΤΟ που στην ουσία συνιστά τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
* Αντισυνταγματάρχης ε.α. / Μέλος της Γραμματείας της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα (Κ.ΕΘ.Α)
